“Να φτύσω το γάλα της μάνας μου…”
Ντροπή και Μόνο ντροπή μπορώ να αισθανθώ από τα σχόλια που διαβάζω, των “καλών” μανάδων που ενδιαφέρονται για το “καλύτερο” του παιδιού τους… Υποκρισία μέχρι τα μπούνια…
Μία χαρά τα λέει η ψυχολόγος Γιούλη Μπαλικου και ας χαλάει την σούπα της “βιοκοινωνικής υπεροχής” της μαμάς. Καλά τα λέει ότι ψάχνεται άλλοθι στην ψυχολογία για την ψυχολογία του παιδιού, τάχα…
Τα σκοτώσατε, ζευγάρια με τις επιλογές σας και την γαμωανωριμοτητα σας, διαλύοντας την οικογένεια των παιδιών σας, και τώρα τί? Σκατά στα μούτρα σας
Αφήστε τις παπαριές στην άκρη ότι το παιδί στην αρχή μέχρι 1,2,4 ετών έχει περισσότερο ανάγκη την μάνα επειδή δεν ισχύει- oποιος ψυχολόγος και να διατύπωσε μία τέτοια παπαροάποψη, και βολεύει την βαθιά μειονεξία σας.
Το παιδί χρειάζεται εξ αρχής και τους δύο γονείς. Αυτό προστάζει η φύση. Και μάλιστα όταν υφίσταται ζευγάρι, στην βρεφική ηλικία, περισσότερο η μάνα φροντίζει και χρειάζεται. Αλλά αν το ζευγάρι τα κάνει σκατά σαν τα μούτρα του και χωρίσει, τότε παρά ποτέ χρειάζεται και τους δύο γονείς εξίσου, από την πρώτη ημέρα του χωρισμού..
Ακόμη και στην βρεφική ηλικία. Ακόμη και αν θηλάζει το μωρό (άσε που για να βρεις μάνα σήμερα να θηλάζει μέχρι το πρώτο έστω εξάμηνο είναι σαν να ψάχνεις ψύλλο στ ‘άχυρα..). Ακόμη και τότε η παρουσία του δεύτερου γονέα-πατερά είναι απείρως πιο σημαντική από τον θηλασμό.
Και για να σας γίνει ξεκάθαρο, επειδή δεν θέλετε να καταλάβετε : “Να το φτύσω το μητρικό γάλα που θυλαξα εάν αυτό ήταν αιτία, αφορμή& πρόσχημα για να μην έχω τον πατέρα δίπλα μου”(μιλάει το παιδί μέσα μου).
Ρε ξέρετε τι θα πει πατέρας? Δεν είχατε πατέρα της προκοπής? Φυσικά και είχατε και έχετε… Σε ποιον τρέξατε αμέσως μετά τον χωρισμό…
Σας σιχάθηκα.. Προσπαθείτε να κρυφτείτε πίσω από το δαχτυλάκι σας, και να καλύψετε ανασφάλεια, κομπλεξισμο, φόβο, κακία και εκδίκηση, επιβαρύνοντας καταστροφικά πιο πολύ από όλους το παιδί σας, ψάχνοντας άλλοθι παντού. Το παιδί του άντρα σας παιδί σας είναι. Μήδειες…
Δεν είναι ιδιοκτησία σας το παιδί σας. Ούτε είναι μονογονεϊκο. Άσχετα που εσείς προσπαθείτε να το κάνετε, αφαιρώντας την επιμέλεια από κατάλληλο πατέρα που εσείς επιλέξατε, ακρωτιραζωντας το/τον γονεικα.
Και μετά κλαίγεστε ως δήθεν μονογενείς και συνήθως μπαίνετε ( ή δεν έχετε βγεί ποτέ…) στο παντελόνι και το φουστάνι της μάνας και του πατέρα σας(συνήθως). Ρε λαμόγια, θα θέλατε να σας αφαιρέσουν την επιμέλεια και ναστε στην θέση του πατέρα, και μετά να χορεύετε όπως σας χτυπάει παλαμάκια?
Απευθύνομαι σε όλους εσάς, γονείς και εν δυνάμει γονείς και σας προκαλώ, σας παρακαλώ να σκεφτείτε πώς θα νιώθατε αν σας χώριζαν βίαια παρά την θέλησή σας από τα παιδιά ή τους γονείς σας, όταν ήσασταν παιδιά; Τί θα προτιμούσατε περισσότερο; Να έχετε εναλλασσόμενη κατοικία ή να σας λείπει ο ένας ο γονιός?
Γιατί είναι πιο σημαντικός ο σταθερός τόπος διαμονής; Γιατί τότε τα ντουβάρια δεν βοηθούν το παιδί μου να μην στεναχωριέται; Ακούτε; Μιλάω σε όλους σας: Στα παιδιά δεν λείπει μια σταθερή χέστρα να χέζουν… Οι γονείς τους λείπουν! Το βροντοφωνάζουν με όλους τους τρόπους.. Ακούστε τα επιτέλους.
