Μεγαλώνετε το παιδί σας με το σύστημα της κοινής ανατροφής; Ένας όρος που δεν καταφέρνει ν’ αποδώσει το πόσο πολύπλοκο συναισθηματικά είναι το να μεγαλώνετε ένα παιδί όταν οι γονείς του έχουν χωρίσει.
Τα Χριστούγεννα είναι η περίοδος όπου οι οικογένειες βρίσκονται μαζί. Αλλά οι οικογένειες είναι κάτι σύνθετο. Όπως το ότι μπορεί να είμαστε χωρισμένοι, να υπάρχουν ετεροθαλή αδέλφια, πατριοί και μητριές. Δεν υπάρχει ένα κουστούμι που να χωράει σε όλες τις οικογένειες.
Μισώ τη φράση “δεν είναι η σειρά μου αυτό το χρόνο”.
Τη Δευτέρα ο γιος μου πήγε για τις διακοπές με τον μπαμπά του. Ετοίμασα το ανατριχιαστικό ξωτικό κουκλάκι του και τις πιτζάμες του, που μυρίζουν λεβάντα σαν το μαλακτικό μου. Περάσαμε το προηγούμενο βράδυ μιλώντας για όλα τα όμορφα πράγματα που θα κάνει και εγώ τον άφησα με ένα ενθουσιώδες αλλά παγωμένο χαμόγελο. Η μαμά γέλασε, έπαιξε και στη συνέχεια έκλαψε στο αυτοκίνητο οδηγώντας πίσω για το σπίτι με τον ήχο της θλιβερής ποπ μουσικής της δεκαετίας του ογδόντα.
Το στομάχι μου γυρνάει με «εκείνο» το συναίσθημα που νοιώθουμε όταν μένουνε χωρίς τα παιδιά μας. Αυτό το ανεξήγητο, απερίγραπτο συναίσθημα που μας αφήνει λίγο χαμένους, λίγο ανακουφισμένους. Ήσυχα λυπημένους.
Ακόμα και όταν είναι φιλικά συμφωνημένη, η κοινή ανατροφή των παιδιών είναι ΔΥΣΚΟΛΗ. Μπορεί να είναι γεμάτη με άγχος.
Δεν μπορούν τα πράγματα να γίνουν σωστά με τη μία.
Ο γιος μας περνά εναλλάξ τα Σαββατοκύριακα με τον μπαμπά του. Τεχνικά μιλώντας δεν είναι “κοινή ανατροφή”. Τεχνικά δεν «μοιράζεται» γονείς. Η κοινή ανατροφή συνεπάγεται ίσο χρόνο, καθημερινή επαφή. Αν χρησιμοποιούσα τεχνικά τους όρους εγώ θα ήμουν ο πρωτεύων γονέας, η δική μου η κύρια κατοικία του παιδιού. Προτιμώ όμως απλά, «η μαμά». Εξαιτίας αυτού, τα Χριστούγεννα και γενέθλια του παιδιού θα μπορούσαν να είναι «δικά μου». Ο δικός μου χρόνος.
Αλλά λέξεις όπως «εγώ» και «δικό μου» δεν είναι ότι καλύτερο για την περίπτωση και το πεντάχρονο μου.
Ο πατέρας του και εγώ συμφωνήσαμε ότι ήταν δίκαιο να ζούμε και οι δύο αυτές τις ξεχωριστές στιγμές με το παιδί μας. Ότι θα παίρναμε από κοινού τις αποφάσεις. Σέβομαι το ότι περνάνε χρόνο μαζί. Μακροπρόθεσμα αυτό προσφέρει στο μικρό αγόρι επιβεβαίωση και ασφάλεια. Όπου μπορούμε ζητάμε τη γνώμη του παιδιού. Αν και πρέπει να το παραδεχτούμε ότι τα μικρά παιδιά θέλουν να είναι με το πρόσωπο που τους δίνει τα περισσότερα δώρα και σοκολάτες.
Βεβαιωθείτε ότι οι μεταβάσεις είναι ομαλές, καλά προετοιμασμένες, ώστε τα παιδιά να γνωρίζουν ακριβώς πού πηγαίνουν και πότε έρχονται πίσω. Είχαμε απογοητεύσεις αλλά επέμεινα και δεν άλλαξα γνώμη. Υπήρξαν φορές που ήθελα να είμαι εγωίστρια και να πω στο μπαμπάς του, αρκετά, είχε πάρει ότι δικαιούτο.
Όμως, τα παιδιά έρχονται πρώτα. Είναι η θυσία που έκανα ως γονέας, και την έκανα ευχαρίστως. Μέσα από τις απογοητεύσεις. Τις αποτυχίες. Ο εγκέφαλός μου το επαναλαμβάνει πρόκειται για τις ανάγκες του γιου μου, όχι για τις δικές μου επιθυμίες.
Διαβάζοντας την ισορροπημένη, θετική αφήγησή μου που με τόση ευκολία περιγράφει την επιτυχή κοινή ανατροφή του παιδιού μας, χρειάζεται επίσης ν’ αναφέρω πως, διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές, θεωρώ ότι αυτή η κατάσταση είναι χάλια. Επειδή είναι.
Ο πατέρας μου ήταν απών από τη ζωή μου. Γι ‘αυτό θα αγωνιστώ ώστε ο μπαμπάς του γιου μου να μείνει στη δική του. Αυτό δεν περιγράφει τους τσακωμούς στο τηλέφωνο και τα κλάματα. Δεν θέλω να το παρουσιάσω σαν τέλειο. Οι τέλειοι γονείς είναι μύθος.
Ναι, κοινή ανατροφή του παιδιού πηγαίνει καλά, ομαλά, λειτουργεί. Αλλά μπορεί να χρειαστεί να καταπιείτε την υπερηφάνειά σας, και να κάνετε θυσίες.
Δεν μου αρέσει να μοιράζονται το γιο μου σαν ένα άψυχο αντικείμενο. Μπορώ να μοιραστώ καραμέλες, όχι παιδιά. Σύμφωνοι, ετοιμάστηκα για τη δουλειά σήμερα το πρωί και έφαγα πρωινό. Το δικό μου πρωινό, όχι ότι είχε απομείνει το πιάτο του παιδιού. Δεν χρειαζόταν πριν από τις οκτώ να πω δέκα φορές ΚΑΝΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ή ΕΧΕΙΣ ΑΡΓΗΣΕΙ. Και όταν πήγα για ύπνο φόρεσα τις πυτζάμες μου και έπεσα στο κρεβάτι και διάβασα ένα βιβλίο. Ένα βιβλίο για ενήλικες, χωρίς πάπιες, σύννεφα ή ξωτικά. Χωρίς εικόνες. Τίποτε από αυτά.
Νιώθω λίγο μπερδεμένη επειδή δεν υπάρχει κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να κάνω. Στην προ μαμάς εποχή μου αυτό το χρησιμοποιούσα για να αισθάνομαι, αυτάρεσκα και γαλήνια.
Ο γονέας που βλέπει από τις έξι το πρωί Πέπα το γουρουνάκι ξανά και ξανά, που έχει δυο μωρά στο πάτωμα που κλαίνε, πιθανότατα να σκέφτεται «ΓΙΑΤΙ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙΣ» ;
Ναι, την ημέρα των Χριστουγέννων θα απολαύσω το σπάνιο «δικό μας» χρόνο με τον σύντροφό μου. Αλλά θα μισήσω την ησυχία. Θα μου λείψει η ανυπομονησία του γιού μου για να έρθει ο Αγιος Βασίλης. Το φωτισμένο προσωπάκι του όταν σκίζει περιτυλίγματα σε έντονα χρώματα. Όταν θ’ αρνείται να φάει σαλάτα και όταν θα λερώσει τη μπλούζα του στο τραπέζι. Και όταν θ’ αποκοιμάται στον καναπέ χαμογελώντας.
Θα κρατηθώ για ν’ αποκτήσω αυτές τις αναμνήσεις το επόμενο χρόνο.
Αν, και εσείς όπως εγώ, είστε σήμερα μόνοι, να θυμάστε ότι θα υπάρξει μια επόμενη μέρα όπου δεν θα είστε.
ΓΙΟΥΛΑ
