Στις 8 Μαρτίου 1857, οι εργαζόμενες στις βιοτεχνίες ενδυμάτων της Ν. Υόρκης, λευκοντυμένες, διοργάνωσαν μεγάλη πορεία και πικετοφορία, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ωράριο 10 ωρών (από τις 16), φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, άρση της ανισοτιμίας ανδρών και γυναικών, μεροκάματα ίσα με των κλωστοϋφαντουργών και των ραφτών. Η διαδήλωση αυτή χτυπήθηκε άγρια και βάφτηκε στο αίμα.
Η πρώτη επέτειος της “Ημέρας της Γυναίκας”, ονομαζόταν «Εθνική Ημέρα της Γυναίκας» και πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1909 στη Νέα Υόρκη, όπου διοργανώθηκε από το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Αμερικής κατόπιν εισήγησης της Τερέζα Μαλκίελ.
Η γέννηση του Κινήματος απελευθέρωσης των γυναικών, στις ΗΠΑ , στη πρώην ΕΣΣΔ, στη Γαλλία και παντού εδράζεται στη Μαρξιστική και Εγκελιανη οπτική ότι η γυναίκα ήταν η πρώτη προλετάριος της ανδρικής καταπίεσης και ως εκ τούτου η πρώτη πάλη των τάξεων στην ιστορία.
Σύμφωνα με την Κριστίν Ντελφι στο βιβλιο,(L’ennemi principal: économie politique du patriarcat 1941), Αυτή η εκδοχή αναπαραστάθηκε από μια γραμμή που αναπτύχθηκε εκτός φεμινιστικού κινήματος, κοινή στα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα και στις αριστερές ομάδες και επεκτάθηκε στο φεμινιστικό κίνημα από μέλη που προέρχονταν από αυτά. Αυτή η γραμμή φαίνεται γενικά στο σύνολο των γυναικών του κινήματος μη ικανοποιητική, τόσο με όρους θεωρίας όσο και με όρους στρατηγικής.
Η ημέρα της γυναίκας θεσπίστηκε πρώτα ως επίσημη ημέρα αργίας από τη πρώην ΕΣΣΔ το 1965 και κατόπιν από τον ΟΗΕ το 1977 ως παγκόσμια ημέρα των γυναικών. (Δεν υπάρχει επίσημα αναγνωρισμένη παγκόσμια ημέρα των ανδρών από τον ΟΗΕ).
Αν και χρειάζονται να γίνουν πολλά ακόμα στις ανατολικές κοινωνίες προς την επίτευξη ισότητας, στις δυτικές κοινωνίες εχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος. Για παράδειγμα στον τομέα της εκπαίδευσης και υγείας, οι γυναίκες έχουν υψηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης και πρόσβαση στην υγεία σε σύγκριση ακόμα και από τους άνδρες, σε σχέση με το παρελθόν. Εχει επιτευχθεί ισότητα στον χώρο της εργασίας, με την επιδίωξη ίσων αμοιβών για ίση εργασία και την προώθηση των γυναικών σε υψηλότερες θέσεις ευθύνης.
Πολλές γυναίκες σήμερα, έχουν σπάσει τη περιοριστική λεγομένη «γυάλινη οροφή» καταλαμβάνοντας ανώτερες και ανώτατες θέσεις στην ιεραρχία των επιχειρήσεων, των διεθνών οργανισμών και τις πολιτικής. Για παράδειγμα ακόμα και στην Ελλάδα η θέση στο ανώτατο αξίωμα προέδρου της Δημοκρατίας είναι γυναίκα. Σε άλλους τομείς όπως για παράδειγμα στη δικαιοσύνη στο νομικό και σωφρονιστικό σύστημα οι γυναίκες υφίστανται καλύτερη μεταχείριση.
Η θεσμοθέτηση και η υπερβολική έμφαση στη διάσταση του gender streaming, δηλαδή της επίτευξης πολίτικων ισότητας σε συνδυασμό με θετικά μέτρα και δράσεις υπέρ των γυναικών καταλήγουν να υποθάλπουν αντί να αμβλύνουν τις έμφυλες ανισότητες. Αυτά τα μέτρα, υπό τη δικαιολογητική βάση της αναδρομικής συσσωρευμένης πατριαρχίας αιώνων, νομιμοποιεί μάλλον τις ανισότητες και ευνοούν την ανάπτυξη έμφυλης βίας και αντιθετικών διχοτομικών συγκρούσεων στη σημερινή κοινωνία.
Η προώθηση της ισότητας πρέπει να έχει θετική επίδραση σε όλα τα μέλη της κοινωνίας χωρίς έμφυλες κατηγοριοποιήσεις, ενισχύοντας την οικονομία ως προάγοντας ευημερίας και κοινωνικής συνοχής.
Ηλιας Ντικιάδης
Κοινωνιολόγος
