Δημοσιεύθηκε το πιο κάτω άρθρο. Το επισημαίνουμε ως κακή συμβολή. 

     Η μεγάλη παγκόσμια αλλαγή ήρθε το 1949. Τα παιδιά έχουν τα δικά τους δικαιώματα, δεν είναι ένα ένα παρακολούθημα των γονιών τους. Γιατί έως τότε οι ανήλικοι δεν ήσαν υποκείμενα δικαίου αλλά  ήσαν στην ίδια θέση με τα ζώα.

     Η διεθνής σύμβαση δικαιωμάτων του παιδιού, νόμος του ελληνικού κράτους από το 1992, προβλέπει αναλυτικά τα δικαιώματα των παιδιών. Το ίδιο κάνει και η αντίστοιχη ευρωπαϊκή σύμβαση που κυρώθηκε με νόμο το 1997.

     Ο Αστικός Κώδικας του 1983, άρθρο 1520, προβλέπει ότι “ο γονέας με τον οποίο το τέκνο δεν διαμένει έχει το δικαίωμα προσωπικής επικοινωνίας” Δηλαδή η επικοινωνία είναι δικαίωμα του πατέρα και μόνο.

      Το πιο κάτω άρθρο και η δικαστική απόφαση που αναφέρει έχει μείνει στο 1983 με απόηχους από την κατάταση πριν την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα το 1949. Τα λέει όλα (αλληλοσυγκρουόμενα) και δεν λέει τίποτε.

     Πεισματικά  η ελληνική νομολογία αρνείται τις εξελίξεις και έχει λόγο γι’ αυτό.  Αν παραδεχόταν ότι η επικοινωνία είναι δικαίωμα του παιδιού, τότε κάθε παρεμπόδισή του θα έβλαπτε το παιδί και  θα έπρεπε να εφαρμοστεί το άρθρο 1532  Α.Κ. που προβλέπει την αφαίρεση της γονικής μέριμνας  σε περίπτωση κακής άσκησής της.

     Το νομολογιακό έθιμο της αποκλειστικής επιμέλειας επιτρέπει στο δικαστή την απόδραση από το πρόβλημα. Βγάζει ο δικαστής μία στερεότυπη απόφαση, παραχωρεί προσχηματικά μια επικοινωνία και δεν ξανασχολείται με το ζήτημα.

     Αν θεωρούσε την επικοινωνία ως δικαίωμα του παιδιού, θα έπρεπε ο δικαστής να γυρίσει, να επέμβει, να ρυθμίσει το ζήτημα. Ν’ασχοληθεί, να ενεργήσει. Αυτό δηλαδή που θέλει ν’αποφύγει.

     Και έτσι η παρακώλυση της επικοινωνίας δεν είναι παρά “προσκόματα” του άλλου γονιού στην επικοινωνία (Άρειος Πάγος 2017).

     Και ακόμα χειρότερα. Το άρθρο μας λέει υποκριτικά ότι μπορεί και ο γονιός που έχει την επιμέλεια να ζητήσει την ρύθμιση της επικοινωνίας. Τι να ρυθμίσει δηλαδή ; 

     Ασφαλώς όχι ν’αναγκάσει κάποιον να έρχεται σε επικοινωνία, κάτι τέτοιο δεν είναι τεχνικά και λογικά δυνατό, ούτε το επιτρέπει η νομολογία. Ούτε ν’αυξήσει την επικοινωνία, σιγά μη πάει στο δικαστήριο κάποιος που θέλει να δώσει το παιδί παραπάνω στον άλλο γονιό. Το δίνει και τελειώνει εκεί.

      Σκοπός της αγωγής που θ’ασκήσει η μητέρα είναι να ΠΕΡΙΟΡΙΣΕΙ την επικοινωνία (όρα την τελευταία πρόταση του άρθρου), υπό το καθεστώς του νομολογιακού εθίμου και της άποψης ότι η επικοινωνία είναι δικαίωμα του πατέρα και όχι του παιδιού. Να κακοποιήσει το παιδί και τον άλλο γονιό.

     Το χειρότερο είναι ότι αυτό το άρθρο (όπως και άλλα) αναρτήθηκαν στο διαδίκτυο με πρωτοβουλία δικηγόρου πιστοποιημένης διαμεσολαβήτριας.

     Έχουμε την αξίωση η δικηγόρος να πάρει σαφή θέση υπέρ του ότι :  το παιδί – και οι γονείς – έχει δικαίωμα να το ανατρέφουν και οι δύο γονείς του με ίσο χρόνο και φροντίδα από το ίδιο ή από διαφορετικά σπίτια, ότι η γονική μέριμνα / επιμέλεια / φροντίδα ασκείται και από τους δύο γονείς,  ότι οι γονείς ανατρέφουν δεν “βλέπουν” το παιδί τους,   ότι και οι δύο γονείς είναι εξ ορισμού εξίσου “καλοί”, ικανοί και πρόθυμοι ενώ για τους “κακούς” γονείς εφαρμόζεται το 1532 ΑΚ, ότι χωρίς καθεστώς κοινής επιμέλειας δεν είναι δυνατή η διαμεσολάβηση ενώ με καθεστώς κοινής επιμελειας οι υποθέσεις επιλύονται συντριπτικά με διαμεσολάβηση δηλαδή με φιλική δικαιοσύνη, ότι αυτό είναι προς το συμφέρον των παιδιών, των γονιών, της κοινωνίας και ότι τελικά όλα τα ανωτέρω δεν είναι “απόψεις” ή “θεωρίες” αλλά προστατευόμενα ατομικά δικαιώματα.

     Σε αντίθετη περίπτωση, αν εμμείνει στην άποψή της νομολογίας η κυρία δικηγόρος, τότε αποκλείει τη διαμεσολάβηση και την υποβαθμίζει σε ένα ακόμα μέσο βιασμού της ψυχής παιδιών και γονεών.

Δείτε το άρθρο ΕΔΩ

Ακολουθεί το άρθρο 

Νομιμοποίηση του γονέα που έχει την επιμέλεια να ζητήσει τη ρύθμιση της επικοινωνίας