2014, η χρονιά του οικογενειακού δημοκρατικού διαλόγου μεταξύ όλων των μελών της οικογένειας.
Ο διάλογος και η συνέργεια στην αναζήτηση λύσεων είναι ο στόχος.
Η εξίσου κοινή επιμέλεια είναι το μέσο.
Επειδή το 2015 θα είναι η χρονιά της εξίσου κοινής επιμέλειας,
φέτος αναζητούμε τον συνεκτικό δεσμό των οικογενειακών σχέσεων :
Δεν είναι η απόλυτη εξουσία του πατέρα,
Δεν είναι ο έρωτας του ζευγαριού της εποχής των ρομαντικών,
Είναι ο δημοκρατικός διάλογος αυτός που στηρίζει σήμερα τις οικογενειακές σχέσεις,
εντός ή εκτός γάμου, στο ίδιο ή σε διαφορετικά σπίτια.
Το 2010 παρουσιάσαμε το σύμφωνο κοινής επιμέλειας
Το 2014 παρουσιάζουμε μια νέα αρχή, μιά νέα καλή πρακτική :
Οι γονείς οφείλουν να συζητούν μεταξύ τους και με τα παιδιά τους, και μάλιστα πολύ περισσότερο εάν βρίσκονται σε διάσταση, σε διαζύγιο, εκτός γάμου.
Η υποχρέωση για ειλικρινή συζήτηση δεν συνεπάγεται και υποχρέωση αποτελέσματος και συμφωνίας.
Το νέο βήμα που θα διανύσουμε το 2014 είναι το ότι θα έχει πλέον συνέπειες όποιος γονιός αρνείται το διάλογο.
Όπως εδραιώθηκε από το 2010 και έγινε κοινός τόπος το ότι “οι πολιτισμένοι χωρίζουν με σύμφωνο κοινής επιμέλειας“,
έτσι φέτος το σωματείο “ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ” εισηγείται τη διαδικασία με την οποία θα κληθεί ο άλλος γονιός αναγκαστικά σε υποστηριζόμενο διάλογο με την παρουσία κρατικού λειτουργού.
Εάν αρνηθεί τον διάλογο, απλά θα χαρακτηριστεί με το ότι “δεν συνεργάζεται”.
Λύσεις υπάρχουν και εμείς τις προτείνουμε.
Με την νέα διαδικασία, το βάρος της ευθύνης πέφτει στους ώμους των μελών της κάθε οικογένειας!
Όχι στον δικαστή, στο δικηγόρο, στους ειδικούς, στους γονείς των γονιών,ή στους τρίτους.
Καλησπέρα σας,
Συγχαρητήρια για την όμορφη προσπάθεια και πρωτοβουλία που έχετε αναλάβει σε ένα κομμάτι αρκετά δύσκολο και μπερδεμένο παράλληλα πολύ σοβαρό.
Εγώ είμαι σε διάσταση με την γυναίκα μου εδώ και ένα χρόνο, έχουμε ένα παιδί 2 ετών και 10 μηνών και αντιμετωπίζω πολλά προβλήματα στην επικοινωνία με το παιδί μου. Το βλέπω πολύ λίγο σε σχέση με αυτό που θέλω και μπορώ. Υπάρχει λύση; Νομοθετικό πλαίσιο για τον πατέρα; Ή όλα είναι για τη μάνα; Η επιμέλεια, η διατροφή, ο καθορισμός ωρών και ημερών που θα το βλέπει ο πατέρας κτλ.
Με συγχωρείτε για τον καταιγισμό πληροφοριών αλλά είμαι πολύ φορτισμένος ψυχολογικά με αυτή την κατάσταση. Έκανα οικογένεια και δεν πήγε, καλά, γιατί να χάσω ή να μου περιορίσουν το παιδί μου; Δεν μου ανήκει; Γιατί να αντιμετωπίζομαι ως επισκέπτης; Γιατί αυστηρό ωράριο επισκέψεων; Τι είναι ; Αντιβίωση; Μήπως με αυτό τον τρόπο καταστρατηγούμε την ψυχολογία των παιδιών μας;
Σταματάω εδώ γιατί δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, θα φλυαρύσω και θα χάσω τον λόγο που επικοινωνώ…
Υπάρχει τρόπος να αντίδρασεις; Υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο που να αντιμετωπίζει τον πατέρα ως πατέρα και όχι ως παρένθετο;
Σας ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!!
Με εκτίμηση,