,
Το να είναι κάποιος γονιός, είτε πατέρας είτε μητέρα, είναι η πιο δύσκολη δουλειά για τον άνθρωπο. Εμείς, το ανθρώπινο είδος, αντίθετα με άλλα ζώα, δεν γεννιόμαστε με την έμφυτη γνώση πώς να είμαστε γονείς. Οι περισσότεροι από εμάς αγωνιζόμαστε μια ολόκληρη ζωή.
Karl Menninger
Όταν το συζυγικό ζεύγος αποφασίσει ότι πλέον δυσκολεύεται να συνυπάρξει ως ανδρόγυνο και ο κάθε σύντροφος προσπαθήσει να κατανοήσει την συμπεριφορά του άλλου, τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να δώσει μια λογική εξήγηση σε αυτό. Στην φάση αυτή ο θυμός και η απογοήτευση κυριαρχούν εξαιτίας της ματαίωσης που ενίοτε μπορεί να νιώθει ο κάθε σύντροφος λόγω των προσδοκιών που είχε απέναντι στον άλλο και στα όνειρα που είχε για τον γάμο.
Είναι σημαντικό ο κάθε γονιός ξεχωριστά πρώτα και μαζί στη συνέχεια να κατανοήσουν ότι προτεραιότητα έχει το παιδί. Η προσπάθεια και από τους δύο να οργανώσουν τις σκέψεις τους, να κατανοήσουν γιατί συνέβη «τώρα» το διαζύγιο, να επεξεργαστούν τον πόνο και την απώλεια που είναι απόρροια του διαζυγίου και να προσαρμοστούν στη νέα ζωή τους που περιλαμβάνει μια νέα πραγματικότητα (σπιτιού, γειτονιάς) πολλές φορές αλλαγή βιοτικού επιπέδου, τους κάνει να ξεχνούν τον αρχικό τους στόχο που είναι η ψυχική υγεία του παιδιού. Δεν είναι λίγες οι φόρες που θα αναζητήσουν βοήθεια από τρίτους ( φίλους, συγγενείς ) για να βρεθούν μπροστά σε ένα καταιγισμό ιδεών- απόψεων για το τι πρέπει να κάνει ο κάθε σύζυγος τώρα. Η πεποίθηση τους σαφώς είναι να βοηθήσουν στην επίλυση των προβλημάτων, όμως τις περισσότερες φορές μάλλον μπερδεύουν παρά βοηθούν και αυτό άθελα τους. Πολλές φορές μέσα από το διαζύγιο στην ψυχική ζωή των γονιών θα αναδυθούν συναισθήματα ενοχής κ.α που θα επηρεάζουν τις επιλογές τους για τις αποφάσεις που θα πάρουν για τα παιδιά τους. Ενίοτε οι γονείς βιώνουν το διαζύγιο ως ένα δαιδαλώδες συναισθηματικό λαβύρινθο που επηρεάζει την ικανότητα τους να κρίνουν και να αντιληφθούν το ότι η σχέση τους με το παιδί τους είναι κάτι ξεχωριστό από την σχέση που είχαν οι ίδιοι ως σύζυγοι.
Διαφαίνεται πως σε αυτό το σημείο δημιουργείται η ανάγκη για αναζήτηση βοήθειας εστιασμένης στα θέματα που προκύπτουν από το διαζύγιο. Η αρχή αναγνώρισης αυτών των συναισθημάτων ενδέχεται να οδηγήσει τους γονείς σε μια θέση αναζήτησης μιας λύσης. Αλλά αυτή η αναζήτηση θα γίνει μέσα από τους εαυτούς τους για να μπορέσουν να βελτιώσουν την σχέση τους με τα παιδιά τους. Για αυτό φαίνεται πως χρειάζεται η συμμετοχική τους προσπάθεια για να μπορέσουν να αναζητήσουν ένα χώρο μέσα στον οποίο θα κατανοηθούν τα συναισθήματα τους. Για την επαναδημιουργία μιας πιο καλής σχέσης των γονέων με τα παιδιά τους φαίνεται να συμβάλει η ψυχοθεραπεία.
Ο χώρος της θεραπείας είτε είναι ατομική είτε ομαδική είναι ο χώρος που ενθαρρύνει την έκφραση των συναισθημάτων της απώλειας, της ενοχής και της αμφιθυμίας που προκύπτουν στους συζύγους- γονείς όταν έρχονται αντιμέτωποι με το διαζύγιο.
Σιέμπου Νίκη
Ψυχοθεραπεύτρια
Οικογενειακή- ομαδική Θεραπεύτρια
