Ανάγκη Επείγουσας Ευρωπαϊκής Μεταρρύθμισης
“Κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να διατηρεί σε καθημερινή βάση προσωπική σχέση και άμεση επαφή με τους δύο γονείς του, εκτός εάν αυτό είναι αντίθετο με το συμφέρον του.”. (Χάρτης Θεμελιωδών Δικαιωμάτων Ευρωπαϊκής Ένωσης, Άρθρο 24)
|
Εκκατομύρια αθώα παιδιά υποφέρουν από την ανικανότητα της Ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης ν’ αναμορφωθεί |
Παρά την διακήρυξη αυτή, στις περισσότερες χώρες της ΕΕ, στο 75% των παιδιών των διαζυγίων δεν επιτρέπεται να δουν τον άλλο γονιό τους πιο συχνά από μια φορά κάθε 2 εβδομάδες. Αυτό είναι ακόμα λιγότερο και από το “επισκεπτήριο ” των υπόδικων στην Αγγλία γιατί σ’ αυτούς επιτρέπουν 3 επισκέψεις την εβδομάδα.
*) θα βρείτε λεπτομέρειες για το παρόν φυλλάδιο στο: http://goo.gl/w5bmBT ή στον κωδικό :
|
Αγαπητοί μας πολιτικοί, προχωρήσετε τον διάλογο! Ξέρουμε ότι μπορείτε εάν θελήσετε . |
|
|
| Καλούμε όλους τους Ευρωπαίους Πολιτικούς να εστιάσουν στο ζήτημα και έτσι να κάνουμε την Ευρώπη ένα καλύτερο μέρος για τα παιδιά. Θέλουμε συνεργασία. Ελάτε σ’ επαφή μαζί μας. Υπογράψτε την αίτηση στο www.childefenders.com | ||
[ngo1498]
15 Μαρτίου 2014, v11
Η ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Αν και θεωρητικά μετά την διάσταση και οι δύο γονείς διατηρούν πλήρη την γονική ευθύνη, στην πραγματικότητα συχνά ένας από τους δύο γονείς βλέπει τον εαυτό του ν’ απομακρύνεται από την ζωή του παιδιού με την έκδοση της απόφασης του δικαστηρίου. Αυτό συμβαίνει χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες του παιδιού ή το πόσο ο συγκεκριμένος γονιός φρόντιζε το παιδί πριν το χωρισμό ούτε πόσο ικανός είναι να το φροντίζει. Σε χώρες όπως η Ιταλία, η Ελβετία, η Ρουμανία, η Πορτογαλία, η Κροατία, το Η.Β., η Ελλάδα, η Ισπανία, η Γερμανία, η Αυστρία, η Σλοβακία και η Τσεχία, επιτρέπεται στο παιδί ελάχιστος χρόνος για διάδραση και φροντίδα από τον γονιό με τον οποίο δεν μένει.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά στην αντιμετώπιση του παιδιού από την Δικαιοσύνη, που εξαρτάται από το αν το παιδί έχει γεννηθεί σε μία από τις πιο πάνω χώρες ή σε μια χώρα σαν την Σουηδία ή το Βέλγιο[A]. Η αναχρονιστική νομοθεσία αντιστέκεται σ’ αυτές τις χώρες ενώ η εφαρμογή νέων νόμων, που στοχεύουν στην αναμόρφωση αυτού του χώρου, καθυστερεί για χρόνια.[B]. Παρά το ότι η νομοθεσία της ΕΕ απαγορεύει κάθε διάκριση μεταξύ των κατοίκων της, τα παιδιά της Ευρώπης υφίστανται βαριές διακρίσεις με κριτήριο τον τόπο όπου τους έτυχε να γεννηθούν και να ζήσουν. Με τον ισχυρισμό ότι οι δικαστές σ’ αυτές τις χώρες ξέρουν καλύτερα το τι σημαίνει ο όρος “βέλτιστο συμφέρον των παιδιών ”, οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται κατά παράβαση των κατωτέρω :
- ΄Αρθρου 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων[C] – αφού παραβαίνοντάς το τα Κράτη συχνά επεμβαίνουν βίαια στη σχέση του γονικού (που συνήθως έχει έως τότε την πλήρη γονική μέριμνα από τον νόμο) και του παιδιού.
- Άρθρο 24 (παρ. 3) του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης[D] – αφού παραβαίνοντας το, το Δικαστήριο προσφέρει στα περισσότερα παιδιά πολύ λίγο χρόνο και ευκαιρίες για να διατηρήσουν μια ουσιαστική σχέση με τον γονιό με τον οποίο δεν διαμένουν.
- ΄Αρθρο 9 και 18 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού[E] – αφού παραβαίνοντάς το τα κράτη εσφαλμένα χωρίζουν εκατομμύρια από παιδιά από τους γονείς τους που τα αγαπούν, αντίθετα στην θέληση των γονέων τους, και μποϋκοτάροντας ενεργά την γονική μέριμνα των γονέων που έχει αποδειχθεί ότι ήσαν απολύτως κατάλληλοι πριν την διάσταση.
- Της Αρχής 3:20 των Αρχών του Ευρωπαϊκού Δικαίου που αφορούν την Γονική Ευθύνη[F] – αφού παραβαίνοντας την αρχή αυτή η εθνική νομοθεσία είναι πολύ αργή στην υιοθέτηση των αρχών του οικογενειακού δικαίου παρά το ότι αυτές ευρέως θεωρούνται ως οι βέλτιστες πρακτικές στην Ευρώπη.
- Άρθρο 4 της Σύμβασης για την Επικοινωνία Τέκνων – αφού η σύμβαση δεν έχει ακόμα κυρωθεί από τα περισσότερα Κράτη παρά το γεγονός ότι είχαν μέχρι τώρα δέκα χρόνια για να το κάνουν. Ακόμα σε χώρες που την κύρωσαν, οι δικαστές την ερμηνεύουν εσφαλμένα, θεωρώντας εσφαλμένα ότι είναι αρκετή η διάδραση παιδιού – γονέα κάθε δύο εβδομάδες.
Οι συμβάσεις που αναφέρονται πιο πάνω θα έπρεπε να έχουν αυξημένη τυπική ισχύ ως προς τις εθνικές νομοθεσίες. Όμως οι περισσότερες χώρες ακόμα τις αγνοούν. Αποδείξεις που παρέχονται[G], από τους ερευνητές των κοινωνικών επιστημών, ως προς το ότι το παιδί βγαίνει κερδισμένο στα κράτη στα οποία μπορεί να εξασφαλίσει την διάδραση και με τους δύο γονείς του σε μια τακτική, συχνή και ουσιαστική βάση, ομοίως αγνοούνται. Είναι θλιβερό που οι μελέτες των κοινωνικών επιστημών δεν δείχνουν να φθάνουν στ’ αυτιά όσων καθορίζουν εθνικές πολιτικές και των δικαστών στην Ευρώπη.
Σαν αποτέλεσμα, στα περισσότερα παιδιά[H] τους επιτρέπεται να διαδράσουν μες τον γονιό με τον οποίο δεν διαμένουν μόνο κάθε δύο σαββατοκύριακα. Η «συνήθης ρύθμιση επικοινωνίας» στις περισσότερες χώρες σημαίνει μια διάδραση (συχνά χωρίς το δικαίωμα διανυκτέρευσης) κάθε 14 μέρες. Αυτό αντιπροσωπεύει μια ψυχολογική κακοποίηση που δεν την δικαιούνται τα περισσότερα παιδιά. Το «δικαίωμά τους επικοινωνίας» είναι λιγότερο, (όσον αφορά την συχνότητα) από το «δικαίωμα επισκεπτηρίου» που έχουν οι προφυλακισμένοι στο Ηνωμένο Βασίλειο[I] και σε πολλές χώρες της ΕΕ. Αυτά τα προγράμματα επικοινωνίας πρακτικά καταστρέφουν τον συναισθηματικό δεσμό μεταξύ παιδιού και γονιού που δεν συνοικεί, ανεξάρτητα από το αν ο γονιός έχει «γονική μέριμνα», παραγνωρίζοντας την επιστημονική απόδειξη ότι ο δεσμό μεταξύ παιδιού και γονιού που δεν συνοικεί είναι εξαιρετικά εύθραυστος. Η διάσπαση του συναισθηματικού δεσμού γονέα παιδιού χωρίς παραλλαγές οδηγεί στην αποσύνδεση του γονέα και στην αποξένωση του παιδιού. Εκτιμάμε ότι τρία χρόνια μετά τον χωρισμό, περίπου 50% των “παιδιών των διαζυγίων” καταλήγουν να μην βλέπουν τον γονιό με τον οποίο δεν συνοικούν περισσότερο από δύο φορές το χρόνο, εάν δεν τον βλέπου και καθόλου[J].
ΤΙΜΠΟΡΕΙΝΑΓΙΝΕΙ
H Colibri Federation καλεί όλους όσους καθορίζουν την Ευρωπαϊκή πολιτική να επηρεάσουν τις εθνικές νομοθεσίες, υπό το φως των ισχυρών αποδείξεων που προσφέρουν οι μελέτες στον χώρο αυτό. Οι επίσημοι τις ΕΟΚ μας λένε ότι δεν μπορούν να επέμβουν στην εθνική νομοθεσία που αφορά το οικογενειακό δίκαιο[K]. Και όμως, όπως κατέδειξαν πολλές μελέτες, οι ρυθμίσεις της επιμέλειας έχουν ένα σημαντικό αντίκτυπο στην υγεία και την ευημερία των παιδιών.[L] Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει την αρμοδιότητα και το καθήκον ν’ αναλάβει δράση για να βελτιώσει, να προάγει και να προστατέψει την υγεία τους[M]. Κατ’ ακολουθία, εάν υπάρχει πολιτική θέληση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή and το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχουν το δικαίωμα και τα μέσα να διεξάγουν δράσεις που θα βελτιώνουν την ευημερία εκατομμυρίων παιδιών της Ευρώπης και θα μειώνουν της δαπάνες του δημοσίου συστήματος υγείας. Για τους λόγους αυτούς ζητάμε απ’ όσους διαμορφώνουν την πολιτική της Ε.Ε. με αίτηση (πηγαίνετε στο www.childefenders.com να την υπογράψετε) ν’ αναλάβουν δράση και να ζητήσουν από τα κράτη μέλη της Ε.Ε. να προστατέψουν την υγεία των εμπλεκομένων παιδιών, καθώς και να επικυρώσουν και να σεβαστούν της πιο πάνω αναφερόμενες Συνθήκες. Αυτή η δράση θα βελτιώσει ευθέως την ευημερία εκατομμυρίων παιδιών της Ευρώπης, με το ελάχιστο τώρα κόστος για την κοινωνία, αλλά με τεράστιο αποτέλεσμα για το μέλλον, καθώς αυτά τα παιδιά θα μεγαλώσουν σαν ολοκληρωμένοι και συναισθηματικά ισορροπημένοι ενήλικες.
ΑΥΤΟ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Έχει αποδειχθεί[N] ότι τα παιδιά που απολαμβάνουν την φροντίδα και την ανάμειξη στη ζωή τους και των δύο γονιών τους βιώνουν λιγότερα συναισθηματικά προβλήματα[O], λιγότερα προβλήματα παραβατικής συμπεριφοράς, λιγότερο κίνδυνο στην έκθεση στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά και τον καπνό, λιγότερες εφηβικές εγκυμοσύνες, λιγότερο κίνδυνο μπούλινγκ και θυματοποίησης, λιγότερες αυτοκτονίες, λιγότερες καταθλίψεις και λιγότερα προβλήματα που συνδέονται με την αυτοεκτίμηση[P]. Οι στατιστικές του ΟΟΣΑ δείχνουν ότι η παιδική φτώχεια μειώνεται διαιρούμενη δια του τρία εάν και οι δύο γονείς εργάζονται[Q]. Αυτά τα ζητήματα σίγουρα εμπίπτουν στους στόχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Από τις μελέτες απεδείχθη επίσης ότι η κοινή επιμέλεια (ή οι εκλογικευμένες αποφάσεις επικοινωνίας) είναι επωφελείς όχι μόνο για τα παιδιά και τους γονείς με τους οποίους αυτά δεν διαμένουν, αλλά επίσης – πράγμα το οποίο είναι πολύ σημαντικό – και για τους γονείς με τους οποίους τα παιδιά διαμένουν.[R].
Απεδείχθη ότι το να μεγαλώσουν το παιδί μόνοι αποθέτει μεγάλη πίεση στον ένα γονιό που το φροντίζει (φόρτο εργασίας, οικονομικά προβλήματα και στρες) πράγμα που με την σειρά του έχει αρνητική αντανάκλαση στο παιδί.
Απεδείχθη επίσης ότι η στρατηγική χρήση της μεσολάβησης σε συνδυασμό με μια σαφή νομοθεσία κοινής ανατροφής παιδιών και διατήρησης προσωπικών επαφών (δες τις περιπτώσεις της Σουηδίας[S] ή του Βελγίου αλλά επίσης της Αυστραλίας) όσον αφορά τις υποθέσεις που ρυθμίζονται στο Δικαστήριο. Αυτό μπορεί να μειώσει το συνολικό κόστος και να βελτιώσει την ταχύτητα και την ποιότητα της έκδοσης δικαστικών αποφάσεων για τις εναπομένουσες λιγότερες υποθέσεις.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Η ομοσπονδία Colibri των μη κυβερνητικών οργανώσεων είναι εδώ για να βοηθήσει και να παρέχει τ’ απαραίτητα επιστημονικά δεδομένα σ’ αυτούς που καθορίζουν την πολιτική της ΕΕ.
Colibri – Η Ευρωπαϊκή Πλατφόρμα
της Κοινής Επιμέλειας,
της Κοινής Ανατροφής
και της Παιδικής Ηλικίας.
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[A] Vittorio Vezzetti (2013), European children and the divorce of their parents study, //goo.gl/I31TNJ.
The Convention on Contact concerning Children opened for signatures in 2003. In 10 years it was ratified by only six
European states, mostly non EU members. Details on ratification status you find here: //goo.gl/cwknDi.
[G] To quote just few of the studies:
- Richard A. Warshak (2014), Social Science and Parenting Plans for Young Children, //goo.gl/0rbola.
- Linda Nielsen (2013), Shared Residential Custody: Review of the Research, //goo.gl/ZqqR6U and
- //goo.gl/cEuPkd.
- Sünderhauf Hildegun
- (2013), Wechselmodell, Psychologie – Recht – Praxis, Wiesbaden, 920 pages; for a summary in english see:
- //goo.gl/Po7uz7.
- Edward Kruk (2012),
- Arguments for an Equal Parental Responsibility Presumption in Contested Child Custody, //goo.gl/C3rwCP. Read
- More on Co-Parenting by Edward Kruk in Psychology Today.
- horoddur Bjarnason (2012), Life Satisfaction Among Children in Different Family Structures: A Comparative – Study of
- 6 Western Societies, //goo.gl/srWx60.
- Vittorio Vezzetti (2012), Joint Custody: The Interest Of The Child In Different Family Structures, //goo.gl/7Rj0RA.
- Linda Nielsen (2010), Shared Parenting: A Review Of The Supporting Research, //goo.gl/xO50kL.
- Joan B. Kelly (2007), Children’s Living Arrangements Following Separation and Divorce: Insights From Empirical and
- linical Research, //goo.gl/RDJlhb.
- Joan B. Kelly (2005), Developing Beneficial Parental Plans, //goo.gl/x2pwbf.
- Bruno Raschetti (2005), Rapport Bien-fondé de la résidence alternée pour les enfants dont les parents sont séparés,
- //goo.gl/FpZvbT (in french).
- Robert Bauserman (2
- 02), Child Adjustment in Joint-Custody vs. Sole-Custody Arrangements: A Meta-Analytic Review, //goo.gl/slz7ws.
- William V. Fabricius & Jeffrey Hal (2000), Young Adults’ Perspectives On Divorce Living Arrangements,
- //goo.gl/LZ7vV5.
- Edward Kruk (1991),
- Discontinuity Between Pre- and Post-Divorce Father-Child Relationships: New Evidence Regarding Paternal
- isengagement, //goo.gl/rou1vq.
Cons der further:
- Edward Kruk (2013), The Equal Parent Presumption: Social Justice in the Legal Determination of Parenting After
- Divorce, //goo.gl/qNdJ14.
- en Sneiders (2013), Fewer sparks in shared-care relationships, //goo.gl/l3hBpG (newspaper-article on research
- y academics at the Australian National University).
- Linda Nielsen (2011), Divorced Fathers and Their Daughters: A Review of Recent Research, //goo.gl/Lic3e2.
[H] Especially those children, whose parents could not agree on a parenting plan.
[I] See for example //goo.gl/U30Q9O or //goo.gl/VEFVsr.
[J] Within two years after divorce approximately 50% of all children loose contact to one of their parents (Tazi-Preve Miriam
Irene et al. (2007), Väter im Abseits, Wiesbaden, 120 f., 157 ff. and 257 ff.).
[K] See answer given by Answer given by Mrs. Reding on behalf of the Commission to the E-000713/2013 inquiry here:
//goo.gl/JdBL0l: The definition of joint custody belongs to substantive family law. As such, it does not fall within the EU’s competence but remains under the sole responsibility of the Member States. This explains why there may be differences in the national systems as regards the definition of joint custody and how it works in practice.
[L] According to Hildegund Sünderhauf, the loss of contact to a parent is one of the most detrimental stressors that affect children concerned by the separation of their parents (Sünderhauf Hildegund (2013), Wechselmodell, Psychologie – Recht – Praxis, Wiesbaden, p. 239).
[M] Art. 4 and 6 of the Treaty on the European Union, //goo.gl/Uls3om.
[N] “Abstract: Children in joint physical custody experienced more positive outcomes, in terms of subjective wellbeing, family life and peer relations, than children living mostly or only with one parent” – Malin Bergström – Malin Bergström – //goo.gl/R4NhaJ
[O] See Footnote G.
[P] As per Carlsund, Bergström, the cited resumé of Nielsen (2011): “…children living in shared physical custody were a lot healthier than children living in standard solutions”
[Q] OECD (2011), Doing better on families,: //www.oecd.org/social/soc/doingbetterforfamilies.htm: chapter 1: //www.oecd.org/els/family/47701118.pdf.
[R] Roland Proksch, Gemeinsames Sorgerecht, Ergebnisse der ersten repräsentativen Studie über Scheidungseltern und Scheidungskinder in Deutschland, //goo.gl/InRk81 and //goo.gl/YFwIWt.
[S] Anna Singer, //papers.ssrn.com/sol3/papers.cfm?abstract_id=1142789
