Θα γραφούν πολλά σήμερα για την γιορτή του πατέρα. Το καλύτερο που εμείς έχουμε να γράψουμε είναι το ότι έχει ήδη ξεκινήσει ένας σοβαρός κοινωνικός διάλογος για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν ώστε επιτρέπεται στους πατέρες να συμμετέχουν ενεργά και εξίσου στην ανατροφή των παιδιών τους.
Με ποσοστά που κυμαίνεται περί το 25 % στην Ελλάδα, ένα στα τέσσερα παιδιά μεγαλώνει σε ένα σπίτι χωρίς τον πατέρα του, συχνά και χωρίς ανδρικό πρότυπο. Γιατί το νομικό μας σύστημα στερεί κάθε χρόνο από χιλιάδες παιδιά τον πατέρα τους.
Το νομικό μας σύστημα, για τη δική του ευκολία και μόνο, για ν’ αποδράσει από το πρόβλημα, έχει δημιουργήσει το δόγμα της “βιοκοινωνικής υπεροχής της μητέρας” και του “ισχυρού ψυχικού δεσμού” καθώς και την παιδαριώδη δικαιολογία το ότι επειδή “οι γονείς δεν συμφωνούν” πρέπει ν’ αφαιρέσει τον καλό πατέρα τους από τη ζωή του παιδιού του.
Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε γονείς, δεν υπάρχει ένας γονιός που είναι προτιμότερος ή καλύτερος ή αναγκαιότερος. Ούτε αυτός που έχει το παιδί στο σπίτι του το αποκτά με χρησικτησία. Είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας το ότι οι αποφάσεις των δικαστηρίων στο τέλος ορίζουν το ποιος είναι ο ηττημένος διάδικος και ποιος ο νικητής διάδικος αφού ηττημένο είναι και το ίδιο το παιδί.
Τα δικαστήρια αναθέτουν την επιμέλεια στη μητέρα. Και στις λίγες περιπτώσεις που την αναθέτουν στον πατέρα, πάλι ένα παιδί χάνει την μητέρα του από την καθημερινή ζωή του.
Ο δικαστής που υπογράφει χωρίς τύψεις, χωρίς ενδοιασμό, μια τέτοια απόφαση ξέρει ότι με την ίδια την απόφασή του δεν θα δώσει αρκετό χρόνο στον ηττημένο γονιό για να βρίσκεται με το παιδί : “Δύο νύχτες το μήνα και τρεις ώρες ένα ή δύο απογεύματα την εβδομάδα”.
Έτσι βλέπουμε το πατέρα να χάνει σημαντικές στιγμές από τη ζωή του παιδιού του όπως το να το πάει ή να το πάρει από το σχολείο, να του ετοιμάσει κολατσιό ή φαγητό, να το διαβάσει, να το στηρίξει ψυχολογικά, να το πάει σε παιδικά πάρτι…
Δεν γράφει κάτι τέτοιο ο νόμος. Το αντίθετο μάλιστα. Πολλές διατάξεις νόμων απαγορεύουν τις διακρίσεις και την συναισθηματική κακοποίηση παιδιών και γονέων.
Και όμως οι περισσότεροι πατέρες περιορίζονται σε ένα ασήμαντο, χωρίς ουσία ρόλο στην ανατροφή του παιδιού τους. Οι συνέπειες για τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς πατέρα είναι ορατές.
Χάρις στη δράση των εθελοντών και επιστημόνων του συλλόγου Συνεπιμέλεια βλέπουμε τα πρώτα αποτελέσματα. Οι πρώτες κλονιστικές αποφάσεις δικαστηρίων φανερώνουν ότι το νομικό σύστημα έχει έρθει σε αδιέξοδο.
Η μία διέταξε τον “λειτουργικό μερισμό της επιμέλειας”, δηλαδή ο μπαμπάς τα εξωσχολικά η μαμά την καθημερινότητα. Η άλλη, η 60/2017 ΜΠΑ, τον Φεβρουάριο 2017, διέταξε την χρονική εναλλαγή της επιμέλειας. Ένα μήνα επιμέλεια ο μπαμπάς, ένα μήνα επιμέλεια η μαμά. Και ακολουθούν πολλές που θα εκδοθούν ακόμα.
Τον Φεβρουάριο του 2017 για πρώτη φορά κατέβηκε τροπολογία τριών βουλευτών τριών μικρών κομμάτων Βουλή. Με μεγάλο συμβολισμό, είχε προταθεί ως τροπολογία στο νομοσχέδιο για την ψυχική υγεία. Ο Υπουργός Υγείας όμως δεν επέτρεψε στη τροπολογία να εισαχθεί για ψήφιση.
Η πρόταση νόμου αντανακλά τις αρχές του Συλλόγου Συνεπιμέλεια. Υπέρ αυτής έχουν ταχθεί όλα τα κόμματα της Βουλής. (Σύριζα, Ανελ, ΝΔ, Ποτάμι, Πασόκ, Ένωση Κεντρώων) που ρωτήσαμε περιλαμβανομένου του κυβερνώντος.
Τον Μάιο 2017, σε εκδήλωση της παλαιότερης οργάνωσης γυναικών της Ελλάδος, που είχε διοργανωθεί υπέρ της συνεπιμέλειας, η Εκκλησία της Ελλάδος τάχθηκε και αυτή υπέρ της συνεπιμέλειας.
Ποιος αντιδρά λοιπόν ; Κατά τη γνώμη μας ο νομικός κόσμος ο οποίος δεν έχει αντιληφθεί τα προφανή πλεονεκτήματα του νέου μοντέλου ανατροφής παιδιών και μάλιστα δεν θέλει ούτε καν να τα ακούσει.
Το σχέδιο νόμου εξασφαλίζει κοινή επιμέλεια των παιδιών και ίσο χρόνο με κάθε γονέα. Ο δικαστής θα πρέπει με την απόφασή του να διατάσσει να περνάει το παιδί τουλάχιστον το 35 % του χρόνου του με κάθε γονέα του στον οποίο περιλαμβάνονται οι διανυκτερεύσεις.
Σε πρόσφατο συνέδριο στη Βοστόνη τον Μάιο 2017 οι πλέον παγκοσμίως διακεκριμένοι επιστήμονες που έχουν δημοσιεύσει έρευνες για το ζήτημα συμφώνησαν ότι “ήδη έχουμε διαβεί τη γραμμή του υδροκρίτη“. Έχει αναστραφεί το βάρος της απόδειξης.
Η κοινή ανατροφή παιδιών είναι επωφελής και προς το συμφέρον των παιδιών. Όποιος υποστηρίζει την αποκλειστική επιμέλεια καλείται αυτός ν’ αποδείξει ότι η κοινή ανατροφή είναι επιβλαβής για τα παιδιά.
Με τη γιορτή του πατέρα γιορτάζεται η συμβολή του πατέρα στη ζωή του παιδιού και στην κοινωνία. Ας επιτρέψουμε λοιπόν σε όλους στους καλούς πατέρες να συμμετέχουν στην ανατροφή του παιδιού τους.
Αντί δώρου στους πατέρες που γιορτάζουν σήμερα, σε όλους τους πατέρες, τους προσφέρουμε με αγάπη τη συλλογική προσπάθεια για να προχωρήσει το σχέδιο νόμου, για να καμφθεί η αντίσταση του νομικού κατεστημένου και – στη συνέχεια – για να εφαρμοστεί το νέο μοντέλο στη πράξη.
Σύλλογος Συνεπιμέλεια
