Προσεχώς… συνεπιμέλεια μετά το διαζύγιο. (Άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Νέα Σελίδα)

Το υπουργείο Δικαιοσύνης δρομολογεί αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο σχετικά με την επιμέλεια των παιδιών έπειτα από διαζύγιο των γονέων.

 

Στόχος είναι τα παιδιά να περνούν ίσο χρόνο και με τους
δύο γονείς, οι οποίοι θα τα μεγαλώνουν από κοινού.

 

της Δήμητρας Μποφυλάτου dbofylatou@neaselida.news

21 Ιανουαρίου 2020

Δείτε το άρθρο ΕΔΩ

Προσεχώς… συνεπιμέλεια μετά το διαζύγιο _ ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ

 

     Στην Ελλάδα το οικογενειακό δίκαιο έχει να αλλάξει από το 1983 και μέχρι τώρα στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων η αποκλειστική επιμέλεια δινόταν στις μητέρες.

 

     Ο υπουργός Δικαιοσύνης, Κώστας Τσιάρας, ανακοίνωσε από το βήμα της Βουλής τη σύσταση ειδικής ομάδας για την αναθεώρηση των επίμαχων διατάξεων: «Φιλοδοξούμε όλες οι διαδικασίες να έχουν ολοκληρωθεί
μέχρι το ερχόμενο καλοκαίρι». Το μόνο που μένει είναι να δούμε πώς οι αλλαγές θα εφαρμοστούν στην πράξη, καθώς το σίγουρο είναι ότι τα παιδιά ζητούν αγάπη και στοργή και από τους δύο γονείς.

 

Το παράδειγμα του εξωτερικού

     Η συνεπιμέλεια ήδη εφαρμόζεται σε πολλές χώρες του εξωτερικού με θετικές συνέπειες στην ψυχολογία των παιδιών, όπως δείχνουν σχετικές έρευνες. Ξεκινώντας ως ακαδημαϊκή πρόταση στη Γαλλία το 1997, η εναλλασσόμενη κατοικία συμπλήρωσε την κοινή επιμέλεια που είχε προηγηθεί και Δαπό τις αρχές του 21ου αιώνα έγινε υποχρεωτική σε χώρες όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, η Δανία, η Ελβετία, η Σουηδία, η Αυστραλία, η Βραζιλία, το Μεξικό, καθώς και σε 17 πολιτείες των ΗΠΑ και στην
Καταλονία.

 

     Σύμφωνα με  τό Συμβούλιο Κοινής Ανατροφής, το νομολογιακό έθιμο της
αποκλειστικής επιμέλειας κινείται σε παντελώς αντίθετη κατεύθυνση κι έχει ξεκινήσει από την επομένη της ιστορικής σημασίας αλλαγής του οικογενειακού δικαίου το 1983.

     Ο δικηγόρος και πρόεδρος του Συλλόγου Συνεπιμέλεια, Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος, δηλώνει στη «Νέα Σελίδα» ότι «σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Παιδιού, που στη χώρα μας κυρώθηκε το 1992, είναι δικαίωμα του παιδιού να το μεγαλώνουν και οι δύο γονείς. Κανένας γονέας δεν πρέπει να απομακρυνθεί από την ανατροφή του παιδιού του χωρίς τη θέλησή του».

O συγκεκριμένος σύλλογος δίνει εδώ και χρόνια τη δική του μάχη για να εξασφαλίζει σε κάθε παιδί κοινή ανατροφή, που σημαίνει ίσο χρόνο και ίση φροντίδα και από τους δύο γονείς – είτε ζουν μαζί στο ίδιο σπίτι είτε όχι, είτε είναι παντρεμένοι είτε όχι.

 

     Ως τόπος κατοικίας του παιδιού ορίζεται η τελευταία κοινή κατοικία των γονέων του και αλλάζει μόνο με συμφωνία τους ή δικαστική απόφαση.

     Ολες οι διατάξεις για τα αναγνωρισμένα παιδιά εκτός γάμου καταργούνται και εφαρμόζεται ό,τι ισχύει και για εντός γάμου. Πρέπει να επεκταθούν αυτές οι ρυθμίσεις για όλα τα παιδιά και όλες τις υποθέσεις.

 

     Γι’ αυτό τον λόγο έχει ζητήσει συνάντηση, όπως δηλώνει στη «Νέα Σελίδα», με τον υπουργό Δικαιοσύνης ώστε η επιστημονική ομάδα του συλλόγου να εκθέσει τις επιστημονικές της θέσεις και να βοηθήσει ο νόμος να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών.

 

     Οπως επισημαίνει: «Πρέπει να εφαρμοστούν οι συστάσεις των διεθνών οργανισμών και η διεθνής πρακτική. Είναι απαραίτητο να συσταθεί σώμα ψυχοκοινωνικών δικαστικών υπηρεσιών, όπου επιστήμονες με τα σντίστοιχα επαγγελματικά δικαιώματα, οργανωμένοι σε σώμα και προστατευμένοι, όπως οι δικαστές, θα υποστηρίζουν τη Δικαιοσύνη και θα αμείβονται με τιμολόγιο από τον ιδιώτη, όπως, π.χ., οι συμβολαιογράφοι».

 

Διατροφή και σχέδιο ανατροφής τέκνων

 

      Ενα σημαντικό στοιχείο που, σύμφωνα με τον σύλλογο, πρέπει να υπολογιστεί στον νέο νόμο είναι η κατάρτιση πίνακα «αντικειμενικών αξιών» διατροφής τέκνων ώστε οι γονείς να πηγαίνουν σε δίκη
μόνο όταν υπάρχουν λόγοι απόκλισης.

 

      Επίσης, θα πρέπει να είναι υποχρεωτική η συμπλήρωση σχεδίων ανατροφής τέκνου (parenting plans) για να ρυθμιστεί η ζωή των παιδιών  προκαταβολικά, προτού ακουστούν από το δικαστήριο, ώστε όπου δεν συμφωνούν να συμπληρώνει το δικαστήριο.

 

Τα οφέλη της συνεπιμέλειας

 

     Σύμφωνα με τον κ. Παπαρρηγόπουλο, τα οφέλη από την εισαγωγή της συνεπιμέλειας θα είναι πολλαπλάσια ως προς τα αντίστοιχα της αλλαγής του 1983. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται η βελτίωση της ψυχικής υγείας των παιδιών και των γονέων, οι λιγότερες έως καθόλου δίκες, η αποσυμφόρηση
των δικαστηρίων, η φιλική Δικαιοσύνη, η προστασία των θεσμών με τη συμμόρφωση με τα διεθνή πρότυπα, η εναρμόνιση κράτους και κοινωνίας και η αύξηση των γεννήσεων.

      «Η διάσπαση του ισχυρού ψυχικού δεσμού μεταξύ πατέρα και παιδιού συνιστά κακοποίηση πατέρα και παιδιού. Είναι συγκλονιστικά τα αποτελέσματα ερευνών που έγιναν πρόσφατα, σύμφωνα με τα οποία η συναισθηματική (σ.σ.: ψυχολογική) κακοποίηση μπορεί να προκαλέσει τις ίδιες βλάβες στον εγκέφαλο του θύματος με εκείνες της σωματικής κακοποίησης. Μόνο που οι συνέπειες τυχόν βλαβών είναι σοβαρότερες για τη συναισθηματική βία γιατί -αντίθετα με τις σωματικές- είναι μακροχρόνιες. Το νομολογιακό έθιμο της αποκλειστικής επιμέλειας συνιστά απειλή για τη δημόσια υγεία.

 

     Μόλις στις 29 Μαρτίου 2019 η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας ψήφισε τη νέα ταξινόμηση των ασθενειών και η γονική αποξένωση ταξινομείται ως νόσος. Μάλιστα, διακρίνεται στη γονική αποξένωση που προκαλεί η Δικαιοσύνη», αναφέρει χαρακτηριστικά.

 

Την ίδια άποψη έχει η καθηγήτρια Κλινικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Αιγαίου Αναστασία Τσαμπαρλή, η οποία σημειώνει: «Είναι αναμφισβήτητα επιστημονικά αποδεκτό ότι η σχέση που αναπτύσσει το παιδί με τον πατέρα είναι εξίσου σημαντική όσο και με εκείνη με τη μητέρα. Συνιστά απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαλή ψυχοκοινωνική και συναισθηματική του ανάπτυξη».