Αρκετοί επισκέπτες του ιστότοπου www.synepimelia.gr και κυρίως του αντίστοιχου λογαριασμού στο Facebook καταχωρούν σχόλια που με προβληματίζουν. Με αφορμή τα σχόλια αυτά θα μου επιτρέψετε να προχωρήσω σε κάποιες παρατηρήσεις γιατί κατά τη γνώμη μου, μία διαφορετική προσέγγιση του θέματος θα μας βοηθούσε περισσότερο όλους μας.
Πολλά σχόλια είναι προφανές ότι αναπαράγουν στερεότυπα και υπεραπλουστεύσεις. Ένα από αυτά είναι ότι η αποκλειστική επιμέλεια δημιουργήθηκε ή ότι εξακολουθεί να υφίσταται για να κερδίζουν χρήματα οι δικηγόροι. Είναι βέβαιο ότι πολλοί δικηγόροι κερδίζουν πολλά χρήματα από υποθέσεις επιμέλειας ανηλίκων τέκνων. Επίσης βέβαιο όμως είναι ότι και οι ιατροί κερδίζουν χρήματα από τις ασθένειες των ανθρώπων. Όμως οι ασθένειες δεν δημιουργήθηκαν για να κερδίζουν χρήματα οι ιατροί. Οι ασθένειες υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν ανεξάρτητα από τους ιατρούς. Άρα οι ιατροί υπάρχουν επειδή υπάρχουν ασθένειες. Αν δεν υπήρχαν ασθένειες οι ιατροί θα έκαναν άλλη δουλειά. Κατ’ αντιστοιχία οι δικηγόροι κερδίζουν χρήματα από τις υποθέσεις επιμέλειας ανηλίκων τέκνων επειδή υπάρχει η αποκλειστική επιμέλεια. Αν δεν υπήρχε η αποκλειστική επιμέλεια, οι δικηγόροι θα ασχολούνταν με άλλες υποθέσεις. Η ασθένεια είναι η αποκλειστική επιμέλεια και όχι οι δικηγόροι. Και μάλιστα πρόκειται για μία ασθένεια που μπορεί να εξαλειφθεί δια παντός.
Άλλο στερεότυπο είναι ότι για όλα ευθύνεται η μητέρα και μάλιστα προβάλλεται η προσωπικότητα της μητέρας-Μήδειας. Προσωπικότητες του τύπου Μήδειας υπάρχουν και στα δύο φύλα. Θα μπορούσα να σας παραθέσω αρκετά παραδείγματα με ανάλογες συμπεριφορές πατέρων με συνέπειες τραγικές για τα παιδιά τους. Άλλωστε έχω γνωρίσει ο ίδιος προσωπικά μητέρες που είναι θύματα γονικής αποξένωσης και γυναίκες που είναι θύματα κακοποίησης από τους συζύγους τους. Το πρόβλημα δεν πρέπει να ανάγεται σε διαμάχη μεταξύ των δύο φύλων. Το πρόβλημα είναι η αποκλειστική επιμέλεια. Αν αύριο η πολιτεία έδινε την αποκλειστική επιμέλεια στον πατέρα εμείς, εφόσον είμαστε συνεπείς, θα πρέπει να είμαστε πάλι αντίθετοι.
Ο θυμός που όλοι μας έχουμε νοιώσει, με όλα αυτά που έχουμε βιώσει, είναι εύλογος. Όμως δεν είναι παραγωγικός. Είναι σαν να χτυπάμε με τις γροθιές μας ένα σάκο του μποξ. Δεν μας ωφελεί σε κάτι παραπάνω, παρά μόνο στο να εκτονωθούμε. Στα χρόνια που προηγήθηκαν όλες οι προσπάθειες για την επίλυση του προβλήματος διακατέχονταν, επαναλαμβάνω ευλόγως, από θυμό και αγανάκτηση. Όμως δεν οδήγησαν σε κανένα αποτέλεσμα. Μία από τις αιτίες πιστεύω ότι ήταν ο θυμός μας. Είναι αλήθεια ότι στο νομικό κόσμο είναι διάχυτη η αντίληψη ότι η αποκλειστική επιμέλεια υπερέχει της συν-επιμέλειας. Ενδεχομένως κάποιοι από τους νομικούς μπορεί να υποστηρίζουν αυτήν την αντίληψη, συνειδητά ή ασυνείδητα, επειδή κερδίζουν χρήματα. Είμαι πεπεισμένος όμως ότι ανάμεσα στους νομικούς υπάρχουν αρκετοί που εντίμως πιστεύουν αυτήν την αντίληψη. Όταν εμείς, ως ταύροι μαινόμενοι, επιτιθόμαστε εναντίον τους το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να μην μας ακούνε. Επιπλέον η εικόνα ενός πατέρας μαινόμενου δεν πείθει ότι αυτός είναι κατάλληλος για να έχει την επιμέλεια.
Τα προηγούμενα χρόνια η εμπειρία μας έδειξε ότι όταν αλλάξαμε τον τρόπο προσέγγισης του προβλήματος βρήκαμε απέναντι μας ευήκοα ώτα και μάλιστα και ανάμεσα στους νομικούς. Η στάση τους έχει πάψει να είναι άκαμπτη. Κάποιοι έχουν υιοθετήσει τις απόψεις μας, γεγονός που επιβεβαιώνεται από το σχέδιο νόμου που κατατέθηκε στο κοινοβούλιο. Κάποιοι άλλοι δεν έχουν ακόμα πειστεί αλλά όμως έχουν προβληματιστεί. Ακόμα και οι πλέον άκαμπτοι μας ακούνε. Θα ήταν λοιπόν πιο χρήσιμο εάν μεταμορφώναμε το θυμό μας σε κάτι πιο δημιουργικό, πιο αποτελεσματικό. Επίσης θα ήταν πιο χρήσιμο αντί να εκτοξεύουμε πυρά προς όλες τις κατευθύνσεις να κινητοποιηθούμε περισσότεροι προς τη σωστή κατεύθυνση της λύσης.
Κώστας Λαδάκης, ιατρος,
μελος του Ελληνικού και του Διεθνούς Συμβουλίου Κοινής Ανατροφής
Οι γιατροί(=υπάλληλοι των φαρμακοβιομηχανιών, ουσιαστικά) κερδίζουν χρήματα επειδή υπάρχουν οι ασθένειες και ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πολλές ασθένειας ενώ θα μπορούσαν να μην υπάρχουν, δεν εκλείπουν επειδή έτσι γιατροί και κυριως οι φαρμακοβιομηχανίες συνεχίζουν να θησαυριζουν (από τις 6 μεγαλύτερες κερδοφόρες επιχειρήσεις,οι 5 είναι φαρμακοβιομηχανίες – η 1 είναι η coca cola).
Έτσι και η νόσος “αποκλειστική επιμέλεια” ενώ δεν δημιουργήθηκε για να κερδίζουν χρήματα οι δικηγόροι, μια χαρά όμως θησαυριζουν και μία χαρά συνειδητά ή ασυνείδητα την συντηρούν, αφού ουσιαστικά είναι η κότα όπου αποκομίζουν χρυσά αυγά. Και αυτό νομίζω δύσκολα απορρίπτεται ως θεωρία συνωμοσιολογίας, όπως στις πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες.
Και όντως, αν και το αίτημα είναι δίκαιο και λάθος ο τρόπος να το διεκδικούμε με επιθετικό τρόπο του στυλ ότι “το κοινό σημείο ενός σπερματοζωαρίου με έναν δικηγόρο είναι ότι έχουν την ίδια πιθανότητα – 1/3.000.000 – να γίνουν άνθρωποι” ή όπως είπε κάποιος ” η κοινωνία θα δείξει σημάδια καλυτέρευσης όταν και ο τελευταίος δικηγόρος θαφτεί 200m κάτω από την γη, εντούτοις, η πραγματικότητα είναι ότι αν οι 50.000-60.000 δικηγόροι μπουκωναν με αγωγές συνεπιμελειας τους 2000-3000 δικαστές, οι δικαστές θα άλλαζαν την νομολογιακή τους στάση.
Αλλά πιο είναι το πρώτο πράγμα που σου λένε οι δικηγόροι? Και όταν τους λες για συνεπιμελεια, τί απαντάνε? Όλοι γνωρίζουμε. Όπως επίσης όλοι γνωρίζουμε οτι στην Ελλάδα μονο ο δικηγορικός σύλλογος δεν αποδέχτηκε επίσημα ούτε καν για τα προσχήματα,την συνεπιμελεια.
Και τέλος, βεβαίως όταν βλέπεις ένα πατέρα να κάνει απεργία πείνας, αλλόφρων και μαινόμενο, επειδή του έχουν στερήσει το σπλαχνο του, δεν πείθει ότι είναι κατάλληλος για επιμέλεια, αλλά στην ίδια περίπτωση μία μητέρα, με την ίδια συμπεριφορά θα χαρακτηριζόταν ως απεγνωσμένη και δικαιολογημένη απόλυτα. Αυτό όμως έχει να κάνει με το σεξιστικό στερεότυπο και με τίποτα απολύτως άλλο.
Οι γιατροί(=υπάλληλοι των φαρμακοβιομηχανιών, ουσιαστικά) κερδίζουν χρήματα επειδή υπάρχουν οι ασθένειες και ίσως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πολλές ασθένειας ενώ θα μπορούσαν να μην υπάρχουν, δεν εκλείπουν επειδή έτσι γιατροί και κυριως οι φαρμακοβιομηχανίες συνεχίζουν να θησαυριζουν (από τις 6 μεγαλύτερες κερδοφόρες επιχειρήσεις,οι 5 είναι φαρμακοβιομηχανίες – η 1 είναι η coca cola).
Έτσι και η νόσος “αποκλειστική επιμέλεια” ενώ δεν δημιουργήθηκε για να κερδίζουν χρήματα οι δικηγόροι, μια χαρά όμως θησαυριζουν και μία χαρά συνειδητά ή ασυνείδητα την συντηρούν, αφού ουσιαστικά είναι η κότα όπου αποκομίζουν χρυσά αυγά. Και αυτό νομίζω δύσκολα απορρίπτεται ως θεωρία συνωμοσιολογίας, όπως στις πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες.
Και όντως, αν και το αίτημα είναι δίκαιο και λάθος ο τρόπος να το διεκδικούμε με επιθετικό τρόπο του στυλ ότι “το κοινό σημείο ενός σπερματοζωαρίου με έναν δικηγόρο είναι ότι έχουν την ίδια πιθανότητα – 1/3.000.000 – να γίνουν άνθρωποι” ή όπως είπε κάποιος ” η κοινωνία θα δείξει σημάδια καλυτέρευσης όταν και ο τελευταίος δικηγόρος θαφτεί 200m κάτω από την γη, εντούτοις, η πραγματικότητα είναι ότι αν οι 50.000-60.000 δικηγόροι μπουκωναν με αγωγές συνεπιμελειας τους 2000-3000 δικαστές, οι δικαστές θα άλλαζαν την νομολογιακή τους στάση.
Αλλά πιο είναι το πρώτο πράγμα που σου λένε οι δικηγόροι? Και όταν τους λες για συνεπιμελεια, τί απαντάνε? Όλοι γνωρίζουμε. Όπως επίσης όλοι γνωρίζουμε οτι στην Ελλάδα μονο ο δικηγορικός σύλλογος δεν αποδέχτηκε επίσημα ούτε καν για τα προσχήματα,την συνεπιμελεια.
Και τέλος, βεβαίως όταν βλέπεις ένα πατέρα να κάνει απεργία πείνας, αλλόφρων και μαινόμενο, επειδή του έχουν στερήσει το σπλαχνο του, δεν πείθει ότι είναι κατάλληλος για επιμέλεια, αλλά στην ίδια περίπτωση με την ίδια συμπεριφορά θα χαρακτηριζόταν ως απεγνωσμένη και δικαιολογημένη απόλυτα. Αυτό όμως έχει να κάνει με το σεξιστικό στερεότυπο και με τίποτα απολύτως άλλο.