Όχι, η κατάσταση που περιγράφεται στο άρθρο της κας Α. Σπανού στην Athens Voice δεν οφείλεται στην άγνοια.
Ξέρει ο δικαστής το νόμο που στη διάσταση ή το διαζύγιο προβλέπει σήμερα κοινή ανατροφή, κοινή επιμέλεια και ίσο χρόνο και με τους δύο γονείς .
Ξέρει το ισχύον σήμερα στην Ελλάδα νομικό τεκμήριο της κατά κανόνα διατήρησης της κοινής επιμέλειας με ίσο χρόνο.
Ο δικαστής κρύβεται πίσω από μία απαρχαιωμένη αποκλίνουσα θεωρητική κατασκευή που λέει για την δήθεν βιοκοινωνική υπεροχή της μητέρας στην ανατροφή του παιδιού και για την σύγκρουση των γονέων στα δικαστήρια που δήθεν αναγκάζει το δικαστή ν’ αφαιρέστι τον πατέρα από τη ζωή του παιδιού. Την σύγκρουση όμως την προκαλεί ο ίδιος ο δικαστής με την γνωστή εκ των προτέρων σεξιστική αντιμετώπιση του πατέρα.
Απόδραση από το πρόβλημα. Αυτός είναι ο λόγος κατά τη γνώμη μας που εν γνώσει του ο δικαστής υποστηρίζει μετά μανίας το νομολογιακό του έθιμο. Πως θα μπορεί να βγάζει αποφάσεις, που είναι πολλές, πάρα πολλές, αντιγράφοντας το ίδιο αρχείο, αλλάζοντας μόνο τα ονόματα και τα πραγματικά περιστατικά.
Γιατί να δουλέψει ο δικαστής ; Είναι τα δικά μας τα παιδιά δεν είναι τα δικά του. Είναι παιδιά που πιθανώς να μην τα έχει δει καν μπροστά του.
Μην αναρωτιέστε για το τι θα έπρεπε να κάνει ο δικαστης για να εφαρμόσει τον νόμο. Το ξέρει καλά. Αλλά και αν δεν το ήξερε, δεν είχε παρά να δει ο δικαστής το τι γίνεται σε χώρες όπως Γαλλία, Βέλγιο, Δανία, Σουηδία, Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, Καταλωνία, Αυστραλία, Μεξικό, Βραζιλία, πρώην ανατολικές χώρες, δεκάδες πολιτείες των Η.Π.Α…..
Είναι δουλειά του δικαστή να λύσει το πρόβλημα που μόνος του δημιούργησε. Στην Ιταλία επί παραδείγματι η διοίκηση πολλών πρωτοδικείων δεν δικάζει υποθέσεις αν δεν συμπληρώσουν οι διάδικοι ένα ερωτηματολόγιο σύμφωνα για το πώς θέλει ο κάθε γονιός να μεγαλώσει το παιδί του. Όπου δεν συμφωνούν οι γονείς εκεί αποφασίζει ο δικαστής.
Ωραίες οι παραινέσεις του άρθρου. Αλλά για να κάνει τη δουλειά του ο δικαστής, εκτός από την απόφασή του να δουλέψει, δεν του χρειάζεται τίποτε άλλο, ούτε νόμους ούτε άλλες επιστημονικές ειδικότητες που θα δουλεύουν αντί γι’ αυτόν.
Και οι δύο γονείς είναι κανοί και κατάλληλοι και κανένας τους δεν περισσεύει.
Για τους κακούς γονείς είτε μέσα είτε έξω από το γάμο ακολουθείται άλλη διαδικασία. Και αν κάόποιος διάδικος ισχυριστεί ότι είναι καλύτερα για το παιδί να μεγαλώνει και να περνάει περισσότερο χρόνο με τον ένα μόνο γονιό του, τη μητέρα, ο διάδικοςαυτός έχει το βάρος της απόδειξης του ισχυρισμού του.
Γιατί το νομικό τεκμήριο επιβάλλει την κοινή ανατροφή με ίσο χρόνο.
.
Ακολουθεί το κείμενο του άρθρου ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΙ ΤΡΕΛΑ της κας Α. Σπανού στην Athensvoice
για να δείτε το πρωτότυπο πιέσατε ΕΔΩ
Το ελληνικό διαζύγιο είναι μια καλή σύνοψη των πολλαπλών εκδοχών του ελληνικού ανορθολογισμού. Όχι μόνο γιατί η έκδοση του συναινετικού μπορεί να κρατήσει έναν ολόκληρο χρόνο, από την αίτηση μέχρι την απόφαση, παρά τις μεγαλόστομες κατά καιρούς διακηρύξεις για την επιτάχυνση των διαδικασιών. Αλλά κυρίως επειδή η φιλοσοφία του νόμου στηρίζεται στην υπόθεση ότι το παιδί ανήκει βασικά στην μητέρα και ο πατέρας αναλαμβάνει οικονομικές υποχρεώσεις και επικοινωνεί μαζί του όσο το δικαστήριο αποφασίσει.
Το κεντρικό επιχείρημα για την υποστήριξη αυτού του παραλογισμού είναι ότι δεν πρέπει να διασαλευθεί η ρουτίνα του παιδιού μετά το χωρισμό και επομένως πρέπει να ζει με τη μητέρα και να βλέπει τον πατέρα, συνήθως, δυο σαββατοκύριακα το μήνα και δυο απογεύματα την εβδομάδα. Η αλήθεια είναι ότι με το χωρισμό διασαλεύεται έτσι κι αλλιώς η ρουτίνα του παιδιού και είναι θέμα ειδικών να διαπιστώσουν κατά περίπτωση πώς μπορεί να προσαρμοστεί καλύτερα στις νέες συνθήκες. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχουν εκπαιδευμένοι σε τέτοια θέματα δικαστές και κρατικές υπηρεσίες στις οποίες να μπορεί να απευθυνθεί μια οικογένεια για να πάρει σύντομα υπεύθυνη καθοδήγηση. Όμως δεν είναι εκ προοιμίου βέβαιο ότι το παιδί μεγαλώνει καλύτερα βλέποντας τον μπαμπά στο πλαίσιο κάποιας υποχρέωσης, σήμερα μπαλέτο αύριο μπαμπάς, όπως δείχνει το πρόγραμμα της κόρης του που μας έστειλε ένας αναγνώστης μας και προφανώς πονεμένος πατέρας.
Είναι αυτονόητο ότι σε ένα σύστημα απονομής δικαιοσύνης με τόσο αργούς ρυθμούς, τέτοιες γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και τέτοια υστέρηση στη χρήση νέων τεχνολογιών, χωρίς σταθερή υποστήριξη των οικογενειών από δημόσιες δομές ψυχικής υγείας και κοινωνικής φροντίδας, είναι ουτοπικό να περιμένει κανείς ότι μπορεί ευαίσθητες υποθέσεις όπως αυτές που έχουν να κάνουν με την ανατροφή των παιδιών να αντιμετωπιστούν από τη μια στιγμή στην άλλη με ταχύτητα, ορθολογισμό και αποτελεσματικότητα. Αλλά πρέπει να ανοίξει η συζήτηση και να πάρουν θέση όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που ειλικρινά ενδιαφέρονται για την άρση των ελληνικών παθογενειών σε όλα τα επίπεδα.
Κάθε διαζύγιο είναι μια δοκιμασία για τα παιδιά, ας γίνει πιο ήπια με τη συνεπιμέλεια και το δίκαιο -δηλαδή επί της αρχής ίσο και ανάλογα με τις δυνατότητες καθενός- μοίρασμα του χρόνου και των υποχρεώσεων της ανατροφής τους.
Υπάρχουν ανεύθυνοι πατέρες που χωρίζοντας ξεχνούν ότι έχουν παιδί και αφήνουν τη μητέρα μόνη να σηκώνει όλα τα βάρη. Δεν μπορεί όμως αυτό να αποτελεί άλλοθι για να συντηρείται η διαδικασία της διατροφής όταν η μητέρα δεν είναι άνεργη ή ακόμη και όταν έχει υψηλότερα εισοδήματα από τον πρώην σύζυγο.
Το πιο ενδιαφέρον ίσως ερώτημα είναι τι πολίτες θέλουμε να γίνουν τα παιδιά μας. Να πιστεύουν ότι ο ρόλος του άντρα είναι να πληρώνει και της γυναίκας να διαχειρίζεται τα χρήματα που εισπράττει από αυτόν; Να νομίζουν ότι η μάνα αποφασίζει, έχει το πάνω χέρι και τον πρώτο λόγο, ενώ ο πατέρας ακολουθεί και τιμωρείται αν η σχέση τους κλονιστεί; Να θεωρούν ότι ο ένας είναι λιγότερο γονιός από τον άλλο και επομένως να εσωτερικεύουν ότι εκείνος φταίει για τη διάλυση του γάμου αφού εκείνος πληρώνει το βαρύτερο τίμημα;
Το πρόβλημα είναι θεσμικό και βαθιά ηθικό. Αφορά το νομικό και τον κοινωνικό μας πολιτισμό, την παιδεία μας, τελικά τη γυναικεία συνείδηση. Την αλλαγή του οικογενειακού δικαίου για την κατοχύρωση της ισότητας των δικαιωμάτων των δύο φύλων οφείλουμε να τη ζητήσουμε πρώτα οι γυναίκες, που έχουμε αυτή τη στιγμή τα προνόμια και τα πλεονεκτήματα, που μας απονεμήθηκαν πέρα από κάθε επιστημονικό ορθολογισμό και έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης.
Και μην μπερδευόμαστε με την ποιότητα εκπλήρωσης των γονεϊκών καθηκόντων γιατί αυτά δεν λύνονται στα δικαστήρια, τα λύνει ή δεν τα λύνει η ζωή. Αν ο πατέρας είναι ακατάλληλος, δεν ευθύνεται το παιδί γι’ αυτό, αλλά εμείς που τον διαλέξαμε. Και αν εμείς είμαστε ακατάλληλες, και είμαστε ακατάλληλες αν χρησιμοποιούμε το διαζύγιο ως μέσο πλουτισμού ή εκδίκησης, το παιδί μας θα το καταλάβει αργά ή γρήγορα. Μακάρι γρήγορα.
