Ι. ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑΣ Ή ΤΟ ΟΡΑΜΑ;

 

Η ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑΣ  

 

Τον Μάιο 2019 η επιτροπή Κοντονή – Καλογήρου της κυβέρνησης Τσίπρα παρέδωσε το σχέδιο νόμου της. Δεν κατατέθηκε στη Βουλή για ψήφιση και από τότε κρατιέται επτασφράγιστο μυστικό.

 

Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι νομοθετούσε την νομολογία ! Το συνάγουμε απ’ αυτά που γράφουν και λένε δημόσια μέλη της τότε επιτροπής. Ήταν ένα νομοσχέδιο αποκλειστικής επιμέλειας. Έκλεινε τις τρύπες του συστήματος, δυναμώνοντάς το αλλά χωρίς να το αλλάζει.

 

Ο Σύλλογος Συνεπιμέλεια είχε συναντηθεί με τον κ. Κοντονή. Ήταν ειλικρινής, σαφής και αντίθετος με την συνεπιμέλεια. Η επιτροπή που συνέστησε επίσης. Μόνο που έκανε πιο λεπτούς χειρισμούς : Πρόβλεπε στα χαρτιά να διατηρείται κοινή η επιμέλεια στη διάσταση και το διαζύγιο αλλά ταυτόχρονα οδηγούσε ξανά το δικαστικό σύστημα εκεί που είναι σήμερα, στην ανατροφή του παιδιού από ένα γονιό.

 

Και το έκανε με πολλά βήματα.

 

Πρώτο βήμα, βάφτιζε συνεπιμέλεια τη συναπόφαση. Οι γονείς είχαν κοινή επιμέλεια στα χαρτιά αλλά θα το μεγάλωνε ο ένας.

 

Δεύτερο βήμα, δεν άλλαζε τίποτε για τα «παιδιά εκτός γάμου». Συνέχιζε ν’ απαγορεύεται σε ένα πατέρα να μεγαλώνει το παιδί του.

 

Τρίτο βήμα ήταν η δημιουργία από το νόμο γονέων δύο ταχυτήτων. Αυτός με τον οποίο το παιδί συνήθως διαμένει και ο επισκέπτης στη ζωή του παιδιού. Ο ένας θα παίρνει όλες τις καθημερινές αποφάσεις και ο άλλος μόνο θα συμμετέχει στις σοβαρές, λες και το παιδί μεγαλώνει με τις «σοβαρές» αποφάσεις του τύπου πως θα πουλήσει τα ακίνητά του…

 

Τέταρτο βήμα, διατηρούσε κοινή την επιμέλεια σε διάσταση και διαζύγιο αλλά για σημαντικό λόγο μπορούσε καθένας από τους γονείς να πάει στο Δικαστήριο και να ζητήσει την αποκλειστική επιμέλεια. Και το δικαστήριο θα έκανε αυτό που ξέρει καλά : θ’ αφαιρούσε την επιμέλεια λόγω της βιοκοινωνικής υπεροχής της μητέρας, της προσκόλλησης του παιδιού στη μητέρα, της προσαρμογής του παιδιού με τη μητέρα, λόγω της σύγκρουσης των γενεών, λόγω της υποτιθέμενες γνώμης του παιδιού. Δηλαδή θα έκανε ότι κάνει σήμερα.

 

Πέμπτο βήμα, θεσμοθετούσε τις προσωρινές αποφάσεις. Στο πόδι, αναιτιολόγητα, επιτρεπόταν η αφαίρεση της επιμέλειας κατά τρόπο ώστε όταν θα έρθει η κυρία δίκη, ο κυριότερος λόγος διατήρησης της αποκλειστικής επιμέλειας θα είναι ότι το παιδί έχει προσαρμοστεί, έχει συνηθίσει.

 

Έκτο για πρώτη φορά νόμος θα προέβλεπε την αφαίρεση της επιμέλειας για κάποιους άγνωστους «σημαντικούς λόγους» ενώ ο μέχρι τότε ο νόμος προέβλεπε μόνο την «ρύθμιση τη άσκησης της γονικής μέριμνας».

 

Δεν περιμέναμε φυσικά κάτι διαφορετικά από μια επιτροπή της οποίας ο πρόεδρος είχε εκφραστεί δημόσια κατά της συνεπιμέλειας.

 

Τα μέλη της επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ έκαναν μερικές υποχωρήσεις ενώ στην πραγματικότητα κάλυπταν τις τρύπες του νομικού συστήματος χειροτερεύοντας τη τη θέση γονιών και παιδιών. Πρόκειται δηλαδή για μια προσχηματική παραχώρηση δικαιωμάτων.

 

Θα θέλαμε να κάνουμε λάθος. Καλούμε τώρα την αξιωματική αντιπολίτευση να το δημοσιοποιήσει το νομοσχέδιο σήμερα διαψεύδοντάς μας  και δίνοντας ώθηση στην νομοπαρασκευαστική επιτροπή που σήμερα λειτουργεί για να προχωρήσει ακόμα πιο πέρα.

 

ΤΟ ΟΡΑΜΑ

Η νομοπαρασκευαστική επιτροπή του σήμερα, σε μεγάλο βαθμό αποτελείται από μέλη της νπ επιτροπής  ΣΥΡΙΖΑ αλλά και από πολλά νέα μέλη που για πρώτη φορά συμμετέχουν σε νομοπαρασκευαστική επιτροπή. Νέο αίμα και νέες ιδέες ελπίζουμε να υλοποιήσουν κυβερνητικό πρόγραμμα και το όραμα του  πρωθυπουργού και υπουργού δικαιοσύνης. Τη συνεπιμέλεια.

 

Ως συνεπιμέλεια – shared parenting ορίζεται η ανατροφή του παιδιού εξίσου και από τους δύο γονείς τους είτε είναι παντρεμένοι είτε όχι, είτε ζουν μαζί είτε όχι. Δηλαδή ίσο χρόνο και ίση φροντίδα – επιμέλεια.

 

Ως συναπόφαση – joint legal custody ορίζεται η κοινή λήψη αποφάσεων αλλά η ανατροφή του παιδιού από τον ένα γονέα. 

 

Οι ρυθμίσεις του ν.σ. πρέπει να είναι νέες, ξεκάθαρες, συγκροτημένες. Αν ο κ. υπουργός δικαιοσύνης ήθελε απλά να θεσμοθετηθεί το ν.σ. ΣΥΡΙΖΑ  δεν θα είχε συστήσει νπ επιτροπή. Θα είχε κατεβάσει για ψήφιση το παλιό νομοσχέδιο.

 

Το νέο νομοσχέδιο πρέπει να προβλέπει :

 

Πρώτο την υποχρεωτική για το δικαστή διατήρηση κοινής της γονικής μέριμνας και επιμέλειας για όλα τα παιδιά της χώρας. Δηλαδή δύο γονείς για κάθε παιδί. Η γονική μέριμνα ή επιμέλεια ν’αφαιρείται μόνο σε περίπτωση κακής άσκησης σύμφωνα με το άρθρο 1532 ΑΚ.

 

Δεύτερο να ισχύει για τα αναγνωρισμένα με οποιοδήποτε τρόπο παιδιά εκτός γάμου ότι και για τα παιδιά εντός γάμου.

 

Τρίτο, ως τόπος νομίμου κατοικίας του παιδιού να ορίζεται ο τόπος της τελευταίας κοινής κατοικίας των γονέων του και αυτή ν’αλλάζει μόνο με συμφωνία των γονέων η με δικαστική απόφαση.

 

Μέσα στον τόπο της νόμιμης κατοικίας του παιδιού (ναι το παιδί έχει τα δικά του δικαιώματα) το παιδί θα διαμένει εξίσου στα σπίτια και των δύο γονέων. Όταν βγαίνει δικαστική απόφαση, υποχρεωτικά ο δικαστής θ’ απονέμει ίσο χρόνο και στους δύο γονείς. Βέβαια οι γονείς με συμφωνία τους μπορούν να ορίσουν διαφορετικά.

 

Τέταρτο, να συντάσσεται σχέδιο ανατροφής παιδιού ώστε κάθε απόφαση για τη ζωή του παιδιού να λαμβάνεται συναινετικά και προκαταβολικά. Ακόμα και αν δεν υπάρχει συμφωνία σε ορισμένα θέματα, να πηγαίνουν οι γονείς στο δικαστήριο μόνο γι’ αυτά τα ορισμένα θέματα όχι για τα πάντα.

 

Πέμπτο τη θέσπιση μαχητού τεκμηρίου δαπανών ανατροφής παιδιού θα οδηγεί τους γονείς στην αντιδικία μόνο για τις τυχόν απρόβλεπτες, ειδικές δαπάνες.

 

Έκτο τη θέσπιση άμισθων δικαστικών λειτουργών επιστημόνων ψυχοκοινωνικών υπηρεσιών θα επιτρέπει στο δικαστήριο να συνεργάζεται με την επιστήμη, ιδίως τις επιστήμες της ψυχικής υγείας, και να εκδίδει εμπεριστατωμένες αποφάσεις αλλά και να βοηθά την εκτέλεση των αποφάσεων που εξέδωσε.

 

 

Συμπερασματικά, έως σήμερα ο δικαστής, αδυνατώντας να «ρυθμίσει την άσκηση της γονικής μέριμνας» απομάκρυνε ένα από τους γονείς από τη ζωή του παιδιού με την σκέψη στο βάθος του υποσυνείδητου «εσείς και το παιδί σας φύγετε από μπροστά μου και να μη σας ξαναδώ». 

Μετά τη σκοπούμενη εισαγωγή του νέου συστήματος,   οι γονείς με το σχέδιο ανατροφής παιδιού  – parenting plan  θ’ αποφασίζουν  (είτε είναι παντρεμένοι είτε όχι , είτε ζουν μαζί είτε όχι) πως θα μεγαλώσει το παιδί τους. Και θα τους υποστηρίζουν οι μηχανισμοί προστασίας (ψυχοκοινωνικές υπηρεσίες κα).

 

Οι υποθέσεις θα λύνονται συναινετικά (με διαμεσολάβηση και στο συμβολαιογράφο) και δεν θα φθάνουν στο δικαστήριο παρά μόνο κατ’ εξαίρεση.

 

Κανένας γονέας δεν θα θέλει να βρεθεί σε ένα δικαστήριο για να πάρει το 50 % του χρόνου αλλά θα θέλει να συζητήσει πραγματικά για να δοθεί μια δική τους λύση που να βοηθά το παιδί τους και τον ίδιο. 

 

Τελικά, ο πραγματικός στόχος είναι η συμφωνία των γονέων και η από κοινού ανατροφή του παιδιού τους. Όλες οι άλλες διατάξεις έχουν σαν στόχο να εμποδίσουν τη δικαιοσύνη να ορθώνεται εμπόδιο στη συμφωνία των γονέων.