Σήμερα θα μιλήσουμε για το αν το νομοσχέδιο καταργεί την επιμέλεια.
Είπε ο κύριος υπουργός Δικαιοσύνης την 18η Απριλίου 2021 ότι η «συντριπτική πλειοψηφία των επιστημονικών ερευνών θέλει τα παιδιά να μεγαλώνουν εξίσου και με τους δύο γονείς τους.»
Μεγαλώνω ένα παιδί σημαίνει το έχω στο σπίτι. Το ταΐζω, το διαβάζω το κοιμίζω, το ξυπνάω, το ντύνω, το πάω στο σχολείο.
Κάθε μέρα, κάθε μήνα, όλο το χρόνο.
Κι αν γίνεται αυτό επειδή οι γονείς έχουν χωρίσει, ας έχει ο καθένας το μισό χρόνο ανατροφής του παιδιού.
Η πρωταρχική αξία, είναι η ανατροφή του παιδιού και από τους δύο γονείς.
Ένας παγκόσμιος και πανανθρώπινος κανόνας : του ΟΗΕ, ΣτΕ, Ε.Ε.
Πως από την εξίσου ανατροφή φτάσαμε να γράφει το νομοσχέδιο για την ενεργό παρουσία και των δύο γονέων;
Πως από το «μεγαλώνουν» στο προφορικό λόγο του Υπουργού γράφεται η «ενεργός παρουσία» στο γραπτό κείμενο της συνέντευξης και του νόμου;
Η ενεργός παρουσία γίνεται και από το απέναντι πεζοδρόμιο απ’ όπου μπορεί κανείς να κοιτά το παιδί να μεγαλώνει.
Η εξίσου ανατροφή αντίθετα γίνεται μέσα στο σπίτι του κάθε γονιού.
Γράψτε τα όπως τα λέτε κύριε Υπουργέ, με καθαρές κουβέντες : «ανατροφή του παιδιού και από τους δύο γονείς»
Είπε ο κ. Υπουργός Δικαιοσύνης ότι το νομοσχέδιο βλέπει το συμφέρον του παιδιού.
Εγώ νομίζω ότι πρέπει να βλέπει τη κοινή ανατροφή.
Και απλά, να μη παραβλέπει το συμφέρον του παιδιού.
Κάθε άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος.
Έτσι και οι δυο γονείς ανατρέφουν εξίσου το παιδί τους.
Η πρωταρχική αξία είναι η κοινή ανατροφή,
Το συμφέρον του παιδιού είναι μια ρήτρα διαφυγής, που επιτρέπει μια αιτιολογημένης εξαίρεση από το κανόνα.
Τόσο μέσα στο γάμο όσο και στη διάσταση και το χωρισμό.
Εάν π.χ. γιατί κάποιος γονιός ασκεί κακώς τη γονική μέριμνα, το δικαστήριο, αιτιολογημένα, για το συγκεκριμένο παιδί, μπορεί να διατάξει να μεγαλώνει αυτό μόνο με τον ένα γονιό, χάριν του βέλτιστου συμφέροντος του παιδιού.
Οι αρνητές της συνεπιμέλειας λένε το ακριβώς αντίθετο.
Γι αυτούς, πρώτα απ’ όλα βάζουν το συμφέρον του παιδιού.
Αν θέλει ο δικαστής μπορεί να δώσει κατά περίπτωση την κοινή ανατροφή. Για το συγκεκριμένο παιδί.
Γιατί στη πραγματικότητα για πρωταρχική αξία οι αρνητές έχουν την η αποκλειστική επιμέλεια.
Γιατί είναι οι αρνητές της συνεπιμέλειας.
Μια άλλη μορφή άρνησης είναι το ότι το νέο νομοσχέδιο καταργεί την επιμέλεια.
Ότι θα έχουμε κοινή γονική μέριμνα όπως μέσα στο γάμο.
Ότι η επιμέλεια περιλαμβάνεται στη γονική μέριμνα.
Στο τέλος θα μας πούνε ότι είναι ένα νομοσχέδιο συνεπιμέλειας, το μόνο που λείπει είναι το συν.
Όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι νομοσχέδιο συνεπιμέλειας. Ο εφέτης κύριος Κατσικερός το έχει επισημάνει. Ο συνάδελφος κ. το λέει. Όλοι οι σύλλογοι και φορείς το λένε. Η κοινωνία ξέρει.
Λέει ο κ. Υπουργός «η γονική μέριμνα διατηρείται από κοινού και εξίσου στη περίπτωση διαζυγίου και εκτός γάμου.
Δεν είναι κάτι νέο. Σήμερα η νομολογία διατηρεί κοινή τη γονική μέριμνα. Την επιμέλεια αφαιρεί από τον ένα γονιό.
Το άρθρο της επιμέλειας είναι εκεί και παραμένει. Δεν καταργείται.
Γράψτε στο ίντερνετ «Αρθρο 1510 ΑΚ» και διαβάστε Η γονική μέριμνα περιλαμβάνει την επιμέλεια του προσώπου, τη διοίκηση της περιουσίας και την εκπροσώπηση του τέκνου
Άρθρο 1518 ΑΚ Η επιμέλεια του προσώπου του τέκνου περιλαμβάνει ιδίως την ανατροφή, την επίβλεψη, τη μόρφωση και την εκπαίδευσή του, καθώς και τον προσδιορισμό του τόπου της διαμονής του.
Ο κ. Υπουργός δε μίλησε για τη «φροντίδα του προσώπου του τέκνου» δηλαδή το ντύνω, το ταίζω, το πλένω το κοιμίζω.
Πριν το 1983 όλη η φροντίδα ήταν αποκλειστικά της μητέρας αφού «η γυνή διοικεί τα του οίκου».
Για τη φροντίδα του προσώπου δεν υπήρχε άρθρο στο νόμο του 1983. Δεν φανταζόταν κανείς ότι ο πατέρας του παιδιού θα δίνει μπιμπερόν ή θ’αλλάζει πάνες.
Την έννοια αυτή, τη φροντίδα του προσώπου, περιγράφει με σαφήνεια η νομική θεωρία σαν τμήμα της επιμέλειας.
Δηλαδή η γονική μέριμνα, η επιμέλεια και η φροντίδα του τέκνου είναι κύκλοι επάλληλοι που περιέχεται ο ένας στον άλλο.
Σήμερα για πρώτη φορά νομοθετείται η φροντίδα.
Και το νομοσχέδιο δεν τη θέλει κοινή.
Θέλει ν ανήκει στον γονέα με τον οποίο το τέκνο συνήθως διαμένει.
Τον πρωτεύοντα γονέα. Ποιος θα είναι άραγε;
Ας συνεχίσουμε να μιλάμε για τη φροντίδα. Με το νομοσχέδιο όχι μόνο νομοθετείται η φροντίδα αλλά – το κυριότερο – αποκλείεται από το νόμο η κοινή φροντίδα.
Σε κάθε περίπτωση, οι γονείς με το ιδιωτικό συμφωνητικό τους και το δικαστήριο με την απόφασή του, υποχρεωτικά, καθορίζουν ένα γονέα με τον οποίο συνήθως διαμένει το τέκνο αποκλείοντας έτσι τη κοινή φροντίδα.
Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, το νομοσχέδιο επιτρέπει σε κάποιο γονέα να πάει στο δικαστή επειδή οι γονείς διαφωνούν και ο δικαστής θα μπορεί να κάνει ότι ακριβώς κάνει σήμερα. Να δώσει την επιμέλεια στον ένα.
Τελικά ούτε καταργήθηκε η επιμέλεια, ούτε απαγορεύεται η αφαίρεσή της από το δικαστή.
Το δικαστή που μπορεί να επέμβει κακοποιητικά μόνο και μόνο επειδή οι γονείς διαφωνούν.
Πέρυσι ακούγαμε στη βουλή τη δέσμευση για τη συνεπιμέλεια.
Φέτος η συνεπιμέλεια, με το νομοσχέδιο, απαγορεύεται. Η φροντίδα του τέκνου, σε κάθε περίπτωση, ανατίθεται στον γονέα με τον οποίο αυτό συνήθως διαμένει.
Αντί να έρθει η συνεπιμέλεια, καταργήθηκε η κοινή φροντίδα, πράγμα που μέχρι σήμερα επιτρεπόταν.
Για να μη μένουν ερωτήματα, ας δούμε και τα υπόλοιπα που είπε ο κύριος Υπουργός.
Ο «πραγματικός χρόνος επικοινωνίας του παιδιού και με τους δύο γονείς» για τους οποίους ο κ. Υπουργός μίλησε σημαίνει διανυκτέρευση. Γιατί δεν είναι πραγματικός χρόνος οι λίγες ώρες σε μια παιδική χαρά.
Γράψτε λοιπόν τη λέξη διανυκτέρευση στο νομοσχέδιο κύριε Υπουργέ.
Και για τα παιδιά «εκτός γάμου που αναγνωρίστηκαν» όπως σωστά ανέφερε ο κύριος Υπουργός δεν πρέπει να προβλέπεται καμία εξαίρεση, με όποιο τρόπο και αν αναγνωρίστηκαν.
Και αν θέλετε να λύνονται οι υποθέσεις με διαμεσολάβηση κύριε Υπουργέ τότε μην επιτρέψετε με απλή διαφωνία να προσφεύγουν οι γονείς στο δικαστήριο. Ούτε να μπορεί ο δικαστής ν’αφαιρεί την επιμέλεια επειδή οι γονείς διαφωνούν.
Η έκκλησή μας :
Μακριά από νομικισμούς κύριε Υπουργέ.
Κάνετε νομοσχέδιο το δημόσιο λόγο σας. Αυτά που σας ακούσαμε να λέτε.
