Άρθρο που δημοσιεύθηκε στο ΕΡΜΗΣNews
Δείτε το πρωτότυπο ΕΔΩ
19-04-2018
Της Αικατερίνης Πέττα, ψυχολόγου
Μήπως έχουμε υποτιμήσει τον ρόλο του πατέρα στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών;
Μήπως και οι μαμάδες με τον τρόπο τους, τους έχουν αφήσει έξω από αυτή τη τόσο σημαντική διαδικασία;
Με τον τρόπο που είχε αναπτυχθεί η κοινωνία μας, με τη μητέρα δηλαδή στο σπίτι, και τον πατέρα στη δουλειά, οι ρόλοι κάθε φύλου είχαν καθοριστεί ανάλογα με τις πολιτισμικές, κοινωνικές και ιδεολογικές συνθήκες. Οι εποχές όμως άλλαξαν και τελευταίες έρευνες μας κάνουν να αναθεωρήσουμε τον ρόλο του πατέρα μέσα στην οικογένεια.
Οι γυναίκες πλέον έχουν ενταχθεί ενεργά στην επαγγελματική δραστηριότητα και ο χρόνος τους πρέπει να μοιράζεται ανάμεσα σε πολλούς ρόλους και υποχρεώσεις. Η γυναίκα είναι υπεύθυνη για το μεγάλωμα των παιδιών και ότι σχετίζεται με τις υποχρεώσεις του σπιτιού. Ο ρόλος του πατέρα, δυστυχώς περιορίζεται στο να τιμωρήσει τα παιδιά όταν αυτά είναι ανυπάκουα, ή να φωνάξει δυνατά για να επιβάλλει την τάξη!
Έχουμε σκαρφιστεί πολλές δικαιολογίες για την θέση του πατέρα!
Είναι εκείνος που δεν μπορεί να καταλάβει και να νιώσει το μωρό από την κοιλιά, παρά μόνο όταν γεννηθεί και το δει….
Είναι εκείνος που ακόμα και αν γεννηθεί πάλι δεν μπορεί να το κατανοήσει γιατί δεν μιλάει ούτε περπατάει, και γενικότερα είναι εκείνος που ακόμα και στην εποχή μας, την σύγχρονη και εξελιγμένη πλέον εποχή μας, θεωρεί ότι το μεγάλωμα των παιδιών είναι καθαρά «γυναικεία» υπόθεση και ότι δεν διαθέτει τα απαραίτητα βιολογικά ένστικτα για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των παιδιών του.
Όταν ένα ζευγάρι έχει την ευλογία να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, αυτόματα δημιουργούν μια οικογένεια. Η οικογένεια ορίζεται σαν μια ομάδα που ο ένας αλληλοσυμπληρώνει τον άλλο. Όταν ένα από τα μέλη απομακρυνθεί ή αποστασιοποιηθεί τότε ο όρος οικογένεια χάνει όχι μόνο το νόημά του αλλά και την ουσία του. Και μαζί τους χάνονται και οι πιθανότητες για μια ισορροπημένη και αρμονική λειτουργία των ατόμων που ….αποτελούσαν την οικογένεια!
Στις μέρες μας πλέον, ο πατέρας συμβάλει καθοριστικά στην ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Ο μπαμπάς μπορεί να διαθέτει τα ίδια ένστικτά και συναισθήματα για το μωρό όπως και η μαμά, και καθώς το παιδί μεγαλώνει ο μπαμπάς μπορεί να διαμορφώσει τον τρόπο επικοινωνίας του με το παιδί, ενδυναμώνοντάς τον ρόλο του ώστε να συμβάλει στην πνευματική καθοδήγηση και κοινωνική ανάπτυξη του παιδιού. Ακόμα και όταν ο μπαμπάς απλά παίζει, μιλάει, διαβάζει, γελάει με το παιδί του, βοηθάει, εξελίσσει και καλλιεργεί την ανάπτυξή του.
Ο πατέρας μπορεί να συμβάλει ενεργά στην συναισθηματική υποστήριξη από τη διάρκεια της εγκυμοσύνης έως και την εφηβική ηλικία του παιδιού, γεγονός εξαιρετικά σημαντικό στη διαμόρφωση θετικών και αρμονικών σχέσεων στο σύστημα της οικογένειας. Σύμφωνα με τελευταίες μελέτες που πραγματοποιήθηκαν διαπιστώθηκε ότι οι μπαμπάδες που έχουν ενεργή συμμετοχή στην ζωή και την ανατροφή του παιδιού τους θα μπορέσουν να τους εξασφαλίσουν συναισθηματική σιγουριά και ασφάλεια, αυτοπεποίθηση και γενικότερα συμβάλλουν στην υγιή και ισορροπημένη ανάπτυξη του παιδιού σε όλα τους τα επίπεδα ( συναισθηματικά, κοινωνικά, ψυχολογικά κ.λ.π.) Αυτό θα έχει σαν συνέπεια να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικά ολοκληρωμένος άνθρωπος στο μέλλον, χωρίς ελλείψεις, συναισθηματικά κενά, ερωτήματα και με μια προσωπικότητα σε αποσύνθεση.
Συνοψίζοντας ο ρόλος του πατέρα συμβάλει καθοριστικά:
• στην κοινωνικοποίηση του παιδιού,
• στην ανάπτυξη και ωρίμανση της προσωπικότητάς του και στο χτίσιμο του «εγώ» του,
• στην ψυχική του ηρεμία,
• στην διαμόρφωση της σεξουαλικής του ταυτότητας,
• στην πνευματική του εξέλιξη,
• στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησής του,
• σε ένα ήρεμο και ισορροπημένο περιβάλλον
Η μητέρα και ο πατέρας, έχοντας φυσικά ο καθένας το δικό του ρόλο στο οικογενειακό περιβάλλον, θα καθορίσουν μαζί την υγιή ψυχοσωματική εξέλιξη των παιδιών τους. Τα παιδιά έχουν ανάγκη την ενεργή συμμετοχή και των δύο γονιών, σε κάθε στάδιο της εξέλιξης τους για να μεγαλώσουν σε ένα υγιές και ισορροπημένο περιβάλλον.
Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να υποτιμάται η επίδραση και η ευθύνη που έχουν και οι δύο γονείς στη διαδικασία της διαπαιδαγώγησης τους. Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως κανένας γονέας, παππούς ή γιαγιά δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον άλλο… Και όσο τα χρόνια περνούν και το παιδί μεγαλώνει και περνά από την βρεφική στην παιδική, και από την παιδική στην εφηβική ηλικία, η « απουσία » του πατέρα θα αφήνει τα κατάλοιπά της στην προσωπικότητα, την συμπεριφορά και τον ψυχισμό του παιδιού!
