Σκόπιμα δε γράψαμε και δεν είπαμε τίποτε για τη παραπλανητική “γυναικοκτονία”.

 

Σκόπιμα δε γράψαμε και δεν είπαμε τίποτε για το παραπλανητικό ζήτημα της επικαιρότητας.

Τη «γυναικοκτονία».

Καταδικάζουμε κάθε εγκληματική πράξη. Από τη πιο βαριά έως τη πιο ελαφριά. Από την ανθρωποκτονία έως τη ψυχολογική βία. Απ’ όπου και αν προέρχεται. Εναντίον όποιου κι αν στρέφεται. Σε βάρος άνδρα, γυναίκας, παιδιού.

 

Υπάρχουν τα εγκλήματα στο νόμο γιατί προϋπήρξαν οι εγκληματίες και πρέπει να τιμωρηθούν. Επίσης για να προληφθεί η τέλεση νέων εγκλημάτων.

 

Ο όρος «γυναικοκτονία» που κυριάρχησε στην επικαιρότητα είναι ένας εμπρησμός με πρόθεση.  Ακολούθησαν δημοσιεύματα για «επιβατοκτονία», για γυναίκες που σκότωσαν τον άνδρα τους, ακόμα και για μια που τον σκότωσε και έκοψε και τηγάνισε τα όργανά του. Αίχος. Πρόκειται για καθαρή τρομολαγνεία.

 

Πείτε μου πραγματικά τι σχέση έχουν αυτά με τα παιδιά και με τη συνεπιμέλεια ;

 

Με την αγάπη για τα παιδιά, όλα τα παιδιά, τους συντρόφους και πρώην συντρόφους  που κάποτε αγαπήθηκαν,  με τον άνθρωπο;

 

Η συζήτηση, εκτός των άλλων, είναι προϊόν της ψυχολογίας της ήττας που νοιώθουν οι τιμητές της αποκλειστικής επιμέλειας.

 

Μόνο αυτοί όμως νοιώθουν ήττα, γιατί οι υποστηρικτές της συνεπιμέλειας δεν νοιώθουν ούτε φέρονται σαν νικητές αλλά σαν μέρη ενός προβλήματος που χρειάζεται συλλογική επίλυση. Ενός προβλήματος που ενώνει και δεν χωρίζει την ελληνική κοινωνία.

 

Άνοδος των γεννήσεων, γεννήσεις σε μικρότερη ηλικία, προσωπική ευτυχία και ευημερία, ικανοποίηση από τη ζωή, ψυχική υγεία, εξοικονόμηση κοινωνικών πόρων, εμπιστοσύνη του πολίτη, περισότερη δημοκρατία.

 

Για όλ’ αυτά μιλήσαμε στο παρελθόν. Γιατί η συνεπιμέλεια δίνει λύση σε μερικά από τα μεγαλύτερα εθνικά ζητήματα.

 

Με την αντεπίθεση της άρνησης και της τρομολαγνείας δεν γίνεται τίποτε άλλο από το να επιχειρείται να μικρύνει ένα μεγάλο ζήτημα (συνεπιμέλεια) για να χωρέσει μέσα σε ένα μικρό (μεμονωμένα εγκλήματα που τιμωρούνται ήδη με την μέγιστη ποινή).

 

Θυμόμαστε αυτούς που τάχθηκαν δημόσια κατά του νομοσχεδίου Τσιάρα Διαβάζουμε το άρθρο  «Γιατί γυναικοκτονία κι όχι ανθρωποκτονία; Η δικηγόρος Φ.Γ.  για την ανάγκη καθιέρωσης του όρου» που γράφει :

Η πρόσφατη γυναικοκτονία της 26χρονης Γαρυφαλλιάς στη Φολέγανδρο ανοίγει για μία ακόμα φορά το θέμα της νομικής αναγνώρισης του φαινομένου  ως κάτι διακριτό από την ανθρωποκτονία από πρόθεση. Η νομική αναγνώριση της αφαίρεσης της ζωής μίας γυναίκας επειδή είναι γυναίκα δεν συνιστά ένα νέο είδος αδικήματος, όμως, το αίτημα από φορείς, οργανώσεις και πολίτες είναι να αντιμετωπίζεται με άλλο βλέμμα από Νομοθέτες, Δικαιοσύνη και κρατικούς θεσμούς. Το ethnos.gr επικοινώνησε με την Φ.Γ., δικηγόρο και μέλος της νομικής πρωτοβουλίας «Νομικά θέματα – Συνεπιμέλεια», για τις νομικές πτυχές του όρου Γυναικοκτονία, και γιατί είναι ανάγκη, αλλά και υποχρέωση της χώρας, αυτός να αναγνωριστεί και επίσημα.

«Σύμφωνα με το άρθρο 299 παρ.1 του Ποινικού Κώδικα το έγκλημα της ανθρωποκτονίας τιμωρείται με την ανώτατη ποινή δηλαδή την ισόβια κάθειρξη ή την πρόσκαιρη κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών.

Στo πλαίσιo των όσων ορίζει η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας γνωστή και ως “Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης” την οποία έχει κυρώσει η Ελλάδα με το ν. 4531/2018, η Ελλάδα πρέπει να λάβει όλα τα αναγκαία νομοθετικά μέτρα προκειμένου να προστατέψει το δικαίωμα όλων, ιδιαίτερα των γυναικών να ζουν χωρίς βία τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική σφαίρα.

Άλλωστε τα ειδικά μέτρα τα οποία είναι αναγκαία για την πρόληψη και προστασία των γυναικών από τη βία που βασίζεται στο φύλο δεν θεωρούνται διακριτική μεταχείριση σύμφωνα με τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης αλλά και με το Σύνταγμα. Ωστόσο, η γυναικοκτονία, δηλαδή η ανθρωποκτονία γυναίκας λόγω ειδικών χαρακτηριστικών που σχετίζονται με το φύλο και το ρόλο της, δεν ορίζεται ευθέως από τον ισχύοντα ποινικό κώδικα ως διακριτό έγκλημα.

 Αυτό που θα ήταν αναγκαίο είναι η αναγνώριση του φαινομένου της έμφυλης βίας, όπως αυτό αποτυπώνεται και στις ανθρωποκτονίες γυναικών με την προσθήκη ως βάση διακρίσεως στο άρθρο 82Α του Ποινικού Κώδικα και συγκεκριμένα να αναγνωριστεί η ανθρωποκτονία λόγω της διάκρισης με βάση το φύλο η οποία δεν σήμερα δεν γίνεται. Το συγκεκριμένο άρθρο ορίζει ότι το ελάχιστο όριο της ποινής για τα κακουργήματα αυξάνεται κατά δύο έτη όταν ο δράστης επέλεξε το θύμα του λόγω μιας ιδιότητά τους (φυλής, χρώματος, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής, γενεαλογικών καταβολών, θρησκείας, αναπηρίας, γενετήσιου προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου).

Σε αρκετές περιπτώσεις και επειδή η ποινή μειώνεται λόγω ελαφρυντικών που αναγνωρίζονται από το δικαστήριο, η δικαστική κρίση θα μπορούσε να σταθμίζει τα ειδικά χαρακτηριστικά της ανθρωποκτονίας γυναικών σε βάρος του υπαίτιου. Είναι, όμως, δεδομένο ότι ο όρος γυναικοκτονία θα πρέπει να καθιερωθεί για λόγους αναγνώρισης ως υπαρκτού φαινομένου της κοινωνίας μας».

 

Ασφαλώς διαφωνούμε με την πιο πάνω τοποθέτηση και πιο κάτω θα εκθέσουμε τους λόγους.

 

Διαβάζουμε και την ορθή ανάλυση του άρθρου της κυρίας Μαίρης Ζαρακαδά στο Newsbomb  με τίτλο «Ανθρωποκτονία ή «γυναικοκτονία»; Χωρούν άραγε φυλετικές διακρίσεις στο έγκλημα κατά της ζωής;». Tο άρθρο απανατά στο ερώτημα :

 Η αξία της ανθρώπινης ζωής παραμένει ανεκτίμητη ανά τους αιώνες και διερωτάται κανείς, αν συγκυριακά, με ελαφρά την καρδία και λόγω της αύξησης ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΩΝ και της έμφυλης βίας κατά γυναικών, μπορεί να αποτιμηθεί με βάση το φύλο ή την ηλικία; Χωρούν δηλαδή φυλετικές κυρίως ή άλλες διακρίσεις στην αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής; Γιατί τείνει να «υιοθετηθεί» με επιπολαιότητα – ως νομικός- ο όρος «γυναικοκτονία» –ως κοινωνιολογικός και εγκληματολογικός; Υπάρχει κάποια ανάγκη επ’ αυτού; Δεν μας καλύπτει ο όρος ανθρωποκτονία; Έχει μεγαλύτερη αξία η ζωή μιας γυναίκας από ενός άλλου ανθρώπου;

Τους τελευταίους μήνες, λόγω των αλλεπάλληλων ανθρωποκτονιών κατά γυναικών στη χώρα μας, με βίαιο και ειδεχθή τρόπο αναφέρω ενδεικτικά: Τοπαλούδη, Καρολάιν στα Γλυκά Νερά και πρόσφατα της Γαρουφαλλιά στη Φολέγανδρο, χρησιμοποιείται κατά κόρον στο δημόσιο λόγο ο όρος γυναικοκτονία, προφανώς για να τονιστεί η ραγδαία αύξηση της έμφυλης βίας, αλλά σύμφωνα με εγκληματολόγους, κοινωνιολόγους και όλους τους ειδικούς επί θεμάτων ανθρωποκτονιών και προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, είναι λάθος να διαχωρίζουμε τις «γυναικοκτονίες» από τις άλλες ανθρωποκτονίες, γιατί εστιάζουμε στο δέντρο και χάνουμε το δάσος, που δεν είναι άλλο, από την αύξηση της εγκληματικότητας και τα αίτια της και όχι τις… αφορμές της!

Και ακόμη, δίνεται έμφαση και προβολή ΜΟΝΟ σε ανθρωποκτονίες κατά γυναικών ενώ περνούν στα… ψιλά ανθρωποκτονίες ανδρών από γυναίκες. Προς επίρρωση αυτού του ισχυρισμού, ουδεμία αναδρομή και αναφορά όλο αυτό τον καιρό σε ανθρωποκτονίες γυναικών κατά ανδρών!

Θυμίζουμε, ενδεικτικά, την αποκαλούμενη «μαύρη χήρα» στην περιοχή της Αργολίδας, που σκότωσε τον καπετάνιο σύζυγό της, την Κάτια Γιαννακοπούλου που σκότωσε τον αρχιμανδρίτη εραστή της κ.ο.κ.

Σύμφωνα με τις βιβλιογραφίες και τα διεθνή συνέδρια, που αφορούν στο έγκλημα κατά της ζωής, είναι κοινή διαπίστωση ότι ναι μεν ο άνδρας λόγω της σωματικής του υπεροχής μπορεί ευκολότερα να διαπράξει μια … γυναικοκτονία, η οποία μπορεί να είναι και εν βρασμώ αλλά η γυναίκα, λόγω της έλλειψης σωματικής δύναμης, αναγκάζεται να σχεδιάσει το έγκλημά της και άρα να το προμελετήσει, και το έγκλημα εκ προμελέτης είναι νομικός όρος, έχει δηλαδή αυστηρότερη ποινική μεταχείριση γιατί ως σχεδιαζόμενο δεν έχει το στοιχείο του στιγμιαίου και του αυθόρμητου, παράδειγμα , «θόλωσε το μάτι του»!

Ακόμα και να σκοτώσει έναν άνδρα στον ύπνο του και αυτή η ανθρωποκτονία έχει δόλο! Και αυτό είναι επιβαρυντικό της ποινής. Οι προαναφερόμενες ανθρωποκτονίες, κατά ανδρών, έγιναν με όπλο και αυτό επιβεβαιώνει την χρήση εύκολων και αποτελεσματικών για τη γυναικεία φύση, τρόπων, διάπραξης φόνου!

Η συζήτηση που άνοιξε εδώ και καιρό, για την θεσμοθέτηση του όρου «γυναικοτονία», που αποσκοπεί στην αυστηρότερη ποινική μεταχείριση, συζήτηση για να καθιερωθεί ως νομικός όρος και να προβλέπεται αυστηρότερη ποινική μεταχείριση. Πόσο αυστηρότερη βέβαια μπορεί να γίνει, αφού για την ανθρωποκτονία, προβλέπεται η μέγιστη των ποινών, τα ισόβια!

Όμως και πάλι, είναι πολύ δύσκολο και επικίνδυνο να μπούμε σε τέτοιου είδους διαχωριστικές γραμμές, διότι όπως επισημαίνουν όλοι οι ειδικοί και μελετητές χρόνων, η κάθε ανθρωποκτονία έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, που είναι η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής όπως και από όποιον και αν έχει διαπραχθεί και τα αίτιά της. Η ρίζα του κακού δηλαδή, βρίσκεται στην διαπαιδαγώγηση, στην παιδεία και τις κοινωνικοοικονομικοπολιτικές συνθήκες, μιας κατά τα άλλα, ευνομούμενης πολιτείας!

Και ακόμη, η θεσμοθέτηση αυστηρότερων μέτρων καταστολής, αποδείχθηκε στα ποινικά χρονικά ότι δεν βοηθά στη μείωση της εγκληματικότητας, αντιθέτως αυξήθηκε και αυτό οφείλεται εν πολλοίς, όπως επισημαίνεται σε αρθρογραφίες, έρευνες κ. λ. π. στην έλλειψη σωστής διαπαιδαγώγησης αγοριών –κοριτσιών, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι καταλυτικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση παίζει η μάνα και αυτή είναι γένους θηλυκού!

Στην κακή ποιότητα παιδείας , ενώ θα πρέπει να επισημανθεί και ο αρνητικός ρόλος των ΜΜΕ στην προβολή των εγκλημάτων, τα οποία για μερικά νούμερα τηλεθέασης, δεν περιορίζονται στην ειδησεογραφία και την καταγραφή του γεγονότος, με σεβασμό και ήθος σε αυτούς που μένουν πίσω αλλά προβαίνουν σε λεπτομέρειες και περιγραφές ατελείωτες, με τις οποίες σύμφωνα με τους ειδικούς, αφενός κάνουν «ήρωες» εμμέσως τους δράστες, μειώνουν τις γυναίκες ως προσωπικότητες ( αδύναμο φύλο) και το χειρότερο, συμβάλλουν στην εκμάθηση εγκληματικών συμπεριφορών. Γιατί, σύμφωνα με εγκληματολόγους, ψυχολόγους κ.λ.π οι εγκληματικές συμπεριφορές, μπορούν να … «διδαχθούν»!

 

Διακρίνουμε δύο κατηγορίες άρνησης. Την αντίσταση στην αλλαγή και την αντίσταση του νομικού κατεστημένου. Από τους κύκλους της άρνησης γράφτηκαν πολλά ακόμα. Ενδεικτικά :

 

Σε διεθνές επίπεδο   Greece Adopts Controversial Family Law on Joint Custody of Children 

Σε εθνικό Αφού ενοχλεί τόσο ο όρος «γυναικοκτονία», ας δούμε λίγο το σύγχρονο φεμινιστικό λεξικό.

Επίσης Και γιατί ενοχλεί τόσο ο όρος γυναικοκτονία   

Δημοσιεύσεις της κας Μίνας Καούνη στον τύπο και στο Facebook

Επίσης Γυναικοκτονία, μια λέξη που συνεχίζει να ενοχλεί.

Και Ν. Ηλιόπουλος ο νόμος της συνεπιμέλειας μπορεί να ενθαρύνει την ενδοοικογενειακή βία 

Και Η ΝΔ και η τακτική του κάβουρα

Καθώς και Τα όρια της συνεπιμέλειας

 

 

Σε όλα τα άρθρα επικρατεί σκόπιμη σύγχυση, ιδίως ως προς το τι ισχύει στους διεθνείς οργανισμους.

 

Επιλέγουμε να σχολιάσουμε μόνο στη  τοποθέτηση της κυρίας Μ. Σ. Εφέτη εν ενεργεία, τέως πρόεδρο της ΕΔΚΕ (Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων) που δημοσιεύθηκε στο πιο πάνω άρθρο της κυρίας Ζαρκαδά.

Έμφυλη βία – Γυναικοκτονία – Τι ισχύσει σε νομικό επίπεδο;

«To έτος 2000 ο ΟΗΕ λαμβάνει απόφαση περί καθιέρωσης της 25ης Νοεμβρίου ως διεθνούς ημέρας εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών. Στην απόφασή του αυτή μνημονεύεται ένα γυναικοκτονικό γεγονός, η δολοφονία τριών γυναικών, των αδελφών Μιραμπάλ, με ανατίναξη του αυτοκινήτου τους, την 25η Νοεμβρίου του 1960 στον Άγιο Δομίνικο, από τον δικτάτορα Τρουχίλιο. Ήδη, όμως από την προηγούμενη δεκαετία ο όρος γυναικοκτονία εμφανίζεται στο Διεθνές Δίκαιο ενώ τη δεκαετία που ακολουθεί (2000 – 2010) πολλά κράτη της Λατινικής Αμερικής (Μεξικό, Περού, Κολομβία, Χιλή, Νικαράγουα κλπ.) εντάσσουν τη γυναικοκτονία ως αυτοτελές έγκλημα στο Ποινικό τους Δίκαιο, χωρίς να ταυτίζεται η αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος σ’ όλες αυτές τις χώρες λόγω της κοινωνικής και πολιτισμικής διαφορετικότητας. Στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, το έτος 2014, τίθεται σε ισχύ η γνωστή ως Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, δηλαδή η Σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας και η Επιτροπή των Δικαιωμάτων των Γυναικών και της Ισότητας των Φύλων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου προβαίνει σε δύο ενέργειες: πρώτον καλεί τα Κράτη Μέλη ν’ αναγνωρίσουν νομικά τη γυναικοκτονία, δηλαδή κάθε δολοφονία γυναίκας λόγω του φύλου της και δεύτερον καλεί τα Κράτη Μέλη να μεριμνήσουν για την εξάλειψη του φαινομένου, λαμβάνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα προς προστασία του δικαιώματος των γυναικών να ζουν χωρίς βία στο δημόσιο και ιδιωτικό τους βίο. Το κράτος που ανταποκρίθηκε πρώτο ήταν η Γαλλία, η οποία συνέστησε Ειδική Επιτροπή στο Γαλλικό Κοινοβούλιο, με θέμα συζήτησης και επεξεργασίας την ένταξη του όρου γυναικοκτονία στους νομικούς όρους και την πρόβλεψη αυτής ως αυτοτελούς εγκλήματος στο γαλλικό Ποινικό Κώδικα. Πριν λίγες ημέρες δε σε σχέδιο έκθεσης νομοθετικής πρωτοβουλίας, που εγκρίθηκε από τις δύο επιτροπές Πολιτικών Ελευθεριών και Δικαιωμάτων των Γυναικών της Ευρωβουλής , οι ευρωβουλευτές – μέλη των επιτροπών καταγγέλλουν τη γυναικοκτονία ως την πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών, αναφέρουν τις πολλές δυσμενείς επιπτώσεις της έμφυλης βίας σε προσωπικό, κοινωνικό, οικονομικό και δημοκρατικό επίπεδο, επαναλαμβάνουν ότι η κατάσταση έχει επιδεινωθεί κατά τη διάρκεια της πανδημίας, μεταξύ άλλων μέσω της αύξησης των ανισοτήτων, και αιτούνται να συμπεριληφθεί η έμφυλη βία (εντός και εκτός διαδικτύου) ως έγκλημα, στον κατάλογο του άρθρου 83(1) της ΣΛΕΕ, μαζί με τα εγκλήματα τρομοκρατίας, εμπορίας ανθρώπων και γενετήσιας εκμετάλλευσης γυναικών και παιδιών, παράνομης εμπορίας ναρκωτικών, παράνομης εμπορίας όπλων, οργανωμένου εγκλήματος κλπ., ώστε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο, να μπορούν να θεσπίζουν ελάχιστους κανόνες για τον ορισμό του άνω αδικήματος και των κυρώσεών του με διασυνοριακή διάσταση και να καταπολεμάται το έγκλημα αυτό σε κοινή βάση. Το παραπάνω αίτημα στηρίχθηκε σε στατιστικά στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία το ένα τρίτο των γυναικών στην ΕΕ έχουν υποστεί σωματική και/ή σεξουαλική βία, στην ιδιωτική σφαίρα, περίπου 50 γυναίκες χάνουν τη ζωή τους κάθε εβδομάδα λόγω ενδοοικογενειακής βίας, ενώ το 75% των γυναικών σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση.

Στη χώρα μας, ο όρος γυναικοκτονία συναντάται μόνο ως εγκληματολογικός και κοινωνιολογικός όρος. Το τελευταίο χρονικό διάστημα, όμως, αναπτύσσεται έντονος διάλογος για την εισαγωγή του όρου αυτού και στο Ποινικό Δίκαιο και τούτο λόγω του μεγάλου αριθμού ανθρωποκτονιών με θύματα γυναίκες, της έξαρσης του φαινομένου της ενδοοικογενειακής βίας, που πολλές φορές προηγείται της ανθρωποκτονίας, της κακοποίησης γυναικών και της βίας εκτός οικογένειας, είτε αυτή είναι σωματική είτε ψυχολογική είτε οικονομική. Η αφαίρεσης της ζωής μίας γυναίκας δεν συνιστά ένα νέο είδος αδικήματος, συνιστά το έγκλημα της ανθρωποκτονίας, το οποίο, σύμφωνα με το άρθρο 299 παρ. 1 του Ποινικού Κώδικα τιμωρείται με την ανώτατη ποινή της ισόβιας κάθειρξης ή την πρόσκαιρη κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών. Η αφαίρεσης της ζωής, όμως, μίας γυναίκας επειδή είναι γυναίκα, δηλαδή λόγω ειδικών χαρακτηριστικών που σχετίζονται με το φύλο και το ρόλο της, από έμφυλα κίνητρα, σε μία κοινωνία που αποκρύπτει τη βία πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, πρέπει να προβληματίσει περί της αναγκαιότητας νομικής αναγνώρισης του φαινομένου της έμφυλης βίας, όπως αυτό αποτυπώνεται και στις ανθρωποκτονίες γυναικών λόγω της διάκρισης με βάση το φύλο. Η νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας μπορεί να γίνει είτε με την προσθήκη ειδικού άρθρου στον Ποινικό μας Κώδικα, είτε κατά την επιμέτρηση της ποινής να λαμβάνεται υπόψη το φύλο του θύματος, η σχέση του με το δράστη και οι περιστάσεις υπό τις οποίες τελέστηκε το έγκλημα είτε τέλος στο άρθρο 82Α ΠΚ (έγκλημα με ρατσιστικό κίνητρο) να εισαχθεί και η διάσταση του φύλου ως λόγος επιλογής του συγκεκριμένου θύματος. Η αντίθετη άποψη υποστηρίζει ότι η νομική αναγνώριση του όρου της γυναικοκτονίας εισάγει διάκριση υπέρ των γυναικών και προσβάλλει την αρχή της ισότητας των δύο φύλων. Αντίλογο σ’ αυτή τη θέση αποτελεί το γεγονός ότι γυναικοκτονία δεν θεωρείται κάθε ανθρωποκτονία με θύμα γυναίκα – κορίτσι π.χ. στο πλαίσιο μίας ληστείας αλλά η ανθρωποκτονία με θύμα γυναίκα, η οποία στοχοποιείται λόγω του φύλου της, σ’ ένα περιβάλλον άνισου κινδύνου με το θύτη, που αντιμετωπίζει το θύμα ιδιοκτησιακά και ασκώντας εξουσία πάνω του.

Ωστόσο, ο διάλογος που άνοιξε είναι σημαντικό να επικεντρωθεί, πρωταρχικά, στην πρόληψη των φαινομένων έμφυλης βίας και κυρίως στη διαπαιδαγώγηση μέσω εκπαιδευτικών προγραμμάτων, απευθυνόμενων σε κορίτσια και αγόρια, στην εκπαίδευση των γονέων στη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών και στην εκπαίδευση των ενηλίκων, ώστε ν’ αλλάξουν βαθιά εμπεδωμένες κοινωνικές αντιλήψεις και έμφυλα στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες είναι κατώτερες, υποτελείς στην ανδρική εξουσία, και δυνητικά μπορούν να «τιμωρηθούν», «ελεγχθούν» και «σωφρονιστούν» μέσω της έμφυλης βίας. Η δημιουργία υποστηρικτικού περιβάλλοντος των θυμάτων έμφυλης βίας πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα της πολιτείας καθώς και η επένδυση σε δομές για κακοποιημένες γυναίκες.

Επειδή η γυναικοκτονία δεν αποτελεί «έγκλημα πάθους ή τιμής», όπως παρουσιάζεται αλλά αφαίρεση της ζωής μίας γυναίκας με την επιβολή εξουσίας και δύναμης ο διάλογος που ξεκίνησε πρέπει να συνεχισθεί και να περάσουμε σε δράσεις, με δεδομένο ότι, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, 137 γυναίκες δολοφονούνται κάθε μέρα παγκοσμίως από τον σύντροφό τους ή από κάποιον συγγενή τους».

 

Η κυρία Εφέτης αποσπασματικά περνάει από τον ένα διεθνή οργανισμό στον άλλο, αγνοώντας τις πολιτικές του κάθε οργανισμού.

 

Σαν παγκόσμια οργάνωση ο ΟΗΕ ασχολείται με τον ακρωτηριασμο γεννητικών οργάνων γυναικών, τους καταναγκαστικούς γάμους κοκ, κάτι που δεν αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης.

 

Δείτε τον ορισμό που δίδεται στην Ε.Ε. της femicidio για να μας πείτε αν αυτή αφορά την Ευρώπη Αντίθετα, την Ευρωπαϊκή Ένωση απασχολεί η  συνεπιμέλεια και μάλιστα η κοινή φροντίδα του παιδιού (shared caring responsibilities) από τους γονείς του ανεξάρτητα αν είναι παντρεμένοι ή συγκατοικούν (όρα πρόσφατο νόμο 4808/2021). Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να  εξετάζεται το ψήφισμα που εισηγήθηκε η κυρία Κουντουρά,  η οποία μάλιστα έχει ταχθεί παλαιότερα ως βουλευτής υπέρ της συνεπιμέλειας. Σε κάθε περίπτωση το ψήφισα δεν  είναι νομικά δεσμευτικό, δεν παράγει αποτελέσματα. Αυτό δεν έλεγαν οι αρνητές της συνπειμέλειας για το ψήφισμα 2079/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης;

 

Σε περιφερειακό επίπεδο το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει θεσπίσει το δεσμευτικό νομικό πλαίσιο της συνθήκης της Κωνσταντινούπολης (ν.4538/2018) έχει δύο άξονες : (α)  τη καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας  κάθε μορφής που στρέφεται κατά ανδρών, γυναικών, παιδιών και (β) της βίας κατά των γυναικών που εκδηλώνεται με περιστατικά και συμπεριφορές όπως οι γάμοι που τελέσθηκαν υπό το καθεστώς εξαναγκασμού, η ψυχολογική βία, η μη εμφανής παρακολούθηση ή παρενόχληση (stalking), η σωματική βία, η σεξουαλική βία, ο καταναγκαστικός γάμος, ο ακρωτηριασμός γεννητικών οργάνων γυναικός, η καταναγκαστική έκτρωση ή στείρωση, η σεξουαλική παρενόχληση, τα εγκλήματα τιμής.

 

Έτσι ορίζεται η βία κατά των γυναικών αλλά με την ευκαρία τονίζουμε ότι η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης προστατεύει και άνδρες και παιδιά από κάθε μορφής ενδοοικογενειακή βία. 

 

Έτσι την αντιλαμβάνονται, με το θεσμικό τους ρόλο ως InGO, η ομάδα Grevio καθώς και η επιτροπή για τα δικαιώματα του παιδιού του Συμβουλίου της Ευρώπης της οποίας ο γράφων είναι μέλος.

 

Αν τα Κράτη ήθελαν να περιλάβουν την ανθρωποκτονία στα εγκλήματα σε βάρος των γυναικών θα το είχαν κάνει. Αντίθετα, ακριβώς επειδή δεν το έκαναν τα Κράτη, δεν μας επιτρέπει να δώσουμε διάσταση φύλου στην ανθρωποκτονία.

 

Θα άκουγα με προσοχή όσα αναφέρει η κυρία Εφέτης για τα λίγα εγκλήματα ανθρωποκτονίας που τελούνται και ούτως ή άλλως τιμωρούνται με τη μεγαλύτερη ποινή.

 

Αρκεί να είχε δείξει την ανάλογη ευαισθησία όταν εκδίδοντο αποφάσεις δικαστηρίων στο όνομα της κακοποιητικής νομολογίας της αποκλειστικής επιμέλειας. Μιας νομολογίας που κακοποιούσε ψυχολογικά άνδρες και παιδιά που έχαναν ο ένας τον άλλο από τη καθημερινή ζωή τους.

 

Τη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης και την Ανακοίνωση της Ε.Ε. τη γνώριζε η τέως πρόεδρος της ΕΔΚΕ. Τη Διεθνή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Παιδιού και τα ψηφίσματα του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν τα ήξερε; Γιατί δεν τα εφάρμοζε η νομολογία; Γιατί δεν αντιτάχθηκε η ΕΔΚΕ; Γιατί χρειάστηκε να σηκώσει το ζήτημα ένας ιατρός Υπουργός Δικαιοσύνης αφήνοντας το άγος της κακοποιητικής νομολογίας να βαραίνει το νομικό κόσμο;

 

Μήπως γιατί ακριβώς σ’αυτό αντιστέκονται όλοι; Λες και ανήκουν σε μια μυστικιστική οργάνωση που σκοπό έχει να φυλάξει το ιερό δισκοπότηρο της αποκλειστικής επιμέλειας;

 

Όσοι μιλάνε για γυναικοκτονία αρνούνται την αλλαγή που έχει επιτευχθεί στην ελληνική κοινωνία πολύ πριν το νόμο Τσιάρα.

 

Οι σημερινοί γονείς ζούνε τη συνεπιμέλεια. Νοιώθουν και βιώνουν την αγάπη. Στο ψυχικό τους κόσμο, στη ζωή τους, με τα παιδιά τους.

 

Μιλάνε για προσφορά στα παιδιά και στο νυν ή πρώην σύντροφο. Για προσφορά του ίδιου τους του εαυτού. Για την κοινή ανατροφή των κοινών παιδιών.

 

Όποιος αγαπά τα παιδιά του αγαπά τα παιδιά όλου του κόσμου. Όποιος αγαπά τον ή τη σύντροφό του αγαπά όλους τους ανθρώπους.

 

Όποιος δεν τα νοιώθειόλ’ αυτά,  πρώτα απ’ όλα δεν αγαπά τον ίδιο του τον εαυτό.

 

Ναι, η κοινωνία έχει αλλάξει και η αντίσταση σ’ αυτή την αλλαγή βρήκε τον ιδεολογικό της φερετζέ στη τρομολαγνεία της βίας.

 

Ιωάννης Παπαρρηγόπουλος, δικηγόρος ΔΣΑ