Ψηφίστηκε στην Ελλάδα ο νόμος που μεταρρύθμισε την επιμέλεια

Πρέπει να μας το πουν οι ξένοι για να το πιστέψουμε.

Και  να πιστέψουμε ότι η χώρας μας εμπνέει άλλες χώρες…

Δημοσιεύθηκε στο LA FIONDA

Rita Cascia, 12 Ιουλίου 2021 

Δείτε το πρωτότυπο ΕΔΩ

( η μετάφραση δική μας)

Ψηφίστηκε στην Ελλάδα ο νόμος που μεταρρύθμισε την επιμέλεια

Στην Ελλάδα ψηφίστηκε πρόσφατα μια μεταρρύθμιση της επιμέλειας παιδιών μετά από ένα   χωρισμό των γονέων. Ένα θέμα που πριν από λίγο καιρό βρισκόταν στην ατζέντα και στην Ιταλία. Το οποίο ναυάγησε στη συνέχεια ουσιαστικά λόγω της σθεναρής αντίθεσης του φεμινισμού στην ενίσχυση των μηχανισμών που θα εξασφάλιζαν στα παιδιά το δικαίωμα στην ανατροφή και από τους δύο γονείς. Μια ενίσχυση πιο αναγκαία από ποτέ, δεδομένου ότι στην Ιταλία υπάρχει μια νομολογιακή πρακτική κατά την οποία επικρατεί η mother preference, σύμφωνα με την οποία οι αποφάσεις επιμέλειας την τιτλοφορούν ως «κοινή», παρόλο που προβλέπουν την επικράτηση ενός γονέα (συνήθως της μητέρας). Και όλα αυτά παρά το νόμο 54 ου 2006, ο οποίος στην πραγματικότητα ορίζει διαφορετικά. Η προσπάθεια να ενισχυθεί ο νόμος προσέκρουσε στον τοίχο των φεμινιστικών ενώσεων, που προβάλλονται με πρόσχημα τους “βίαιους πατέρες“, την “ενδοοικογενειακή βία” και τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης. Με άλλα λόγια, δύο ψέματα και μία από τις πιο ανισόρροπες και άδικες διεθνείς νομοθετικές διατάξεις που έχουν ποτέ επινοηθεί, που χρησιμοποιούνται για να διασφαλίσουν ότι οι γυναίκες και οι μητέρες δεν θα στερηθούν τα προνόμιά τους. Στο πλευρό τους, αν και πιο απόμακροι, βρίσκονται πολλοί επαγγελματίες που θα χάσουν τεράστιο όγκο από τις business του αν επιτευχθεί μια μεταρρύθμιση προς μια δικαιότερη κατεύθυνση. Η ανάγκη της οποίας αποδεικνύεται από τις αμέτρητες καταδίκες της Ιταλίας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για το συγκεκριμένο θέμα.

Η ίδια δυναμική επαναλήφθηκε και στην Ελλάδα, όπου, ωστόσο, κατάφερε να περάσει μια  μεταρρύθμιση υπέρ μιας πιο ισχυρής κοινής ανατροφής. Για το θέμα αυτό μιλήσαμε με τον Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο, δικηγόρο, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της διεθνούς πλατφόρμας ICSP – International Council on Shared Parenting και πρόεδρο του ελληνικού τμήματος της ίδιας πλατφόρμας. Τον ρωτήσαμε τι προβλέπει ο μεταρρυθμιστικός νόμος που θα τεθεί σε ισχύ τον Σεπτέμβριο στην Ελλάδα. “Ο νόμος 4800/2021”, μας απαντά, “προβλέπει ότι είναι προς το συμφέρον των παιδιών να συμμετέχουν ενεργά στην ανατροφή τους και οι δύο γονείς. Η γονική μέριμνα ασκείται από κοινού και εξίσου και από τους δύο γονείς, ενώ σε περίπτωση διαζυγίου η γονική μέριμνα παραμένει κοινή. Για τα παιδιά που γεννιούνται χωρίς γάμο, ισχύουν οι ίδιοι κανόνες όπως και για τα παιδιά που γεννιούνται σε γάμο: τουλάχιστον το ένα τρίτο του χρόνου του παιδιού πρέπει να περνάει με κάθε γονέα”. Εν ολίγοις, όπως προβλέπεται από τις σημαντικότερες διεθνείς συμβάσεις, πρόκειται για ένα νόμο υπέρ της κοινής ανατροφής των παιδιών και από τους δύο γονείς και της ισότιμης άσκησης και από τους δύο γονείς του ρόλου τους.

Στην Ιταλία επικράτησε η γραμμή της ποινικοποίησης όλων των ανδρών και των πατέρων.

Ποια ήταν η υποδοχή του νόμου από την κοινή γνώμη; “Η κοινή γνώμη τάσσεται κατά 80% υπέρ της κοινής επιμέλειας. Δυστυχώς, η πολιτική ενεπλάκη και έτσι η συζήτηση στο Κοινοβούλιο κατέληξε σε μια ανούσια ομηρική διαμάχη. Οι πολιτικοί έπρεπε να δημιουργήσουν αντιρρήσεις και γι’ αυτό έφεραν ως συνομιλητές τις γυναικείες οργανώσεις, οι οποίες έρχονται σε αντίθεση με την πλειοψηφία του πληθυσμού, η οποία είναι ουσιαστικά υπέρ της κοινής ανατροφής. Κατά τη γνώμη μου, πίσω από αυτή την αντίθεση κρύβονται δικηγόροι, διαμεσολαβητές και παιδοψυχίατροι, επαγγελματίες που ενδιαφέρονται να διασφαλίσουν τα δικαιώματα και τα επαγγέλματά τους”. Εν ολίγοις, τίποτα διαφορετικό απ’ ότι στην Ιταλία. Στην Ιταλία, οι φεμινιστικές οργανώσεις προσέφυγαν στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και κατάφεραν να ακυρώσουν τη μεταρρύθμιση. “Πιστεύω ότι η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, αλλά και ότι η κοινή γονική μέριμνα είναι ένα μέσο για την πρόληψη της ενδοοικογενειακής βίας”. Το πρόβλημα, επισημαίνουμε, είναι η ανισορροπία που υπάρχει στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, αλλά κυρίως η εργαλειακή χρήση της σε κάθε επίπεδο, εθνικό και διεθνές.

“Αυτό στο οποίο αναφέρεστε είναι η Grevio”, απαντά ο Παπαρηγόπουλος, “μια ομάδα πίεσης παλιομοδίτικων φεμινιστριών. Και σε αυτό το σημείο, πρέπει να πούμε: ποιος μας εμποδίζει να οργανώσουμε τη δική μας ομάδα πίεσης σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο; Το ICSP το κάνει και συμμετέχω σε αυτή την ομάδα εργασίας. Σε κάθε περίπτωση, εκτός από την κακή εργαλειοποίηση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης, υπάρχει ένα στερεότυπο: “κάποιοι άνδρες είναι βίαιοι και καταχρηστικοί, άρα όλοι οι άνδρες είναι βίαιοι και καταχρηστικοί”. Εγώ που σας μιλάω είμαι βίαιος και καταχρηστικός. Και βάσει αυτής της παραδοχής, σύμφωνα με αυτούς, το δικαστήριο πρέπει να κρίνει αν τα παιδιά πρέπει να έχουν κοινή ανατροφή. Μεταξύ σοβαρού και αστείου απαντώ: “Μερικές γυναίκες εκδίδονται, όλες οι γυναίκες εκδίδονται”. Είναι ο ίδιος μηχανισμός σκέψης, μόνο που το αφήγημα αλλάζει. Η αλήθεια είναι, ωστόσο, ότι όλοι οι γονείς είναι εξίσου καλοί, ικανοί και κατάλληλοι. Μόνο κατ’ εξαίρεση, λόγω ανικανότητας, το δικαστήριο μπορεί να αφαιρέσει από ένα άτομο τη γονική μέριμνα. Ευτυχώς, αυτή η προσέγγιση ήταν η επιλογή του νομοθέτη στην Ελλάδα. Αντίθετα σε μας εδώ στην Ιταλία.

Το ξέρουν καλά οι πατέρες

Υπό το πρίσμα των πολλών προσπαθειών μυστικοποίησης και μόλυνσης, που ευτυχώς στην Ελλάδα δεν εμπόδισαν την ψήφιση ενός νόμου θετικού ως προς τη σχέση μεταξύ των γονέων στο πλαίσιο του διαζύγιου και του χωρισμού, πώς βλέπετε το μέλλον για τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων και για τη ζωή και τη μοίρα των παιδιών; “Ο νομοθέτης στην Ελλάδα έχει δώσει τον ορισμό του συμφέροντος του τέκνου: οι γονείς έχουν εξίσου την υποχρέωση ν’ ανατρέφουν τα παιδιά τους, γιατί τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να εκπαιδεύονται εξίσου και οι δύο γονείς τους. Το ερώτημα που παραμένει είναι αν η νομολογία θα εφαρμόσει τις επιλογές του νομοθέτη (εθνικού και υπερεθνικού). Αν όχι, θα πρέπει να μιλάμε για δυσλειτουργία της δημοκρατίας”. Έτσι, έμμεσα, γνωρίζοντας την ιταλική κατάσταση, ο δικηγόρος Παπαρηγόπουλος δεν θα είχε κανέναν ενδοιασμό να ορίσει τη δυσλειτουργική δημοκρατία στην Ιταλία. Και θα είχε δίκιο να το πράξει, όπως γνωρίζουν πολύ καλά οι πολλοί πατέρες στη χώρα μας που παρακολουθούν αβοήθητοι τη συστηματική καταστροφή της εικόνας τους, του ονόματός τους. Όπως γνωρίζει πολύ καλά ότι συμβαίνει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο δεν κάνει τίποτε άλλο από το να καταδικάζει τη χώρα μας για αυτά τα ζητήματα.