Η ελληνική Δικαιοσύνη με απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου, υποστηρίζει πως «η παρεμπόδιση επικοινωνίας από τη μεριά της μητέρας ισοδυναμεί με υπαίτια και παράνομη προσβολή της προσωπικότητας του πατέρα».

 Δημοσιεύθηκε στο News 247

δείτε το πρωτότυπο ΕΔΩ

Αντωνία Ξυνού

24 Μαρτίου 2021 06:21

“Η έχουσα την επιμέλεια οφείλει να συνδράμει στην ουσιαστική πραγματοποίηση της επικοινωνίας του τέκνου με τον πατέρα του, ενθαρρύνοντας αυτήν και προετοιμάζοντας κατάλληλα το τέκνο (…). Συνεπώς, η καλή διάθεση και η συνεργασία εκ μέρους της μητέρας είναι προϋποθέσεις απολύτως απαραίτητες προκειμένου ο ανήλικος να σφυρηλατήσει ισχυρούς δεσμούς και με τον μη έχοντα την επιμέλεια πατέρα του, δεσμοί που και κατά τα διδάγματα της κοινής πείρας είναι ιδιαίτερα σημαντικοί για την αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητας του, τη συναισθηματική και ψυχική του ισορροπία και τη γενικότερη θετική μελλοντική του εξέλιξη”. Με αυτές τις φράσεις το Πολυμελές Πρωτοδικείο της Αθήνας προχώρησε σε μία σημαντική απόφαση, με την οποία έκρινε ότι η παρεμπόδιση επικοινωνίας από τη μεριά της μητέρας ισοδυναμεί με υπαίτια και παράνομη προσβολή της προσωπικότητας του πατέρα.

Το δικαστήριο, το οποίο αποφάσισε πως η μητέρα οφείλει να καταβάλει αποζημίωση ύψους 20.000 ευρώ για ηθική βλάβη, καθώς παρεμπόδισε την επικοινωνία του πρώην συζύγου της με το παιδί, αναφέρει στο σκεπτικό της υπ’ αριθμ. 124/2021 απόφαση του: “η εναγόμενη στην πράξη όχι μόνο δεν διευκολύνει αλλά παρεμποδίζει την επικοινωνία του ενάγοντος με το τέκνο τους, παρεμπόδιση που συνιστά παράνομη και υπαίτια προσβολή της προσωπικότητας του τελευταίου, καθόσον έχει αποξενωθεί από το τέκνο του, το οποίο βρίσκεται σε κρίσιμη ηλικία για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του και των σχέσεων του με τους οικείους του”.

Η απόφαση, η οποία εκδόθηκε λίγους μήνες πριν τεθεί σε δημόσια διαβούλευση του Νομοσχέδιο για τη Συνεπιμέλεια, το οποίο επιχειρεί την επίλυση όλων αυτών των ζητημάτων, ιδίως εκείνων που σχετίζονται τόσο με την από κοινού επιμέλεια του τέκνου, όσο και του ελάχιστο μαχητό τεκμήριο επικοινωνίας κατά το 1/3 του συνολικού κατανεμομένου χρόνου, καταλήγει πως “η ηθική βλάβη του ενάγοντος συνιστάμενη στην αποξένωση από το τέκνο του και την εξ αυτής πίκρα, απογοήτευση, στενοχώρια και ακύρωση του πατρικού ρόλου δεν μπορεί να αποκατασταθεί με καταβολή χρηματικού ποσού εκ μέρους της εναγομένης, αλλά με την στο εξής συμμόρφωση της τελευταίας στα οριζόμενα από την απόφαση (σ.σ. με την οποία έχει αποφασιστεί ελεύθερη επικοινωνία των δύο) σχετικά με τη ρύθμιση της επικοινωνίας πατέρα – υιού. Η με την αρωγή της εναγομένης εξομάλυνση της επικοινωνίας, η εμπέδωση στα μάτια του τέκνου της πατρικής φιγούρας του ενάγοντος και η αγαστή συνεργασία των διαδίκων στα θέματα που αφορούν το τέκνο τους θα αποκαταστήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ηθική βλάβη του ενάγοντος”.

22 παρεμποδίσεις επικοινωνίας

Σύμφωνα με το Πολυμελές Πρωτοδικείου, η ενάγουσα κατόρθωσε να παρεμποδίσει συνολικά 22 φορές την επικοινωνία του πατέρα με το παιδί τους (οι 21 φορές μέσα σε διάστημα πέντε μηνών), παρά το γεγονός ότι είχε προηγηθεί δικαστική απόφαση με την οποία εκείνος είχε το δικαίωμα της ελεύθερης επικοινωνίας, λόγω της ιδιαίτερης φύσης του επαγγέλματος του, που τον υποχρέωνε να βρίσκεται εκτός Ελλάδος μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ως αποτέλεσμα, ο πατέρας υπέβαλε σειρά μηνύσεων, καθώς, όπως ανέφερε, κατέληξε να έχει τρία χρόνια να συναντήσει από κοντά του γιο του.

“Από όλα τα ανωτέρω αποδεικνύεται ότι η εναγόμενη παρεμποδίζει την επικοινωνία του ενάγοντος – πρώην συζύγου της με το ανήλικο τέκνο τους, η οποία σύμφωνα με το διατακτικό της απόφασης τους Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών έχει ορισθεί να γίνεται ελεύθερα οποτεδήποτε” υποστηρίζει το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθήνας και καταλήγει: “Οι ισχυρισμοί της ότι ο ενάγων εκμεταλλεύεται το δικαίωμα ελεύθερης επικοινωνίας που έχει με τέκνο τους βάσει της ως άνω απόφασης και απαιτεί να ασκεί αυτό χωρίς να έχει προηγηθεί συνεννόηση με την ίδια και χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν το καθημερινό πρόγραμμα και τις ανάγκες του τέκνου, δεν αποδείχθηκαν από κανένα αποδεικτικό μέσο και ως εκ τούτου η επιχειρούμενη να θεμελιωθεί στους ισχυρισμούς αυτούς ένσταση καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος κατ’ άρθρο 281 ΑΚ πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμη κατ’ ουσίαν. Ομοίως ουδόλως αποδείχθηκαν οι ισχυρισμοί της εναγομένης περί αρνητικής στάσης του τέκνου απέναντι στον ενάγοντα πατέρα του, μη αρκούσης μόνης της ένορκης βεβαίωσης της μητέρας της εναγομένης, η οποία κατέθεσε ότι «το παιδί μετά την επικοινωνία με τον πατέρα του συχνά είχε ένταση, ενώ όταν του αναφέραμε ότι θα έβλεπε τον πατέρα του εκδήλωνε άρνηση».