ΟΙ ΝΟΜΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Με τη μεγαλύτερη χαρά είδαμε γιατρός να διορίζεται υπουργός δικαιοσύνης. Όχι μόνο γιατί θα ήταν απελευθερωμένος από τον εναγκαλισμό του νομικού κόσμου της χώρας αλλά, κυρίως γιατί, σαν γιατρός, είναι προικισμένος με τον επιστημονικό τρόπο σκέψης.
Η επιστήμη προϋποθέτει την απόδειξη της «αλήθειας» που οδηγεί στη γνώση. Μέσο απόδειξης είναι οι επιστημονικές έρευνες οι οποίες έχουν (α) εκπονηθεί με επιστημονική μεθοδολογία η οποία (β) έχει αξιολογηθεί από ανεξάρτητο εκτιμητή (peer evaluated) και (γ) έχει δημοσιευθεί σε επιστημονικό περιοδικό που διαθέτει επιστημονική επιτροπή. Κατά μείζονα λόγο αυτό ισχύει για την μετα-ανάλυση ερευνών, δηλαδή την επισκόπηση περισσότερων ερευνών. Η ατομική γνώμη των ειδικών (expert opinion) δεν λαμβάνεται υπόψη σαν μέσο απόδειξης της επιστημονικής αλήθειας αν δεν εμπίπτει στις πιο πάνω περιπτώσεις.
Η νομική δεν είναι επιστήμη. Την «αλήθεια» δημιουργούν οι κανόνες δικαίου, με τον ίδιο τρόπο που τη Γένεση την περιγράφει η Βίβλος. Η αλλαγή στο νομικό κόσμο δε είναι αποτέλεσμα της παρατήρησης και του πειράματος αφού η γνώση δεν βασίζεται στην έρευνα. Η αλλαγή στο νόμο είναι αποτέλεσμα της μεταβολής του συσχετισμού των κοινωνικών δυνάμεων και ισορροπιών.
Στην αλλαγή αυτή αντιστέκονται οι νομικοί οχυρωμένοι πίσω από στερεότυπα.
«Οι άνθρωποι συνηθίζουν με έναν ανάλογο τρόπο να αναπαράγουν τις ίδιες πανομοιότυπες εικόνες και ιδέες που έχουν στο μυαλό τους για ανθρώπους, καταστάσεις και κοινωνικές ομάδες που στην πραγματικότητα είναι διαφορετικοί μεταξύ τους… Έτσι ο Lipmann περιέγραψε ως στερεότυπο «μια παραμορφωμένη εικόνα ή αναπαράσταση στη σκέψη ενός ατόμου που δεν βασίζεται στην προσωπική εμπειρία, αλλά έχει πολιτισμική προέλευση». … Επειδή γνωρίζουμε πολύ περισσότερα από ό, τι προσωπικά βιώσαμε, η δική μας εμπειρία είναι κυρίως έμμεση. Θεώρησε ότι η μόνη αίσθηση που μπορεί να έχει κανείς για ένα γεγονός που δεν έζησε, είναι το συναίσθημα που προκαλείται από τη διανοητική εικόνα του γεγονότος αυτού. Υποστήριξε ότι η διαμόρφωση των στερεοτύπων οδηγείται από κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά κίνητρα και καθώς μεταφέρονται από τη μια γενιά στην άλλη, μπορούν να γίνουν αρκετά διαδεδομένα και ανθεκτικά στην αλλαγή.
Τα στερεότυπα αποτελούν έτοιμες, προκατασκευασμένες αντιλήψεις, σκέψεις, διανοητικές εικόνες ή ιδέες που παρεμβάλλονται ανάμεσα στην πραγματικότητα και την αντίληψη της πραγματικότητας, προκαλώντας υπεραπλουστεύσεις και γενικεύσεις οι οποίες διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Δεν είναι μια ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας, αλλά είναι η εικόνα μίας πιθανής πραγματικότητας στην οποία είμαστε προσαρμοσμένοι.
Τα στερεότυπα μας βοηθούν να βάλουμε σε τάξη το χάος των πληροφοριών που δεχόμαστε. Μας βοηθούν να τις επεξεργαστούμε πιο γρήγορα και να εξοικονομήσουμε χρόνο. Παρόλο που τα στερεότυπα δεν βασίζονται σε όλα τα δεδομένα που διαθέτουμε, εμείς συνήθως τα θεωρούμε αυτονόητα. Έτσι συχνά μας οδηγούν σε εσφαλμένα συμπεράσματα, με αποτέλεσμα να προκαλούν προβληματικές στάσεις και συμπεριφορές, τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο.
Τα στερεότυπα μπορεί να αποτελούν έναν ισχυρό παράγοντα που μας εμποδίζει να δούμε την αλήθεια, να μας οδηγούν να νομίζουμε ότι γνωρίζουμε πράγματα που στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε, να μας κάνουν αρνητικούς σε νέες ιδέες, να μας κάνουν ρατσιστές και σεξιστές ή να μας στρέφουν εναντίον των αλλαγών στην κοινωνία. Μπορεί να μας τοποθετούν εχθρικούς ή καχύποπτους σε άλλες κοινωνικές ομάδες, σε άλλες ιδέες, σε άλλες απόψεις, σε άλλες συμπεριφορές, σε άλλους τρόπους ζωής.
Τα στερεότυπα αποτελούν τη βάση των προκαταλήψεων και λειτουργούν ως ένα οχυρό, πίσω από την προστασία του οποίου συνεχίζουμε να αισθανόμαστε ασφαλείς. Γι’ αυτό κάθε τι που κλονίζει, αμφισβητεί ή έρχεται σε αντίθεση με τα δικά μας στερεότυπα, συνήθως το αντιμετωπίζουμε ως μια επίθεση στα θεμέλια του σπιτιού μας, ως μια επίθεση στα θεμέλια του δικού μας σύμπαντος.» Κώστας Λαδάκης, Ιατρός – Νευρολόγος.
Οι ακαδημαϊκοί νομικοί και οι ανώτατοι δικαστές επικαλούνται την επιστήμη για να δικαιολογήσουν τα δικά τους στερεότυπα. Ποτέ δεν επικαλέστηκαν έστω και μία έρευνα ενώ προκλητικά ζητάνε να εμφανίσουν όσοι μιλάνε για το αντίθετο έρευνες. Ζητάνε δηλαδή από όσους έχουν αντίθετη άποψη να την θεμελιώσουν ενώ η θεμελίωση της δικής τους στηρίζεται αποκλειστικά στο δόγμα.
Έρευνες που να υποστηρίζουν την αποκλειστική επιμέλεια δεν υπάρχουν και προκαλούμε καθηγητές και δικαστές να μας τις εμφανίσουν. Αντίθετα έρευνες υπέρ της συνεπιμέλειας καθώς και πηγές επιστημονικής γνώσης υπάρχουν και είναι δημοσιευμένα στο www.synepimelia.gr.
Ενδεικτικά (ι) η μετα ανάλυση (παρουσίαση περισσότερων ερευνών) των Richard Warshak την οποία προσυπογράφουν εκατοντάδες ερευνητές (ιι) η μετα ανάλυση της Lind Nielsen η οποία παρουσιάζει 40 που ήδη έγιναν περισσότερες από 60 έρευνες, όλες φυσικά υπέρ της κοινής ανατροφής (shared parenting) (ιιι) η καθοριστική διεθνώς έρευνα του Karolinska Intitut της ομάδας της Malin Bergstrom. Αυτή απέδειξε τα πλεονεκτήματα της κοινής ανατροφής αλλά και το ότι τα λεγόμενα κακά των «παιδιών του διαζυγίου» δεν οφείλονται στο διαζύγιο αλλά στην αποκλειστική επιμέλεια! Και επίσης ότι αυτό ισχύει για κάθε ηλικία, περιλαμβανομένης και της βρεφικής.
Ο νομοθέτης παντού άμεσα προσαρμόζεται στη νέα επιστημονική γνώση. Εκτός από την Ελλάδα η οποία θα διατηρούσε αν ήταν δυνατό ακόμα τις θεωρίες του Πτολεμαίου. Οι νεότερες επιστημονικές έρευνες που οδήγησαν τη κοινοβουλευτική συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης να εκδώσει ομόφωνα το ψήφισμα 2079/2015. Αυτό μνημονεύεται στην αρχή του κειμένου του.
Χαρακτηριστικά, σε διεθνές συνέδριο στη Βόνη, λίγες βδομάδες μετά τη ψήφισή του, η εισηγήτρια του ψηφίσματος κα Francoise Hetto-Gaas, μίλησε για το νέο τότε ψήφισμα. Προς έκπληξη όλων, αντί για πολιτική ή νομική ανάλυση, επί μία ώρα και μισή παρουσίασε το πλήθος των ερευνών που έλαβε υπόψη το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Έχουμε ακούσει τις μεγαλύτερες ανοησίες από το στόμα περισπούδαστων καθηγητών. Να θεμελιώνονται ακόμα και σε προσωπικές εμπειρίες. Επειδή οι ίδιοι και τα αδέλφια τους μεγάλωσαν έτσι, επειδή οι άνθρωποι γύρω τους κάνουν έτσι, επειδή κάποιος κάποτε έγραψε ένα άρθρο ή ένα βιβλίο και διατύπωσε μια προσωπική άποψη.
Επειδή οι ίδιοι είναι κακοποιημένα παιδιά ή επειδή περιστοιχίζονται από κακοποιημένους δεν δικαιούται να κακοποιούν με τη σειρά τους τα Ελληνόπουλα.
Ήταν ατυχές το ότι ο ιατρός υπουργός δικαιοσύνης αναγκάστηκε να δημιουργήσει μια νομοπαρασκευαστική επιτροπή αποτελούμενη αποκλειστικά από νομικούς και να θέσει επικεφαλής της τον πρόεδρο της εταιρείας οικογενειακού δικαίου (σε αυτή θ’ αναφερθούμε στη συνέχεια) η οποία είναι προκατειλημμένα κατά της συνεπιμέλειας.
Οι νομικοί και οι δικαστές θα κάνουν ότι έχουν μάθει να κάνουν, οδηγώντας το σύστημα ξανά στη προηγούμενη πορεία του.
Τελικά, οι νομικοί είναι το πρόβλημα δεν μπορούν να συμμετέχουν στη λύση του προβλήματος.
ΣΚΟΠΙΜΑ ΡΙΝΟΥΝ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΙΑ
Μη μπορώντας να κάνει αλλιώς, ότι ο νομικός κόσμος της χώρος κάνει πως επιθυμεί να συμμορφωθεί με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου που έχουν θεαματικά εξελιχθεί τις τελευταίες δεκαετίες. Φαινομενικά. Γιατί από τον τρόπο που το επιχειρεί φαίνεται ότι σκόπιμα οδηγεί τη μεταρρύθμιση του δικαϊκού συστήματος στην αποτυχία.
(Α) Η συμμόρφωση με τους υπερεθνικούς κανόνες γίνεται επιλεκτικά αφού μόνο δύο τομείς επιλέγονται για εκσυγχρονισμό : (α) Η γονική μέριμνα και επιμέλεια θα διατηρείται κοινή στην περίπτωση διάστασης ή διαζυγίου. (β) Δεν μπορεί ν’ αλλάξει ο τόπος κατοικίας του παιδιού αν εμποδίζεται η επικοινωνία.
(Β) Αντίθετα, άλλοι τομείς παραμένουν εκτός εκσυγχρονισμού, όπως
(α) Παραμένουν οι διατάξεις για τα αναγνωρισμένα παιδιά εκτός γάμου και ο πατέρας τους συνεχίζει να έχει «ανενεργό» γονική μέριμνα.
(β) Δεν διορθώνεται η ντροπή του πολιτισμού μας : όταν βρεθούνε στο δικαστήριο γονείς και παιδιά αυτοί είναι αντίδικοι. Στη φιλική δικαιοσύνη που επιβάλλεται διεθνώς, πάνε στο δικαστήριο όλα τα μέλη μιας οικογένειας για να ρυθμιστούν οι σχέσεις τους χωρίς νικητή και νικημένο διάδικο και καταδίκη στα δικαστικά έξοδα.
(γ) Η κρατική πολιτική ενθαρρύνει το χωρισμό και το διαζύγιο με αποκλειστική επιμέλεια. Δεν ενθαρρύνει την κοινή ανατροφή παιδιών. Αμετάθετο έχουν οι διαζευγμένες μητέρες με αποκλειστική επιμέλεια. Επιδόματα παίρνουν οι διαζευγμένες. Εξομοιώνονται οι διαζευγμένες με τις μητέρες ορφανών παιδιών και παιδιών αγνώστου πατρός αφού το κράτος τις αντιμετωπίζει σαν «μονογονεϊκές» οικογένειες. Λες και δεν είναι ζωντανός και παρών ο πατέρας των παιδιών. Κάθε νέα γυναίκα τη συμφέρει να χωρίσει γιατί έχει μόνο οφέλη.
(Γ) Μπαίνουν οι βάσεις για την επιστροφή της αποκλειστικής επιμέλειας από τη πίσω πόρτα.
Για πρώτη φορά με το νόμο θα προβλεφθεί η αποκλειστική επιμέλεια και η αφαίρεση της επιμέλειας από τον ένα γονέα. Έως σήμερα η αφαίρεση της επιμέλειας γίνεται παράνομα από το δικαστή. Με το νομοσχέδιο η αφαίρεση της επιμέλειας γίνεται «με το νόμο».
Όχι μόνο δεν ορίζεται καθαρά ποιος είναι ο τόπος κατοικίας του παιδιού αλλά εισάγεται και μία νέα και ιδιαίτερα επικίνδυνη έννοια, «ο γονέας με τον οποίο το παιδί συνήθως διαμένει». Από όλα τα διεθνή πρότυπα θέλουμε ν’ ακολουθήσουμε το χειρότερο. Στην Ιταλία το 2007 ο νόμος όρισε κοινή την επιμέλεια. Τα δικαστήρια όμως με τη νομολογίας τους όριζαν τον genitore collocatario, τον γονέα με τον οποίο το παιδί διαμένει. Δηλαδή το ίδιο με πριν. Και μέχρι σήμερα δεν έχει επιλυθεί το ζήτημα, έχει προκαλέσει πολιτική θύελλα, τελικά αυτό που επιθυμούσαν όσοι αντιδρούσαν στην αλλαγή. Τελικά τα κατάφεραν, έριξαν το καράβι στα βράχια.
Για να εξασφαλιστεί η αποτυχία της μεταρρύθμισης, εισάγεται νέα διάταξη που προβλέπει ότι τις συνήθεις αποφάσεις θα λαμβάνει μόνο ο ένας γονέας. Τις αποφάσεις τις λαμβάνει ένας, τις σοβαρές αποφάσεις και οι δύο. Πείτε μας, τι διαφέρει από το σημερινό σύστημα;
ΠΛΗΜΥΡΑ ΔΙΚΩΝ ΜΕΤΑ ΤΥΧΟΝ ΚΑΚΗ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣΗ
Έχουμε πρόσφατο παράδειγμα κακής νομοθέτησης. Έγιναν επί ΣΥΡΙΖΑ οι περικοπές των συντάξεων και ακολούθησε κύμα μαζικών δικών που κατέκλυσε τα δικαστήρια.
Είναι βέβαιο ότι αν ψηφιστούν οι διατάξεις που κατακρίνουμε θ’ ακολουθήσει πλήθος δικών, και από άντρες και από γυναίκες, για να εξασφαλίσει ο καθένας τους είτε όποιο πλεονέκτημα του επιτρέπει το απαρχαιωμένο σύστημα είτε την εφαρμογή του νέου : Περισσότερο χρόνο με το παιδί, περισσότερα δικαιώματα, περισσότερα χρήματα, περισσότερη διαφωνία για τη διαφωνία.
Άλλες δίκες θ’ ακολουθήσουν γιατί δεν αλλάζει ο τρόπος καθορισμού της κατοικίας του παιδιού. Το άρθρο 56 ΑΚ προβλέπει ότι αυτός που συνήθως διαμένει με το παιδί θα καθορίζει τον τόπο κατοικίας. Και αυτό δεν το αλλάζει το νομοσχέδιο. Ο κανόνας διεθνώς είναι ότι το παιδί έχει τη δική του νόμιμη κατοικία, η οποία προσδιορίζεται από τον τόπο της τελευταίας κοινής κατοικίας των γονέων του και αλλάζει μόνο με συμφωνία τους ή με δικαστική απόφαση. Τι δουλειά έχει να συνδέουμε τη κατοικία με την επικοινωνία; Άλλη μια προσπάθεια διατήρησης του υπάρχοντος συστήματος με το πρόσχημα του εκσυγχρονισμού.
Τέλος, αν συμφωνούν οι γονείς, σήμερα ήδη, κάθε συζήτηση περιττεύει. Δεν χρειάζεται ούτε νομοθετική ρύθμιση ούτε δικαστήρια. Πάνε απλά στο συμβολαιογράφο. Όλη η συζήτηση γίνεται για τους γονείς που δεν συμφωνούν και ακόμα περισσότερο για τους γονείς που δε συμφωνούν επειδή ξέρει ο ένας από αυτούς ότι αν πάει στο δικαστήριο θα τα πάρει όλα : παιδί, επιμέλεια, διατροφή κα. Για τους εγωκεντρικούς εγωιστές.
ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΜΥΘΟΙ
Οι συνήθεις αντιρρήσεις για την εφαρμογή της συνεπιμέλειας και της εναλλασσόμενης κατοικίας μπορούν να τυποποιηθούν ως εξής :
(Α) Στερεότυπα σχόλια για την συνεπιμέλεια
(α) Δεν μπορεί να εφαρμοστεί ως κανόνας λόγω της μεγάλης απόστασης των σπιτιών ή του διαφορετικού τόπου κατοικίας των γονέων ή της σύγκρουσης των γονέων.
ΑΠ. : Τις κρατικές πολιτικές τις υπαγορεύουν οι γενικοί κανόνες και όχι οι εξαιρέσεις. Κατά κανόνα οι γονείς ζουν κοντά. Η απόσταση άλλωστε είναι κάτι σχετικό κυρίως ως προς το χρόνο μετάβασης. Τέλος, η εναλλαγή των γονέων μπορεί να γίνεται με άξονα το σχολείο κατά την αρχή και κατά το τέλος του σχολικού προγράμματος. Εάν αλήθευε ο παράλογος ισχυρισμός, και με το παλιό σύστημα μόνο οι γονείς που μένανε κοντά θα είχαν επικοινωνία με το παιδί.
Και η εναλλασσόμενη κατοικία λειτουργεί άριστα και με υψηλή σύγκρουση των γονέων αρκεί να υπάρχει σχέδιο ανατροφής παιδιού και η επικοινωνία των γονέων να γίνεται μόνο με μαίηλ. Κυρίως όμως η συνεπιμέλεια κατευνάζει τη σύγκρουση όπως δείχουν έρευνες που έχουν γίνει.
(β) Το παιδί γίνεται μπαλάκι, κουράζεται από τη συχνή αλλαγή σπιτιού, χρειάζεται σταθερό περιβάλλον.
ΑΠ. : Για να γίνει μπαλάκι το παιδί πρέπει κάποιος γονιός να γίνει ρακέτα. Αν ήταν έτσι, γιατί δεν κουράζεται όταν πηγαίνει στο εξοχικό σπίτι ή το σπίτι του παππού και της γιαγιάς; Το σταθερό περιβάλλον παρέχουν οι άνθρωποι και όχι οι καναπέδες και τα κάδρα. Δεν θα λείψει στο παιδί η επίπλωση του σπιτιού, οι άνθρωποί του θα του λείψουν και θα υποφέρει από αυτό.
(γ) Είναι καλύτερο να δώσουμε διευρυμένη επικοινωνία αντί για συνεπιμέλεια.
ΑΠ. : Την κωμική αυτή άποψη διατύπωσαν και ακαδημαϊκοί νομικοί στο πλαίσιο της προσχηματικής παραχώρησης δικαιωμάτων. Ας υποθέσουμε ότι θα δοθεί επικοινωνία Δευτέρα, Τρίτη Τετάρτη απόγευμα κάθε εβδομάδα. Τη πρώτη και ίσως τη δεύτερη εβδομάδα θα τηρηθεί. Μετά όμως και οι γονείς και το παιδί θα κουραστούν από τα συνεχή πήγαινε έλα και θα σταματήσει δικαιολογημένα η επικοινωνία. Αν πάλι δοθεί επικοινωνία με διανυκτέρευση, τότε σε τι διαφέρει από την εναλλασσόμενη κατοικία; Να ένα παράδειγμα αντίστασης στην αλλαγή.
(δ) Δεν μπορεί να λειτουργήσει με αδιάφορους γονείς και σε ειδικές περιπτώσεις (ναυτικοί, αεροσυνοδοί. ..) .
ΑΠ. : Εκτός από την ίδια παρατήρηση για την εξαίρεση από τον κανόνα, οι διατάξεις που πρέπει να εισαχθούν είναι ενδοτικές. Δηλαδή ο ίσος χρόνος και η κοινή επιμέλεια είναι υποχρεωτική για το δικαστή, οι γονείς όμως μπορούν να συμφωνήσουν διαφορετικά. Ας δώσουν οι γονείς τη λύση που είναι αδύνατο να δώσει ο δικαστής.
(ε) Τι θα γίνει αν η μητέρα πάρει μετάθεση σε άλλη πόλη;
ΑΠ. : Τα παιδί έχει το δικό του τόπο κατοικίας και δεν ακολουθεί τη κατοικία κάποιου γονέα. Ο κάθε γονιός μπορεί ν’ αφήσει το παιδί και να πάει σε άλλη πόλη. Όμως σήμερα η μητέρα με επιμέλεια δημόσιος υπάλληλος έχει τη συνυπηρέτηση και το αμετάθετο και αυτό πρέπει να επεκταθεί σε κάθε γονέα με κοινή επιμέλεια.
(στ) Οι επιστημονικές θεωρίες υποστηρίζουν την αποκλειστική επιμέλεια.
ΑΠ. : Αλήθεια; Δείξετε μας μία ! Ακόμα και ο Bowlby που πρώτος διατύπωσε την άποψη της προσκόλλησης το 1959 σε άλλο κοινωνικό πλαίσιο ανασκεύασε αυτή την άποψη ήδη από τη δεκαετία 1970. Όλες οι έρευνες μιλάνε για τα πλεονεκτήματα της εναλλασσόμενης κατοικίας από την βρεφική ηλικία. Προσοχή : οι έρευνες που έχουν διεξαχθεί με επιστημονική μεθοδολογία και έχουν αξιολογηθεί ως προς τη μέθοδο από ανεξάρτητο αξιολογητή (peer evaluated) και έχουν δημοσιευθεί σε αξιόπιστο επιστημονικό περιοδικό που διαθέτει επιστημονική επιτροπή. Μόνο αυτές είναι αξιόπιστες ενώ η γνώμη των ειδικών (expert’s opinion) όποια θέση ή αξίωμα κατέχει, είναι σχεδόν αδιάφορες. Μόνο νομικά μυαλά μπορούν να εξομοιώσουν τις διαφορετικές επιστημονικές πηγές γιατί δεν διαθέτουν τον επιστημονικό τρόπο σκέψης. Σε κάθε περίπτωση τέτοιες έρευνες έχουν δημοσιευθεί στο www.synepimelia.gr καθώς και πλήρης κατάλογος των «πηγών» της επιστημονικής γνώσης.
(ζ) Η εμπειρία των άλλων χωρών.
ΑΠ. : Χώρες όπως η Αυστραλία και η Σουηδία, Βέλγιο, Δανία, Σκαδιναυικές χώρες, Νότια Αφρική, Βραζιλία, Μεξικό, Καταλωνία, 19 πολιτείες των ΗΠΑ, Γαλλία, Γερμανόφωνες χώρες … που εφαρμόζουν την συνεπιμέλεια δεκαπέντε χρόνια έχουν μελετήσει μετά την εισαγωγή της τα αποτελέσματά της και είναι θετικά. Η μόνη αντίρρηση ήταν για τα την εναλλασσόμενη κατοικία βρεφών. Η άποψη αυτή που δεν στηριζόταν σε έρευνες δεν επικράτησε.
Η αρνητική εμπειρία της γειτονικής Ιταλίας που προαναφέρθκε πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη. Το 2006 εισήχθη η κοινή επιμέλεια – afido condiviso. Όμως σύντομα τα δικαστήρια λόγω αδράνειας και λόγω ανεπιτυχούς διάταξης ξαναγύρισαν στο να ορίζουν το γονέα με τον οποίο το παιδί θα διαμένει (genitore collocatario). Δηλαδή εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε. Οι επόμενες προσπάθειες νομικών και πολιτικών για την εναλλασσόμενη κατοικία προσέκρουσε σε πολιτική αντιπαράθεση που μαστίζει με ένταση τη χώρα. Πολιτικοποίησαν την ανατροφή των παιδιών, διαδικασία από την οποία κανείς δεν μπορεί να βγει κερδισμένος.
Ο κίνδυνος στην Ελλάδα είναι οι τιμητές της αποκλειστικής επιμέλειας να καταφύγουν – με πρωτοβουλία της αριστεράς – στη πολιτικοποίηση του ζητήματος. Κάτι τέτοιο θα το αποτρέψει μια τολμηρή και καθαρή νομοθέτηση.
(η) Είναι αντίθετες οι γυναικείες οργανώσεις και η Εκκλησία.
ΑΠ. : Κατεξοχήν μύθος στη σημερινή Ελλάδα. Όχι μόνο δεν έχουν εκφραστεί αρνητικά μέχρι σήμερα αλλά έχουν ήδη εκφραστεί θετικά υπέρ της συνεπιμέλειας σε διάφορες ευκαιρίες.
Η συνεπιμέλεια είναι win – win – win λύση. Κερδίζει το παιδί, η γυναίκα, ο άντρας.
Ποιο καλύτερο παράδειγμα από το ψήφισμα 2079/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης; Το ψήφισε η επιτροπή ισότητας, το αντίστοιχο σώμα της γενικής γραμματείας ισότητας. Τα 47 μέλη που ψήφισαν ήσαν γυναίκες από αντίστοιχες χώρες της μεγάλης Ευρώπης.
Η προσπάθεια εναρμόνισης επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής προϋποθέτει τη συνεπιμέλεια. Οι πολιτικές για ισότητα στα επιδόματα και στις άδειες, για προστασία της εργασίας των γυναικών κα ξεκινάνε από τη συνεπιμέλεια.
Η καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών περνάει από τη συνεπιμέλεια. Στην πρόσφατα κυρωμένη από την Ελλάδα συνθήκη της Κωσταντινουπόλεως στο κεφάλαιο ενδοοικογενειακή βία αναφέρεται στη ψυχολογική σωματική και σεξουαλική βία κατά όλων των μελών της οικογένειας, ανδρών, γυναικών, παιδιών, και η συνεπιμέλεια συνιστά μέσο πρόληψης της βίας.
Αντίστοιχα και για την Εκκλησία της Ελλάδος. Χωρίς να υποστηρίζει το διαζύγιο, για ποιμαντικούς λόγους στην περίπτωση διαζυγίου υποστηρίζει τη συνεπιμέλεια για ν’ αποφευχθούν τα δεινά τα οποία καθημερινά βιώνουν οι ιερωμένοι και οι δομές της Εκκλησίας από ένα κακοποιητικό νομικό σύστημα.
(θ) ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ; Ο δικαστής !
ΑΠ. : Τελικά δεν διαπιστώνεται αντίσταση από άλλους φορείς πλην του νομικού κόσμου. Οι δικαστές, από το φόβο του ν’ αναγκαστούν να ρυθμίσουν το πώς θα μεγαλώσει ένα παιδί, εμμένουν στην αφαίρεση της επιμέλειας από ένα γονιό και την ανάθεσή της αποκλειστικά στον άλλο. Όπως και αν είναι αυτό διατυπωμένο, με το παλιό άρθρο του αστικού κώδικα ή με το όποιο νέο.
Και όλ’αυτά γιατί δεν φρόντισαν να πληροφορηθούν τα πλεονεκτήματα του νέου συστήματος τα οποία περιγράψαμε στο site www.synepimelia.gr. Όχι μόνο θα έχουν λιγότερες υποθέσεις και λιγότερη τελικά εργασία να επιτελέσουν οι δικαστές αλλά κυρίως θα κάνουν το καλό, προστατεύοντας την δημόσια υγεία των Ελλήνων, τα δικαιώματα του ανθρώπου, τις οικογενειακές σχέσεις, την αύξηση των γεννήσεων και ακόμα και το κύρος της ίδιας της δικαιοσύνης.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ο νομικός κόσμος δεν είναι σε θέση να δώσει λύση γιατί είναι το πρόβλημα.
Η λύση πρέπει ν’ αναζητηθεί πέραν του νομικού κόσμου.
