Η αυτοκρατορία αντεπιτίθεται
Οι καλοί πήραν το κάστρο. Μόλις μπήκαν μέσα. Οι υπέρτερες δυνάμεις του κακού αντεπιτίθενται να τους βγάλουν πάλι έξω.
Αναγκάστηκε η κυβέρνηση να ψηφίσει το καλοκαίρι του 2020 το άρθρο 1519 ΑΚ που επέτρεπε την αλλαγή τόπου κατοικίας του παιδιού εάν εμποδίζεται η επικοινωνία μόνο αν συμφωνούν οι γονείς ή αν υπάρχει οριστική δικαστική απόφαση του μονομελούς πρωτοδικείου με τη τακτική διαδικασία. Δηλαδή όχι με απόφαση ασφαλιστικών μέρων.
Τα δικαστήρια αρνήθηκαν να εφαρμόσουν το νόμο. Το δικαίωμα προσφυγής στη δικαιοσύνη, το σύνταγμα κλπ.
Και συνέχισαν τα παιδιά να φεύγουν με ασφαλιστικά μέτρα και μάλιστα με προσωρινή διαταγή.
Δηλαδή μια πράξη του προέδρου που δίνει την άδεια στη μάνα με επιμέλεια να πάρει το παιδί και να φύγει.
Μία διαδικασία στο πόδι. Κυριολεκτικά. Χωρίς ακροαματική διαδικασία, χωρίς μάρτυρες, χωρίς έγγραφα, χωρίς σημείωμα των διαδίκων, χωρίς αρκετό χρόνο. Κυρίως χωρίς αιτιολογία ώστε να μπορεί να ελεγχθεί. Μία μονοκονδυλιά.
Προκειμένου να ψηφιστεί ο νόμος 4800/2021, ο νόμος Τσιάρα, η κυβέρνηση έκοψε το οριστική που προηγούμενα είχε ψηφίσει. Έμεινε μόνο το «δικαστική απόφαση» δηλαδή και απόφαση ασφαλιστικών μέτρων.
Η προσωρινή διαταγή κατά την σωστή άποψη δεν είναι δικαστική απόφαση. Δεν προηγείται της έκδοσής της ενδελεχής έλεγχος της ουσίας της υπόθεσης, δεν περιέχει αιτιολογίες ενώ ταυτόχρονα απαγορεύεται, όπως και κάθε ασφαλιστικό μέτρο να οδηγεί στην οριστική ικανοποίηση του δικαιώματος.
Και γράφει η κυρία Ευαγγελία Ασημακοπούλου δικηγόρος στην εισήγησή της στα σεμινάρια της σχολής δικαστών. Αυτή που διέρρευσε στο τύπο. Αλήθεια έχετε ξαναδεί διαρροή κειμένου από τη σχολή δικαστών; Γιατί έγινε αυτή;
«Ωστόσο μια γενική άρνηση τούτης της δυνατότητας θα οδηγούσε σε ανυπέρβλητες δυσκολίες τον αιτούντα γονέα ο οποίος θα είχε ιδίως επαγγελματικούς ή σοβαρούς λόγους διαβίωσης και επιβίωσης ν’ αλλάξει τόπο διαμονής. Θεωρείται ότι η κατάλληλη ερμηνεία της διάταξης επιβάλλει τη διορθωτική επέμβαση του δικαστή ώστε να δίνεται, σε εξαιρετικές περιπτώσεις η δυνατότητας αλλαγής τόπου διαμονής και με προσωρινή διαταγή.»
Η κυρία Ασημακοπούλου μιλώντας στους δικαστές το θεωρεί. Ο νόμος και η αιτολογική του έκθεση άλλα λένε.
Η κυρία Ευαγγελία Ασημακοπούλου κάνει ένα μείζον λογικό σφάλμα.
Το παιδί έχει τη δική του κατοικία και τα δικά του δικαιώματα δεν είναι παρακολούθημα ενός ενήλικου.
Είναι λόγος αφαίρεσης της γονικής μέριμνας και ανάθεσής της στον άλλο αν ένας γονέας προτάσσει τη καριέρα του ή την ευημερία του πριν το καθήκον ανατροφής του τέκνου.
Τη στιγμή μάλιστα που η επικοινωνία είναι υποχρέωση και όχι δικαίωμα του άλλου γονέα.
Για να δούμε τη πορεία της προαποφασισμένης και μεθοδευμένης αποδόμησης του νόμου, μέχρι τώρα
Α) τα δικαστήρια δεν εφάρμοσαν το προηγούμενο 1519,
Β) στη σχολή δικαστών διδάχθηκαν ότι μπορεί και με προσωρινή διαταγή να φεύγουν τα παιδιά.
Τρίτο βήμα ήρθε η από 20/9/21 εγκύκλιος του υπουργείου παιδείας που υπογράφει ο Γ.Γραμματέας.
Χωρίς να της πέφτει λόγος για την εφαρμογή του νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης, η δικηγόρος υπουργός κα Κεραμέως κατέστρεψε το έργο του γιατρού υπουργού κυρίου Τσιάρα.
Το Υπουργείο Παιδείας έβγαλε την εγκύκλιο την 20η Σεπτεμβρίου δίνοντας την εντολή στους διευθυντές των σχολείων να μετεγγράφουν τα παιδιά με προσωρινή διαταγή.
Για να εδραιωθεί, αντίθετα με το νόμο, η πεποίθηση ότι το παιδί μπορεί με προσωρινή διαταγή να φύγει.
Λες και μία μυστική αφανής οργάνωση τα σχεδίαζε και τα συντόνιζε όλα.
Δε πα να λένε η κυβέρνηση και οι βουλευτές, τι τους νοιάζει;
Αυτοί δε ξέρουν, οι νομικοί του οικογενειακού δικαίου ξέρουν και κυρίως αποφασίζουν.
Μέσα και έξω από τα δικαστήρια. Και δεν ξέρουν όλοι οι δικαστές, μόνο όσοι έχουν το βαθμό του Πρόεδρου Πρωτοδικών και δικάζουν οικογενειακό. Μόνο αυτοί παρακολούθησαν τις τηλεδιασκέψεις που βαφτίστηκαν εκπαίδευση.
Με την ευκαιρία διαβάστε την εισήγηση Ασημακοπούλου.
Θα δείτε που πάει το πράγμα.
Και το πώς δεν θα εφαρμοστεί ο νόμος.
Για να γυρίσουμε στη προσωρινή διαταγή.
Τη 16η Σεπτεμβρίου άκουσα μία υπόθεση στην Αθήνα, τέσσερις στη Θεσσαλονίκη, μία στη Λάρισα που με προσωρινή διαταγή φύγανε παιδιά. Είναι πολύ περισσότερες, κανείς όμως δεν ξέρει πόσες. Είναι άραγε όλες εξαιρετικές περιπτώσεις απ’ αυτές που εννοεί η κυρία Ασημακοπούλου; Όλοι είναι εξαιρετικές περιπτώσεις
Μερικοί βιάστηκαν να συγχαρούν τη κυβέρνηση για την εγκύκλιο Κεραμέως.
Από αυτούς άλλοι είναι δηλωμένα φιλοκυβερνητικοί. Δικαίωμά τους βέβαια. Άλλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδέονται με κέντρα εξουσίας. Ήσαν αυτοί που τις αφίσες τους τοποθέτησε η κυβέρνηση στις στάσεις των λεωφορείων.
Άλλοι πάλι μιλάνε για το μπλοκ των αποξενωτών. Από τα εμπλεκόμενα παιδιά λέγεται ότι αποξεωνμένο είναι ένα στα δέκα. Τι έχουμε να πούμε για τα άλλα 9;
Λένε άλλοι πάλι «μη κάνετε ασφαλιστικά μέτρα και προσωρινή διαταγή». Για λάθος λόγους μιλάνε σωστά.
Ναι, κάντε όλοι αγωγή. Για ν’ ασκήσετε ένα δικαίωμα που ασκείται με αγωγή. Και μετά ίσως ζητήσετε ρύθμιση ορισμένων θεμάτων έως ότου εκδικαστεί η αγωγή.
Η δικαστική απόφαση δε μεταρρυθμίζεται με προσωρινή διαταγή παρά μόνο με απόφαση δικαστηρίου.
Φυσικά κάθε υπόθεση είναι μοναδική και χρειάζεται υπεύθυνη και αξιόπιστη νομική υποστήριξη.
Και πάλι πίσω στη προσωρινή διαταγή.
Γονέας δύο παιδιών τα πήρε δήθεν για διακοπές όπως κάθε χρόνο στη πόλη Χ, προσβάσιμη από την Αθήνα μόνο οδηγώντας το αυτοκίνητο επί τρίωρο.
Τον Αύγουστο με εξώδικο δήλωσε στον άλλο γονεά ότι τα παιδιά θα μείνουν και θα πάνε σχολείο στη πόλη Χ. Φυσικά ο άλλος γονέας με εξώδικο είπε «δε συναινώ».
Ο άλλος γονέας ζήτησε να παραμείνει ως τόπος κατοικίας η Αθήνα και σχολείο αυτό στο οποίο πήγαιναν μέχρι τώρα.
Ο γονέας με τα παιδιά, λίγες μέρες πριν τη 16η Σεπτεμβρίου, ζήτησε tα δοθεί η άδεια για αλλαγή τόπου κατοικίας των παιδιών.
Ο πρόεδρος Πρωτοδικών απλά απέρριψε την αίτηση του άλλου γονέα. Με τη λέξη «απορρίπτεται» μόνο.
Αντί να επιτρέψει την αλλαγή τόπου κατοικίας που ζητούσε η μητέρα, δεν απεφάνθη. Άφησε την αίτηση αδίκαστη.
Διέταξε όμως ως «μέτρο» τη μετεγγραφή των παιδιών στο σχολείο της πόλης Χ. Μετά τη δημοσίευση της εγκυκλίου του υπουργείου Παιδείας.
Στα γρήγορα αφανίστηκε ο άλλος γονέας από τη ζωή των παιδιών.
Ο άλλος γονέας ανέφερε πειθαρχικά τον πατραφανιστή δικαστή και τον καταμήνυσε.
Τι λέτε; Έκανε καλά;
Σε αυτό το όχι και τόσο υποθετικό παράδειγμα αποκρυσταλλώνεται η μάχη του καλού και του κακού.
Η ακλόνητη ελληνική δικαιοσύνη.
Η σύγκρουση πολιτικής βούλησης και σκοτεινών δυνάμεων.
Αυτή τη σύγκρουση πρώτα απ’ όλα αφορά τον Κώστα Τσιάρα.
Το δικό του έργο κρίνεται. Η υστεροφημία και τα εύσημα αποδίδονται στο τέλος.
Και το τέλος αργεί αφού παραμένει ο ίδιος υπουργός.
Εμείς καλούμαστε να στηρίξουμε τον υπουργό.
Ο υπουργός καλείται να στηρίξει το έργο και το νόμο του.
Θα το κάνει;
