Η απόφαση αφορά στην εκδίκαση υπόθεσης ασφαλιστικών μέτρων, ωστόσο ανοίγει ουσιαστικά τον δρόμο για την εκτεταμένη εφαρμογή της κοινής επιμέλειας και από τους δύο γονείς, κάτι που αποτελεί διακαή πόθο και σταθερό στόχο πολλών πλευρών, μεταξύ των οποίων και ο σύλλογος «Συνεπιμέλεια», που βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με την Πολιτείας για τη θεσμική κατοχύρωση της ισότητας των δύο γονέων στην ανατροφή των τέκνων σε περίπτωση διαζυγίου.

Παράλληλα η απόφαση αφήνει εκτεθειμένη την κυβέρνηση και ειδικά το υπουργείο Δικαιοσύνης, το οποίο αρνείται να αναλάβει τη σχετική νομοθετική πρωτοβουλία, παρότι πολλά κόμματα, αλλά και στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν αναγκαία μεταρρύθμιση και ανθρωπιστικό μέτρο, την καθιέρωση της συνεπιμέλειας τέκνων.

Παρά τις… κορώνες περί της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων και τα φληναφήματα για την αναγνώριση της δυνατότητας επιλογής (όπως στην περίπτωση της αλλαγής φύλλου), το υπουργείο Δικαιοσύνης εξακολουθεί να αγνοεί επιδεικτικά τις χιλιάδες περιπτώσεις «αιχμαλωσίας» παιδιών, που εγκλωβίζονται σε διαμάχες γονέων, κυρίως εξαιτίας της άνισης αντιμετώπισης που επιφυλάσσει το υπάρχον πλαίσιο και η συνήθης δικαστική πρακτική στους δύο γονείς (είθισται να υποβαθμίζεται ο ρόλος των πατεράδων, έναντι των μητέρων).

Σύμφωνα με την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου (αριθμός 7121/2017) προβλέπεται ότι προσωρινά και μέχρι την εκδίκαση της κύριας απόφασης, η επιμέλεια των τέκνων θα ασκείται εναλλακτικά, τους ζυγούς μήνες από τον πατέρα και τους μονούς από τη μητέρα, με δικαίωμα επικοινωνίας κάθε φορά από τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια, κατά το διάστημα αυτό.

Η απόφαση προκάλεσε την ικανοποίηση του συλλόγου «Συνεπιμέλεια» που σχολίασε χαρακτηριστικά ότι πρόκειται «αναμφισβήτητα για ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της κοινής επιμέλειας και του ίσου χρόνου του παιδιού και με τους δύο γονείς του».

Κι αυτό, όπως ανακοίνωσε ο σύλλογος, «παρά τις δυσκολίες ενός νομολογιακού εθίμου που θέλει «την επιμέλεια στη μητέρα” χρησιμοποιώντας για δικαιολογία το αντιεπιστημονικό δόγμα της βιοκοινωνικής υπεροχής της μητέρας, τη θεωρία της σύγκρουσης των γονέων που πρώτο την προκαλεί το δικαστήριο, τη θεωρία της προσαρμογής και του ισχυρού ψυχικού δεσμού που δημιουργήθηκε μεταξύ μητέρας παιδιού αγνοώντας το ότι για τη δημιουργία του καταστράφηκε με δικαστική απόφαση ο ισχυρός ψυχικός δεσμός πατέρα παιδιού και τέλος μια επιλεκτική εφαρμογή των νόμων και της δικονομίας ώστε να δικαιολογείται η κακοποιητική συμπεριφορά προς τα παιδιά και τους πατέρες τους».

Κατά τους ανθρώπους της «Συνεπιμέλειας» «μία νέα γενιά φωτισμένων δικαστικών λειτουργών αντιστέκεται στις επιταγές του νομολογιακού εθίμου. Η νέα γενιά έχει το καθήκον να δώσει τη λύση, όπως ακριβώς έγινε στην γειτονική μας Ιταλία. Ο δικαστής για ν’ ακούσει το διάδικο σε θέματα ανατροφής παιδιών απαιτεί αυτός να συμπληρώσει το ερωτηματολόγιο που το τριμελές συμβούλιο διοίησης του Πρωτοδικείου έχει εκπονήσει και αναρτήσει στο διαδίκτυο. Ένα σχέδιο ανατροφής παιδιού δηλαδή.

Η λύση που βρίσκεται πια στα χέρια της δικαιοσύνης και των φωτισμένων δικαστικών λειτουργών θα προσανατολήσει τις υποθέσεις ανατροφής παιδιών σε μία φιλική δικαιοσύνη, χωρίς αντιδικία, με δικαστκή μεσολάβηση, λιγότες εντάσεις, περισσότερες συμφωνίες, όπου κερδισμένοι θα είναι όλοι : παιδί, μητέρα, πατέρας, δικαστές και δικηγόροι, η κοινωνία στο σύνολό της».