Φτάνει η μικροπολιτική, κοιτάξτε τους δικαστές.

 

Φτάνει πια η μικροπολιτική.

 

Ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά της Ελλάδας ευτελίζεται αν το κατεβάσουμε στη μικροπολιτική.

 

Τι πάει να πει ότι ψήφισαν οι ευρωβουλευτές συνεπιμέλεια για την Ιαπωνία; 

 

Καλά έκαναν.

 

Σήμερα το πρόβλημα για τα παιδιά μας δεν είναι τα πολιτικά κόμματα;

 

Είναι οι δικαστές, από τον πρωτοδίκη έως τον αεροπαγίτη;

 

Γράφουν στις αποφάσεις οι δικαστές στην αρχή τον κανόνα «από κοινού και εξίσου».

 

Τον νέο νόμο.

 

Όταν έρθει όμως η ώρα να κάνουν την υπαγωγή των πραγματικών περιστατικών στον κανόνα, ξαναγυρνάνε στην παλιά νομολογία λες και τίποτε δεν άλλαξε.

 

• Αρνούνται να κάνουν ότι ζητά ο νόμος από αυτούς,
• και δίνουν την επιμέλεια στον ένα γονέα,
• γράφουν για βιοκοινωνική υπεροχή του ενός γονέα,
• βλέπουν σύγκρουση των γονέων σε ασήμαντα περιστατικά,
• έχουν κάνει το 1/3 του συνολικού χρόνου δύο νύχτες το μήνα.
• Και παράγουν επικίνδυνες, καινοφανείς, θεωρίες.

 

Με μεγάλη ειρωνεία και τιμωρητικό ύφος.

 

Που στρέφεται εναντίον όσων ζητήσουν να εφαρμοστεί ο νόμος.

 

Τι περιμένουμε πια να κάνουν οι πολιτικοί;

 

Ψήφισαν τη συνεπιμέλεια.

 

Και για να μην είμαστε άδικοι, και η αντιπολίτευση την ψήφισε.

 

Το μόνο που δεν ψήφισε η αντιπολίτευση είναι αυτό που το λέει «υποχρεωτική συνεπιμέλεια».

 

Όμως τι σημασία έχει αν η αντιπολίτευση δεν ψήφισε;

 

Εδώ οι δικαστές κατάργησαν αυτό που ψήφισε η συμπολίτευση;

 

Εδώ είναι ο δεύτερος νόμος οικογενειακού που καταργούν οι δικαστές.

 

Εδώ ο υπουργός Κώστας Τσιάρας δεν τόλμησε να βγει δημόσια και να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στους δικαστές.

 

Ακόμα δεν μας είπε αν εφαρμόζεται ο νόμος από τα δικαστήρια.

 

 

 

Έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Πρόβλημα δημοκρατίας.

 

Η δικαστική αγνοεί τη νομοθετική εξουσία, αγνοεί το λαό.

 

Και επιπλέον, διεκδικεί μερίδιο εξουσίας στο κυβερνητικό έργο.

 

Δείτε πόσοι ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί, όταν αφυπηρετήσουνεισβάλουν σε δημόσια και κυβερνητικά πόστα.

 

Η δημοκρατία όμως αμύνεται και νικά.

 

Κανένα πρόβλημα δεν είναι άλυτο.

 

Δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

 

Όταν κλείσει ένας δρόμος ανοίγει ένας άλλος.

 

 

Παντρεμένοι, χωρισμένοι, εκτός γάμου, και οι ΄δυο γονείς είναι κατάλληλοι και υπεύθυνοι ν’ανατρέφουν το παιδί τους.

 

Οι διαστές καλούνται μόνο να επιλύσουν διαφωνίες δύο γονέων που έχουν την γονική μέριμνα, επιμέλεια και φροντίδα.

 

Η δικαστές δεν θέλουν, δεν μπορούν και δεν πρέπει να μας λένε πως θα μεγαλώσουν τα παιδιά.

 

Ο νομοθέτης να τους πάρει λοιπόν αυτό το έργο.

 

Ας μείνουν οι δικαστές στα οικόπεδα, τις συναλλαγματικές, τα δάνεια και στα ποινικά.

 

 

 

 

Οι δάσκαλοι, οι επιστήμονες ψυχικής υγείας, οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι γιατροί ας βγάλουν απόφαση για το πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά.

 

Ας συσταθούν διαιτητικά δικαστήρια σε πρώτο και δεύτερο βαθμό.

 

Διαιτητές να είναι αυτοί που έχουν για δουλειά τους να μεγαλώνουν παιδιά.

 

Δάσκαλοι, παιδοψυχολόγοι, παιδοψυχίατροι, κοινωνικοί λειτουργοί.

 

Και οι διαιτητικές αποφάσεις τους να έχουν το ίδιο κύρος με την απόφαση του δικαστή των πολιτικών δικαστηρίων.

 

 

Τότε η νομολογία των δικαστηρίων  θα μείνει στο ράφι, δίπλα στη νομολογία που έλεγε ότι η γη είναι επίπεδη, δίπλα στη νομολογία για την προίκα και τόσα και τόσα άλλα που ήδη η ζωή και ο νομοθέτης τα έχουν καταργήσει.

ΣΣ.