Το άρθρο της κυρίας Βουλευτού που δημοσιεύθηκε στο #paraskinio
Σύμφωνα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης ,ήδη έχουν ολοκληρωθεί οι εργασίες της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής , για την τροποποίηση του οικογενειακού δικαίου. Το δε προαναγγελθέν νομοσχέδιο , για την θέσπιση της συνεπιμέλειας των παιδιών , αναμένεται να κατατεθεί στην Βουλή περί τα τέλη Οκτωβρίου 2020.
Μέχρι και σήμερα στην Ελλάδα επικρατεί το σύστημα της αποκλειστικής επιμέλειας , ήτοι η ανατροφή των παιδιών, στην περίπτωση της διάσπασης της συζυγικής σχέσης, ανατίθεται στον ένα γονέα και συνήθως αυτή ταυτίζεται με την ανάθεση της επιμέλειας στην μητέρα , ιδιαίτερα αν το παιδί είναι κάτω των 12 ετών, αποκλείοντας , άμεσα , τον άλλον γονέα, από όλες τις σημαντικές αποφάσεις για την ζωή του παιδιού του (τόπος κατοικίας , εκπαίδευση , υγεία).
Σύμφωνα , ωστόσο με τα ευρήματα πρόσφατων ερευνών , αλλά και τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα (European Convention on Human Rights , βλ. Ψήψισμα 2079/2015 ) και τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα του Παιδιού ( United Nations Convention on the Rights of the Child) ,η διατήρηση και ενίσχυση της σχέσης και με τους δυο γονείς , θεωρείται βασικό κριτήριο για μια ισορροπημένη ανάπτυξη και αναφαίρετο δικαίωμα των παιδιών.
Συχνά ακούγεται το επιχείρημα , ότι η ελληνική κοινωνία δεν είναι ακόμη έτοιμη , να αποδεχθεί την πρακτική της συνεπιμέλειας, στην ανατροφή των τέκνων , όμως η πραγματικότητα το διαψεύδει.
Οι νέοι πατέρες στην Ελλάδα συμμετέχουν ενεργότερα στην ανατροφή των παιδιών τους, σύμφωνα με δεδομένα πρόσφατης μελέτης του πανεπιστημίου Αιγαίου. Πιο συγκεκριμένα, το 73% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα θεωρεί, ότι ο πατέρας είναι εξίσου ικανός με τη μητέρα στην ανατροφή των παιδιών, ενώ το 86% πιστεύει ,ότι το κράτος πρέπει να θεσπίσει νόμους για τη συν- επιμέλεια.
Οφείλουμε, ως μια ευνομούμενη, ευρωπαϊκή κοινωνία να νομοθετήσουμε υπέρ των παιδιών.
Το στοίχημα για εμάς είναι να εξασφαλίσουμε τη συνεχιζόμενη ανατροφή των παιδιών και από τους δύο γονείς , τα οποία σε βάθος χρόνου δεν θα παρουσιάζονται, ως παιδιά «διαλυμένων οικογενειών», αλλά οικογενειών, που με τη στήριξη της πολιτείας, δεν στερήθηκαν το δικαίωμα ισάξιας φροντίδας και επιμέλειας και από τους δύο γονείς.
Ο Σύλλογος Συνεπιμέλεια με ευχαρίστηση διαβάζει το άρθρο της κυρίας Βουλευτού.
Ο σύλλογος διευκρινίζει ότι ένα νομοσχέδιο συνεπιμέλειας θα πρέπει να προβλέπει για όλα τα παιδιά (1) ίσο χρόνο και με τους δύο γονείς με κάθε δικαστική απόφαση, (2) καθορισμένο ως τόπο κατοικίας του παιδιού τον τόπο της τελευταίας κοινής κατοικίας των γονέων (3) η επιμέλεια ν’αφαιρείται από ένα γονέα μόνο σε περίπτωση κακής άσκησής της.
Αντιθετα, ένα νομοσχέδιο συναπόφασης και μάλιστα μερικής θα προβλέπει (1) “γονέα με τον οποίο το παιδί συνήθως θα διαμένει”, (2) επικοινωνία δευτερεύοντα γονέα παιδιού και μάλιστα χωρίς ίσο χρόνο (3) εξαιρέσεις για τα παιδιά εκτός γάμου.
Η συνεπιμέλεια (shared parenting) είναι πρόσφατη κατάκτηση του νομικού πολιτισμού μας.
Η συναπόφαση (joint custody) μας φέρνει εκεί που ήσαν πριν από 20 – 30 χρόνια οι χώρες που μας χρησιμεύουν ως πηγή έμπνευσης
Επειδή δεν γίνεται καμία αναφορά στο χρόνο στο άρθρο της κυρίας βουλευτου,
Περιμένουμε με ενδιαφέρον την απόφαση της κυβέρνησης ανεξάρτητα από το πόρισμα της νπ επιτρπής.
Να σημειώσω ότι δε γίνεται καποια αναφορά για την αναδρομικότητα του νέου νομοσχεδίου. Υπάρχουν άδικες δικαστικές αποφάσεις ή περιπτώσεις σε εκκρεμοδικια για την συνεπιμέλεια. Θα υπάρχει πρόβλεψη και για αυτά τα παιδιά? Για τους γονείς που τα στερούνται κι εξαθλιωνονται οικονομικά, συναισθηματικά, ψυχικά κτλ θα προνοήσει το νέο νομοσχέδιο?
Είναι εντύπωσις μου ή πίσω από το παραπάνω σχόλιο του συλλόγου σκιαγραφείται ως κατεύθυνση του πορίσματος της επιτροπής (και ανεξάρτητα από την πολιτική βούληση του υπουργείου) η «συναπόφαση» και όχι η «συνεπιμέλλεια»;