Δύο γονείς για το παιδί.
Μα τι γονείς ;
Ένα γονέα – τροφό που θ’ανατρέφει το παιδί μαζί ή παράλληλα με τον άλλο γονιό, φροντίζοντας για τις ανάγκες του, υλικές και συναισθηματικές ;
Ένα γονέα – επισκέπτη που θα περνάει (εάν το θέλει και εάν του επιτρέπουν) μερικές ώρες κοιτώντας το αμήχανα σ’ένα παιδότοπο, κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο ;
Βεβαίως θέλουμε το πρώτο και καταδικάζουμε την αναγκαστική επιλογή του δεύτερου μοντέλου.
Όταν σε άλλες χώρες μιλάνε για επικοινωνία με διανυκτέρευση, στην πράξη μιλάνε για την ίση κατανομή του χρόνου μεταξύ των δύο γονέων.
Καταδικάστηκε η Γερμανία από το ευρωπαϊκό δικαστήριο δικαιωμάτων του ανθρώπου γιατί δεν έδινε ίσα δικαιώματα μεταξύ των δύο γονέων. Σημειώνουμε όμως ότι το συγκεκριμένο παιδί έμενε τον μισό χρόνο της ζωής του με τον “αδικημένο” γονέα σε εφαρμογή απόφασης επικοινωνίας ….
Έτσι αντιλαμβανόμαστε την επικοινωνία με τον άλλο γονέα όχι αυτό που βγάζουν οι αποφάσεις των Δικαστηρίων μας …
Ήδη με τροποποιήσεις του νόμου σε χώρες όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, η Σουηδία είναι υποχρεωτική η εξίσου διαμονή του παιδιού στα σπίτια και των δύο γονέων.
Όλοι ξέρουν ότι όσα δικαιώματα και εξουσίες και αν έχουν οι γονείς, τελικά αυτό το οποίο χρειάζονται οι γονείς και αυτό το οποίο έχει ανάγκη το παιδί τους είναι χρόνος που θα περνάνε μαζί.
