ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ

Για να διαβάσετε το πρωτότυπο πιέσατε ΕΔΩ

Ποιοι είναι οι δύο παράγοντες που αυξάνουν σημαντικά την πιθανότητα ενός υγιούς και ευτυχισμένου μέλλοντος για τα παιδιά μετά το διαζύγιο;

Η ΜΑΜΑ και Ο ΜΠΑΜΠΑΣ.

     Με εξαίρεση τα παιδιά που χρειάζονται προστασία από τον έναν γονέα λόγω κακής άσκησης της γονικής μέριμνα, «η κοινή ανατροφή (κοινή γονική μέριμνα και επιμέλεια) πρέπει να είναι ο κανόνας για τα σχέδια ανατροφής παιδιών για τα παιδιά όλων των ηλικιών, συμπεριλαμβανομένων των πολύ μικρών παιδιών», δήλωσε η Linda Nielsen, καθηγήτρια εφηβικής και εκπαιδευτικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Wake Forest.

    Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι, σήμερα, το 2017, αυτό είναι δυνατόν ν’ αμφισβητηθεί. Ωστόσο, οι στατιστικές δείχνουν ότι οι μητέρες εξακολουθούν ν’ αναλαμβάνουν την αποκλειστική επιμέλεια των παιδιών σε περισσότερες από το 80% των αποφάσεων επιμέλειας τέκνων που έχουν διαταχθεί από το δικαστήριο.

     Ένας μεγάλος λόγος για την ανισότητα είναι μια πεποίθηση δεκαετιών από δικαστές και άλλους ότι η σύγκρουση μεταξύ διαζευγμένων γονέων (που είναι αναμενόμενη σε αυτή τη δύσκολη μεταβατική περίοδο) θα προκαλέσει υπερβολικό άγχος στα παιδιά. Εκείνοι που είναι επιφυλακτικοί για την καθιέρωση κοινής ανατροφής (κοινή γονική μέριμνα και επιμέλεια) υποστηρίζουν ότι θέτει τα παιδιά στη μέση διαφωνιών, τα πιέζει να δηλώσουν την πίστη τους σε ένα γονέα ή τα αναγκάζει να εκδηλώσουν την προτίμησή τους για έναν γονέα έναντι του άλλου.

     Η άποψη όλων αυτών είναι ότι είναι καλύτερο να τοποθετήσουμε τα παιδιά στα σπίτια της μαμάς για σταθερότητα και να αφήσουμε τον μπαμπά μία νύχτα την εβδομάδα και κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο.

      “Ο ρόλος των συγκρούσεων υπερτιμάται και δεν πρέπει να είναι ο καθοριστικός παράγοντας στις αποφάσεις για την επιμέλεια παιδιών”, δήλωσε ο Nielsen, ο οποίος έχει ερευνήσει τις σχέσεις πατέρα παιδιού για περισσότερα από 25 χρόνια.

      Ακόμη και η έννοια της σύγκρουσης είναι προβληματική, δήλωσε ο Nielsen, “επειδή είναι δύσκολο να προσδιοριστεί ή να αξιολογηθεί αξιόπιστα, επειδή οι γονείς μερικές φορές υπερβάλλουν ή προκαλούν τη σύγκρουση απλά για να “κερδίσουν” την αποκλειστική επιμέλεια.

 

Επιπλέον, οι συγκρούσεις συνήθως υποχωρούν μέσα στα πρώτα χρόνια μετά το χωρισμό, αλλά οι αποφάσεις επιμέλειας συχνά διαρκούν όλη την παιδική ηλικία.

     Ο Nielsen επισκόπησε 44 μελέτες που είχαν δημοσιευθεί προηγουμένως σχετικά με τη σύγκρουση στο διαζύγιο και τον αντίκτυπό της στα παιδιά. Κατέληξε να απαντήσει σε τέσσερις ερωτήσεις:

• Σε ποιο βαθμό προκαλούνται λιγότερες συγκρούσεις και αν ωφελεί τα παιδιά η σχέση κοινής ανατροφής παιδιών (ίσος χρόνος και φροντίδα) ;

• Παρατηρούνται χειρότερα αποτελέσματα για τα παιδιά των για τα παιδιά των οποίων οι γονείς βρίσκονται σε νομικές διαμάχες ή που επιλύουν τις διαφορές τους στο δικαστήριο απ’ αυτά των οποίων οι γονείς καταλήγουν σε συμφωνία κοινής ανατροφής χωρίς μεγάλη νομική σύγκρουση;

• Παρατηρούνται καλύτερα αποτελέσματα για τα παιδιά των των οποίων οι γονείς ζουν με κάθε γονέα τουλάχιστον 35 τοις εκατό του χρόνου σε μία ρύθμιση κοινής ανατροφής, όταν οι γονείς τους έχουν ελάχιστη ή καμία σύγκρουση και συνεργάζονται στενά με φιλικές σχέσεις ως ομάδα κοινής ανατροφής;

• Οι γονείς με ρύθμιση κοινής ανατροφής έχουν σημαντικά λιγότερες συγκρούσεις και σχέσεις με καλύτερη επικοινωνία και συνεργασίας;

     Δεν βρήκε ισχυρή στήριξη υπέρ της πεποίθησης ότι οι υψηλές συγκρούσεις και η κακή συντροφικότητα έχουν σαν αποτέλεσμα κακά αποτελέσματα για τα παιδιά.

      Αυτό που βρήκε είναι ότι η ποιότητα της σχέσης γονέα-παιδιού, τόσο με τον πατέρα όσο και με τη μητέρα, επικάλυψε όλα τα υπόλοιπα.

     “Ξεχάστε ότι πρόκειται για ένα διαζύγιο”, είπε. “Σκεφτείτε να μεγαλώνετε τα παιδιά μέσα σε γάμο παντρεμένοι στο ίδιο σπίτι. Φυσικά, ενοχλεί τα παιδιά όταν οι γονείς τους τσακώνονται. Η σύγκρουση παίζει ρόλο. Αλλά η ποιότητα της σχέσης των παιδιών με τους γονείς τους είναι πολύ μεγαλύτερη από τη σχέση των γονιών μεταξύ τους ».

      Η μελέτη της δημοσιεύθηκε στο in Psychology, Public Policy, and Law μια περιοδική έκδοση του Αμερικανικού Ψυχολογικού Συλλόγου.

     Για να βοηθήσουμε πραγματικά τις οικογένειες να προχωρήσουν μπροστά με επίκεντρο το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού, πιστεύει η Nielsen, πρέπει να δοθεί έμφαση στην ανάπτυξη προγραμμάτων και πολιτικών που ενισχύουν τη σχέση του παιδιού με κάθε γονέα και μειώνουν την έκθεση των παιδιών σε συγκρούσεις ενώ γι’ αυτό ” η αποκλειστική επιμέλεια δεν είναι καν μία επιλογή. “

     Υπάρχει αυξανόμενη υποστήριξη για αυτή τη σκέψη.

    Τα παιδιά υπό καθεστώς κοινής ανατροφής “βελτιώνονται σημαντικά σε κάθε μέτρο, από επιτυχία στο σχολείο έως λιγότερες έφηβες εγκυμοσύνες και χρήση ναρκωτικών, με αισιοδοξία για το μέλλον”, δήλωσε ο Δρ. Ντελ Χολστάιν, ειδικός της δημόσιας υγείας και ιδρυτής της Εθνικής Οργάνωσης Γονέων (www.natioalparentsorganization.org), η οποία έχει ως σκοπό τη μεταρρύθμιση της πρακτικής των οικογενειακών δικαστηρίων.

      Ο Χόλσταϊν σημείωσε ότι κατά το παρελθόν έτος, το Μισσούρι και το Κεντάκυ έχουν ψηφιστεί “εξαιρετικοί νόμοι για την κοινή ανατροφή”, ακολουθώντας πολιτείες όπως η Γιούτα, η Αριζόνα και η Αλάσκα.

     “Αν θέλει να επισπεύσει τη διαδικασία επούλωσης ή τουλάχιστον την υπομονή, το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει είναι ν’ ανακηρύξει ένα άτομο νικητή και ένα άτομο ηττημένο», είπε.

“Και οι δύο είναι νικητές. Και οι δύο θα είναι γονείς. Αυτό μόνο θα μειώσει πραγματικά τις συγκρούσεις. “

Συμβουλές για τους γονείς από την Gail Rosenblum