Πέρασε η Τρίτη Κυριακή του Ιουνίου που έχει προταθεί ως μέρα του πατέρα.
Μόλις τα τελευταία χρόνια γίνεται λόγος στην Ελλάδα για τη μέρα του πατέρα.
Τη μέρα που γιορτάζουμε τον απόντα πατέρα.
Ξεκίνησε ο εορτασμός από την Αμερική. Άλλοι λένε για τους νεκρούς πατέρες του Αμερικανικού εμφυλίου, Άλλοι για νεκρούς ανθρακωρύχους της Αμερικής σε ένα ατύχημα πριν 150 χρόνια.
Δηλαδή για αυτούς που δεν είναι εκεί κατά την ανατροφή του παιδιού τους.
Ήρθε η μέρα του πατέρα για να τονίσει τις απαράδεκτες διακρίσεις σε βάρος του πατέρα από τη νομολογία των δικαστηρίων.
Τη βιοκοινωνική κατωτερότητά του πατέρα στην ανατροφή του παιδιού.
Τη πλήρης περιφρόνηση του πατέρα.
Ότι λέει στα δικαστήρια δεν ακούγεται, τα αιτήματά του δεν εξετάζονται, αυτά που λέει δεν ενδιαφέρουν, τα δικόγραφά του δε δίνουν έγκυρες πληροφορίες.
Μια νοοτροπία που υπαγορεύεται από τα στερεότυπα.
Ο πατέρας της μέρας αυτής είναι ο δευτερεύων γονέας, αυτός που περισσεύει γιατί το παιδί τη μητέρα αγαπά.
Στη καλύτερη περίπτωση ο πατέρας μπορεί να είναι ο τιμημένος νεκρός του εμφυλίου ή ο αδικοχαμένος ανθρακωρύχος.
Είναι ο άχρηστος γονιός.
Οι σεξιστές του φοράνε τη ταμπέλα του πατέρα, σχεδόν μειωτικά, για να αποσιωπήσουν ότι πάνω απ’ όλα είναι γονιός.
Θυμώνται ότι είναι πατέρας όταν πάει στα δικαστήρια. Σαν να του λένε ειρωνικά :
«Είσαι πατέρας, μη μιλάς, πλήρωνε, μη πάρεις το παιδί»
Θυμούνται ότι είναι πατέρας όταν του δίνουν μια μέρα κοροϊδία. Για να τονίσουνε τον δευτερεύοντα ρόλο του.
Για να του κρεμάσουν κουδούνια κι αλυσίδες.
Απέναντι στους σεξιστές, μας κάνουν περήφανους τα επιτεύγματα της νέας γενιάς.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Έχουμε αφήσει πίσω τα father’s rights και τη κλάψα.
Σήμερα ζούμε στην εποχή της κοινής ανατροφής, shared parenting.
Δεν υπάρχει ένα φύλο πιο ισχυρό από τα άλλα.
Δεν υπάρχει πρωτεύων και δευτερεύων γονέας.
Δεν υπάρχει ο πατέρας και η μητέρα του προηγούμενου αιώνα,.
Υπάρχουν γονείς παιδιών που τα ανατρέφουν και τα φροντίζουν από κοινού και εξίσου.
Γι’αυτό αταργούμε τη Τρίτη Κυριακή του Ιουνίου από μέρα του πατέρα.
Την κάνουμε μέρα των ενεργών ίσων γονιών.
Μέρα χαράς, μέρα ζωής, Δε γιορτάζουμε τους απόντες πατέρες αλλά τους παρόντες γονείς.
Αυτούς που ζουν δίπλα στα παιδιά τους και τα μεγαλώνουν.
Οταν ο νόμος σε αντιμετωπίζει άνισα το ισότητα γονέων αποτελεί φαντασίσωση. Περιμένουν όλοι την εφαρμογή του Νόμου τσιάρα που στην πραξη δεν θα αλλάξει τίποτα…Απο σεπτέμβρη μόλις το νιώσουν,,,ξανα απο την αρχη