Ονομάζομαι Παρασκευή, είμαι 34 ετών παντρεμένη με 2 παιδιά, είμαι πτυχιούχος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Νομικής Σχολής Αθηνών και τώρα πλέον διατηρώ Βιβλιοπωλείο στην περιοχή της Ανατολικής Αττικής. Ο λόγος αυτής της μικρής εισαγωγής είναι για να μάθετε κάποια πράγματα για μένα.
Γεννημένη τη δεκαετία του 80 στο κέντρο της Αθήνας από δύο γονείς που με λάτρευαν και με λατρεύουν, με το δικό τους παρελθόν. Και οι δύο παντρεμένοι χωρισμένοι, σε μια κοινωνία που θεωρούσε ακόμα ταμπού και προκατάληψη το διαζύγιο, αντιλαμβάνεστε ότι στη νέα τους σχέση προσπάθησαν πολύ να επουλώσουν ο ένας της πληγές του άλλου, κάτι το οποίο γινόταν αντιληπτό ακόμα κι από μένα που ήμουν ένα μικρό παιδί…Μεγαλώνοντας κάτω από αυτές τις σκιές έμαθα να είμαι καλή ακροάτρια και όσο το δυνατόν δίκαιη διότι αυτό είχαν ανάγκη οι γονείς μου.
Πιο συγκεκριμένα, η μητέρα μου παντρεμένη 12 χρόνια χωρίζει διότι πέραν των ψεμάτων και των μυστικών που συντηρούσε τον γάμο της ο πρώην σύζυγός της δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει και η ίδια ήθελε οπωσδήποτε να γνωρίσει τη χαρά της μητρότητας. Φυσικά βρήκε πάρα πολλά εμπόδια σ’ αυτή της την απόφαση και μεγαλύτερο απ’ όλα την εναντίωση της ίδιας της οικογένειας, όμως ήταν αποφασισμένη και το πραγματοποίησε.
Από την άλλη μεριά, ο πατέρας μου παντρεμένος με δύο παιδιά βιώνει μια σκληρή, ακατανόητη σχέση. Η πρώην σύζυγός του,σπουδάζει νηπιαγωγός, γνωρίζει τον πατέρα μου δείχνει πως τον ερωτεύεται, τον αγαπά, τον στηρίζει στα δύσκολα κι ο πατέρας μου πιστεύει πως έχει βρει την ιδανική σύντροφο για να κάνει οικογένεια. Παντρεύονται, αποκτούν δύο αγόρια, ο ίδιος εργάζεται ως ξυλουργός και η ίδια μεγαλώνει τα παιδιά τους. Στην συνέχεια και για λόγους βιοποριστικούς και ψυχολογικούς αποφασίζουν ν’ ανοίξουν ένα κατάστημα ψιλικών ώστε να αποσχολείται η σύζυγος και ταυτόχρονα να έχει μαζί της τα παιδιά. Κάπου εκεί αρχίζουν και τα σοβαρά προβλήματα στην σχέση τους, σε συνδιασμό και με την αλλαγή της εργασίας του πατέρα μου (γίνεται οδηγός ταξί). Οι σκηνές ζήλιας από την πλευρά της συζύγου είναι πλέον καθημερινές και ακραίες (λεκτική βία, χειροδικία, καταγγελίες στην αστυνομία για μη ευσταθή γεγονότα ώστε να γίνουν ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του πατέρα μου για να φύγει από το σπίτι κ.α.) και δυστυχώς πολλά από τα παραπάνω εκτυλίσσονται μπροστά στα αθώα μάτια των παιδιών τους.
Σε όλη αυτή την δίνη ο πατέρας μου, κάνοντας φυσικά και ο ίδιος τα δικά του λάθη, προσπαθεί να κρατήσει την οικογένειά του και να στηρίξει τα παιδιά του, όμως τα γεγονότα είναι μοιραία για την ψυχολογία των παιδιών κι αυτό αποδεικνύεται όταν ο μικρός γιος έχοντας ένα τραμαυτισμό παίζοντας στην παιδική χαρά, νοσηλεύται στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί αντιλαμβάνονται από την πορεία ίασης του παιδιού ότι κάτι «δεν πάει καλά», μιλάνε με τους γονείς, αντιλαμβάνονται, ως ένα βαθμό, την κατάσταση και συμβουλεύουν τον πατέρα μου να χωρίσουν με την γυναίκα του διότι το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα παιδιά δεν είναι υγιές και τα ψυχικά τραύματα που τους δημιουργούνται είναι πολύ πιο σοβαρά από το τραύμα του χωρισμού των γονιών τους.
Έτσι κι ο πατέρας μου αποφασίζει ν’ ακολουθήσει την συμβουλή των γιατρών και να χωρίσει με την γυναίκα του. Για λόγους συντομίας δε θα σας περιγράψω με λεπτομέριες τα ακραία σκηνικά που διαδραματίστηκαν, θα σας πω μόνο ότι η σύζυγος δεν ήθελε να δώσει το διαζύγιο, κατήγγειλε τον πατέρα μου για εγκατάληψη συζυγικής στέγης και βάσει του τότε νόμου που ίσχυε για τα διαζύγια κατάφερε να πάρει το διαζύγιο μετά από 9 χρόνια! Σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι η σύζυγος είχε φροντίσει ν’ απομακρύνει τα παιδιά απ’ όλους τους συγγενείς του πατέρα μου, από τους νονούς τους, ακόμα και από δικούς της συγγενείς (μέχρι και τον αδερφό της!) ώστε τα παιδιά να μην έχουν εικόνα και άποψη από την μεριά του πατέρα. Ο χωρισμός επέρχεται σε ηλικία 7 ετών του μεγάλου παιδιού και 5 ετών του μικρού. Το πρώτο αυτό διάστημα ο πατέρας μου πήγαινε να βλέπει τα παιδιά του σε καθημερινή βάση, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ διότι τα ίδια τα παιδιά εκμυστηρεύτηκαν στον πατέρα τους ότι μόλις εκείνος έφευγε η μητέρα τους τα χτυπούσε γιατί είχαν δεχτεί να το δουν!
Στην συνέχεια ξεκινούν τα δικαστήρια εναντίον του πατέρα μου, στα οποία παρουσιάζονται ένα σωρό ψευδή και ανακριβή στοιχεία με μια σειρά από ψευδομάρτηρες, τα οποία εκδικάζονται από δικαστές γυναίκες και οι αποφάσεις των οποίων είναι όλες καταδικαστικές για τον πατέρα μου. Ο ίδιος δεν έκανα ποτέ καμία νομική κίνηση εναντίον στης πρώην συζύγου του (ούτε καν για την επιμέλεια των παιδιών τους) διότι δεν ήθελε να δώσει στα παιδιά τους το ίδιο παράδειγμα με εκείνην και ελπίζοντας ότι αυτό θα γίνει κατανοητό από τα παιδιά όταν θα μεγάλωναν…Προσπαθούσε να κρατάει επαφή με τα παιδιά του πηγαίνοντας να τα δει στο μαγαζί, όμως ούτε εκεί γινόταν αποδεκτός και φυσικά δεν δέκτηκε από εκείνον ούτε ένα δώρο για τα παιδιά τους (στο πατάρι μας υπάρχουν ακόμα κουτιά από παιχνίδια με σκισμένα περιτυλίγματα που είχαν εκσφεδονιστεί κατά του πατέρα μου!) εκτός φυσικά από τα υπερβολικά, για την εποχή και για την εργασία του πατέρα μου, χρήματα της διατροφής.
Περίπου στον ένα χρόνο του χωρισμού τους, ο πατέρας μου γνωρίζει την μητέρα μου, αποφασίζουν να μείνουν μαζί κι εκείνη μένει έγκυος σε μένα. Το μίσος πλέον της πρώην συζύγου για τον πατέρα μου και για την νέα οικογένεια που έφτιαξε είναι τόσο μεγάλο που δηλητηριάζε τα ίδια της τα παιδιά καθημερινά κάνοντάς τους πλύση εγκεφάλου για το πόσο κακός, ανήθικος, ψεύτης ήταν ο πατέρας τους και φυσικά αυτή η ξένη γυναίκα που τους πήρε τον πατέρα!!! Για λόγους ευνοήτους δεν θα ήθελα να σας αναφέρω πιο συγκεκριμένα περιστατικά!
Έτσι κυλούν τα χρόνια, εγώ γνωρίζω από πολύ μικρή ηλικία την ύπαρξη των αδερφών μου, την αγάπη και το μαράζι του πατέρα μου για τα δυο του αγόρια και βάζω ως στόχους της ζωής μου: 1. να αγαπώ τον πατέρα μου όσο περισσότερο μπορώ για να του απαλύνω τον πόνο και 2. όταν μεγαλώσω να γνωρίσω τ΄αδέρφια μου και να τα φέρω σ΄επαφή με τον πατέρα τους.
Πράγματι στην ηλικία των 20 ετών έρχομαι σ’ επαφή με τον μεγάλο μου αδερφό, γνωριζόμαστε και προσπαθούμε να χτίσουμε μια σχέση ενάντια φυσικά στην επιθυμία της μητεράς του. Ο ίδιος λαμπρός επιστήμονας, αρραβωνιασμένος με μια πολύ γλυκιά και συμπαθητική κοπέλα, μοιάζει εξωτερικά απίστευτα στον πατέρας μας, αλλά συναισθηματικά παρατηρούσες ένα άνθρωπο ανώριμο, με τρομερά, ανεπανόρθωτα τραύματα. Η επαφή μας κράτησε έναν χρόνο, στον οποίο οι συναντήσεις μας ήταν πάρα πολύ συχνές, αλλά δεν δέχτηκε ούτε μία φορά όχι να συναντήσει τον πατέρα μας, ούτε καν να αναφέρω τ΄όνομά του. Στην προσωπική του ζωή είχε υποπέσει σ’ ένα σωρό λάθη τ’ οποία ήταν πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που κατηγορούσε τον πατέρα μας, κάτι στ’ οποίο συμφωνούσε ακόμα και η κοπέλα του και η οποία δεν πίστευε ποτέ ότι θα μου τα αποκάλυπτε ο αδερφός μου διότι ήξερε ότι μοιραία θα έκανα την σύγκριση! Ωφείλω να πω ότι ήμουν πολύ χαρούμενη που είχα καταφέρει να τον γνωρίσω, να έχουμε όσον το δυνατό μια φυσιολογική σχέση και τολμώ να πω ότι υπήρξαν στιγμές που εισέπραττα αγάπη από την πλευρά του και φυσικά ήλπιζα ότι γνωρίζοντάς με θα καταλάβαινε τον πατέρα μας και κάποια στιγμή θα ήθελε να τον συναντήσει. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ γιατί απλά μια μέρα εξαφανίστηκε από τη ζωή μου!!! Δεν ξανασήκωσε κανένα τηλέφωνο, δεν απάντησε σε μηνύματα και τα σχόλια θα τ’ αφήσω σ’ εσάς!!!
Κάπου εδώ πρέπει να αναφέρω ότι ο μικρός μου αδερφός δεν θέλησε ποτέ να με συναντήσει. Απ΄όσο γνωρίζω σήμερα είναι και οι δυό τους παντρεμένοι και έχουν παιδιά.
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι παρότι ήμουν μικρή σε ηλικία όταν τον γνώρισα, έβλεπα μπροστά μου έναν άνθρωπο που βασανιζόταν από την σκιά και την επιβολή της μητέρας του, ανίκανο πολλές φορές να πάρει κάποια απόφαση, αδύναμο να παραδεχτεί τα λάθη του και φυσικά να κατακλύζεται από τύψεις για το αν έκανε το σωστό που με γνώρισε ή όχι! Το κακό είναι πως κι έγω έχω στιγματιστεί από όλα αυτά τα γεγονότα και έχω πληγωθεί από την αδικαιολόγητη εξαφάνισή του!
Μια έκκληση προς όλους θέλουν να γίνουν γονείς: μην κάνετε παιδιά απλά και μόνο γιατί αυτό θέλει η κοινωνία, ή γιατί πέρασε η ηλικία ή γιατί έτυχε… κάντε παιδιά αφού έχετε βρει τον σωστό σύντροφο και αφού είστε ώριμοι να αντιμετωπίσετε αυτή την τεράστια αλλαγή στην ζωή σας!!!
Μια έκκληση σε όλους τους γονείς: βάλτε τον εγωισμό σας στην άκρη, επικοινωνήστε ουσιαστικά με τον σύντροφό σας, σεβαστείτε την προσωπικότητά του για να έχετε τις ισορροπίες που απαιτούνται για να μεγαλώσετε όχι κούκλες, αλλά τους αυριανούς ενήλικες ανθρώπους αυτής της κοινωνίας!
Ευχαριστώ!
