Presumption of Shared Parenting αλλιώς 50/50

Διαβάσαμε δημοσιευμένη σε πολλά ΜΜΕ συνέντευξη της Αλεξάνδρας Πασχαλίδου. Θεωρήσαμε αναγκαίο να την σχολιάσουμε.

«Δεν είμασταν ποτέ παντρεμένοι με τον πρώην σύντροφό μου, οπότε δεν υπήρξε διαζύγιο. Όταν όμως χώρισα ήμουν σε κατάθλιψη τρία χρόνια, γιατί δεν χώρισα μόνο από τον πατέρα της Μελίνας για τον άλφα ή βήτα τρόπο, χώρισα, και με αυτό τον τρόπο θα έχανα τη μισή ζωή του παιδιού μου, γιατί στη Σουηδία τα μοιραζόμαστε τα παιδιά. Μία εβδομάδα στον μπαμπά, μία εβδομάδα στη μαμά. Έπρεπε να είμαι πολύ στρατηγική και να φροντίσω αυτός άνθρωπος που ήταν καλός να γίνει ο καλύτερος μου φίλος. Δεν είχα άλλη επιλογή». «Η συνεπιμέλεια γίνεται αυτόματα. Στη Σουηδία είμαστε μια πολύ πολιτισμένη και προοδευτική κοινωνία, στην οποία όλοι αυτομάτως μοιράζονται την επιμέλεια των παιδιών».

Ευχόμαστε μία καλή ζωή στην κυρία Πασχαλίδου και στο παιδί τους. Το δημοσίευμα μας δίνει την ευκαιρία να σχολιάσουμε τα όσα πολύ σημαντικά είπε.

«Δεν είχα άλλη επιλογή», «έπρεπε … να φροντίσω αυτός ο άνθρωπος … να γίνει ο καλύτερός μου φίλος».  Δηλαδή, οι γονείς να συνεργαστούν για την ανατροφή του παιδιού γιατί  «αυτομάτως μοιράζονται την επιμέλεια». Και αυτό γίνεται ακριβώς για να αναγκαστούν οι γονείς να συνεργαστούν.

Κινδύνευε λέει να χάσει τη μισή ζωή του παιδιού. Μήπως εννοούσε τη δεύτερη μισή; Δηλαδή κινδύνευε να χάσει ολόκληρη τη ζωή του παιδιού; Γιατί όπως αυτόματα οι γονείς μοιράζονται την επιμέλεια, έτσι και οι κρατικές υπηρεσίες αφαιρούν το άλλο μισό μερίδιο επιμέλειας από αυτόν που δεν συνεργάζεται και δίνουν την επιμελεια αποκλειστικά στον ανυπαίτιο γονέα. Ακριβώς όπως το γράφει ο νόμος στην Ελλάδα. Εμείς το θυμόμαστε. Μένει βέβαια να το θυμούνται και τα δικαιοδοτικά όργανα.

Δημόσια παραδέχεται ότι «ήταν σε κατάθλιψη για τρία χρόνια». Αυτό που στην Ελλάδα θα γύρναγε εναντίον της, η Σουηδική κοινωνία και νομοθεσία το διαχειρίζεται και το υποστηρίζει. Η ψυχική νόσος του ενός ή και των δύο γονέων είναι η συνήθης αιτία συγκρουσιακών διαζυγίων. Η επιστημονική προσέγγιση αν δεν θεραπεύσει το ίδιο το διαζύγιο, τουλάχιστον απομακρύνει την αντιδικία.

Φυσικά η κυρία Πασχαλίδου είναι μία από εμάς, μία διακεκριμένη Ελληνίδα. Μίλησε για τη «ζωή του παιδιού μου». Οι συντοπίτες της θα μίλαγαν για τη μισή ζωή του παιδιού μας, του κοινού μας τέκνου. Αν δεν αλλάξουμε τα ελληνικά που μιλάμε, αν δεν το ζήσουμε σαν βίωμα, αν δεν το ενστερνιστούμε και δεν το πρεσβεύουμε στη ζωή και στο λόγο μας, όλα όσα λέμε και κάνουμε θα είναι απλά ξύλινος λόγος που δεν πάλλεται από συναίσθημα.