του Νίκου Φυλάγγελου
υστερόγραφα, 1 Δεκεμβρίου 2020
δείτε το πρωτότυπο ΕΔΩ
Κάποτε, στο μακρινό 1987, όταν ο Νίκος Γκάλης σήκωνε στα ουράνια την Ελλάδα, με τη θριαμβευτική κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ, ο συνταγματάρχης Αλεξάντερ Γκομέλσκι, προπονητής της Σοβιετικής Ένωσης, μιλούσε για τη… Μαυριτανία, που κέρδισε εκείνον τον τελικό.
Φυσικά, η πικρία του Γκομέλσκι δεν του επέτρεπε να είναι αντικειμενικός, η έκφραση ωστόσο διασώθηκε στο μέλλον που ακολούθησε. Σαν να λέμε… τριτοκοσμική χώρα.
Σαν να λέμε δηλαδή, η τριτοκοσμική χώρα που παραμένει εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα στο θέμα της συνεπιμέλειας τέκνων, με συνευθύνη ενός απαρχαιωμένου οικογενειακού δικαίου, ενός δικαστικού κατεστημένου που αποφάσισε και καθιέρωσε την ανωτερότητα της μητέρας έναντι του πατέρα, ως ανατροφέα ενός παιδιού, και φυσικά, άβουλων και φοβισμένων πολιτικών ηγεσιών, που δεν κατάφεραν ποτέ να σταθούν αντάξιες της ιστορικής συγκυρίας.
Στην τρέχουσα συγκυρία, το βάρος για να σταματήσει η Ελλάδα να ανήκει στις τριτοκοσμικές χώρες στο θέμα της συνεπιμέλειας των παιδιών, καλείται να το σηκώσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Και ο αρμόδιος Υπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας.
Μόνο που και πάλι, το βήμα μοιάζει ατελές και… ντροπαλό. Με τις λέξεις και την ερμηνεία τους να διαιωνίζουν την αδικία έναντι των πατεράδων, να πολλαπλασιάζουν την ανατροφή των παιδιών σε μη κανονικό περιβάλλον, να μην αντιμετωπίζουν ουσιαστικά το πρόβλημα, να παγιώνουν την κοινωνικά αστήρικτη και ηθικά χυδαία διάκριση ανάμεσα σε μητέρα και πατέρα, μπροστά στο καθήκον ανατροφής ενός παιδιού.
Δεν υπάρχει συνεπιμέλεια του… 1/3 του χρόνου του παιδιού, όπως φαίνεται ότι προωθεί το επίμαχο νομοσχέδιο. Η διατήρηση του status της Ελλάδας ως τριτοκοσμικής χώρας στο θέμα της συνεπιμέλειας των παιδιών, θα έχει ονοματεπώνυμα. Και πολιτικές υπογραφές…
Παραφράζοντας την ιστορική ρήση του Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, για τα ισόβια των πραξικοπηματιών της 21ης Απριλίου…
Όταν λέμε συνεπιμέλεια, εννοούμε συνεπιμέλεια.
