Κατήγγειλε τον πρώην άνδρα της για σεξουαλική κακοποίηση της κόρης τους – Δεν την πίστεψαν και αποφάσισαν συνεπιμέλεια.
Διαβάστε ολόκληρο το άθρο ΕΔΩ
Διαβάσαμε τη πιο πάνω είδηση. Μία από τις πολλές ψευδείς κατηγορίας με σκοπό να «εξουδετερώσουν» τον άλλο γονέα στα πλαίσιο συγκρουσιακού διαζυγίου και να τον εξαφανίσουν από τη ζωή του παιδιού.
Απ’ ότι γράφεται στο άρθρο, δεν ασκήθηκε καν ποινική δίωξη. Φαίνεται ότι σταμάτησε η υπόθεση στην ανάκριση και ότι ο φάκελος έκλεισε σε αυτό το στάδιο.
Κακώς, κάκιστα. Αυτεπάγγελτα έπρεπε να συνεχιστεί η ανάκριση, στα πλαίσια της αυτεπάγγελτης έρευνας για ενδοοικογενειακή βία. Για να ερευνηθεί αν η γυναίκα που υπέβαλε την κατηγορία έχει τελέσει το έγκλημα της ενδοοικογενειακής ψυχολογικής βίας σε βάρος του ανηλίκου και του πρώην συζύγου.
Όπως διενεργήθηκε πραγματογνωμοσύνη για το παιδί, έτσι έπρεπε να γίνει και προς την άλλη κατεύθυνση. Την άσκηση ψυχολογικής βίας σε βάρος παιδιού και άλλου γονέα. Με όλους τους δικονομικούς κανόνες. Και μόνο αν δεν υπάρχουν ενδείξεις ενοχής να μην απαγγελθεί κατηγορία.
Ας υποθέσουμε λοιπόν από αυτά που γράφονται ότι από επαγγελματική και επιστημονική ανεπάρκεια κάτι τέτοιο δεν έγινε. Ότι έκλεισε ο κύκλος των ποινικών δικών.
Ας περάσουμε στο χώρο της αστικής δίκης. Αφού γράφεται στη πραγματογνωμοσύνη το «ενδεχόμενου επηρεασμού της από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή και από την αρνητική προδιάθεσή της προς τον αντίδικό της, λόγω δυσπιστίας, εχθρότητας και θυμού προς το πρόσωπό του...» και ότι αυτό την οδήγησε στη ψευδή κατηγορία, τότε γεννιέται το ερώτημα αν αυτή η γυναίκα, που παρασύρεται από τα ΜΜΕ και τα συναισθήματά της, είναι σε θέση να μεγαλώσει το παιδί τους.
Με άλλα λόγια, αν εφαρμόζεται η εξαίρεση από τον κανόνα της κοινής γονικής μέριμνας.
Κάθε λογικός άνθρωπος θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η γυναίκα αυτή είναι ανεπαρκής και ότι η ανατροφή του παιδιού θα έπρεπε ν’ ανατεθεί στον στοχοποιημένο γονέα.
Στο γονέα προς τον οποίο η ίδια αδικαιολόγητα έτρεφε δυσπιστία, εχθρότητα, θυμό. Λόγους για τους οποίους δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει η κοινή ανατροφή, η κοινή επιμέλεια.
Και όμως, πέρα πάσης λογικής, το δικαστήριο «έδωσε συνεπιμέλεια».
Γνωρίζοντας ότι δεν θα λειτουργήσει.
Για να «συνετίσει» την κακοποιητική μητέρα ώστε να μπορεί, λίγες δίκες, μετά να της ξαναδώσει την αποκλειστική επιμέλεια.
Έχουμε δει αυτό να γίνεται συστηματικά. Σε ανάπηρες, ανίκανες, αδιάφορες και κακοποιητικές γυναίκες.
Ο νόμος λέει κοινή γονική μέριμνα, επιμέλεια, φροντίδα, από κοινού και εξίσου, 1/3 του συνολικού χρόνου με τον καθένα κοκ.
Η νομολογία λέει κάτι άλλο. Πάντα η επιμέλεια στη μητέρα. Αν πρέπει να την αφαιρέσουμε από τη μητέρα ….. δίνουμε «συνεπιμέλεια».
Περιπαικτικά, για να συνεχίσει μια νομολογία δεκαετιών.
Δυστυχώς δεν υπάρχει παθολογία μόνο σε ανεπαρκείς μητέρες αλλά και σε δικηγόρους και δικαστές