Δεν γράψαμε τίποτε μέχρι τώρα για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μία αλλαγή που επηρεάζει τη ζωή περιορισμένου αριθμού ανθρώπων αλλά απασχόλησε δυσανάλογα την επικαιρότητα. Τραβώντας την προσοχή από άλλα θέματα, τα σοβαρά θέματα της χώρας. Όπως αυτό που ακολουθεί :
Ο νόμος των ομόφυλων ζευγαριών έφερε μια κρυφή αλλαγή που πέρασε απαρατήρητη, Που αφήσαμε να περάσει απαρατήρητη.
Μέχρι τη ψήφιση του νέου νόμου, αν οι γονείς διαφωνούσαν, το κοινό τους τέκνο θα έπαιρνε το επώνυμο του πατέρα. Με το νέο νόμο, το τέκνο θα παίρνει διπλό επώνυμο : του πατέρα και της μητέρας.
Νόμος 50890/2024, άρθρο 4 : Αν οι γονείς παραλείψουν να δηλώσουν το επώνυμο των τέκνων τους, σύμφωνα με τους όρους των προηγούμενων παραγράφων, τα τέκνα έχουν σύνθετο επώνυμο, αποτελούμενο από το επώνυμο και των δύο γονέων τους. Πρώτο τίθεται το επώνυμο που προηγείται αλφαβητικά.
Η επιτύμβιος στήλη όλων όσων ξέραμε. Ένας κόσμος που γνώρισαν οι προηγούμενες γενιές έπαυσε να υπάρχει. Πάει η πατρία, ο πατριάρχης, ο οίκος της οικογένειας, η διαδοχή των γενεών, η αφοσίωση και το καθήκον στους προγόνους, ο τρόπος που μεγάλωσαν και σκέφτονται γενεές γενεών.
Για να λέμε την αλήθεια, έχει παύσει από καιρό. Έχει καταργηθεί η κεφαλή της οικογένειας η πατρική εξουσία, η προίκα, το αδιάσπαστο του γάμου, η συζυγική πίστη, η υποχρέωση συγκατοίκησης και συνεισφοράς με τη προσωπική εργασία στα του οίκου, το συζυγικό καθήκον που μετατράπηκε σε βιασμό μέσα στο γάμο.
Θα πει – επιπόλαια – κανείς ότι το φεμινιστικό κίνημα σημείωσε μία ακόμα νίκη. Το είχε προαναγγείλει η κα Φουντεδάκη, πριν καν ψηφιστεί ο νόμος της λεγόμενης συνεπιμέλειας. Σαν μία τελική πράξη ενός έργου που βλέπουμε σε συνέχεις. Μια πύρρειος νίκη όμως για όσους το βλέπουν έτσι.
Ο άντρας απελευθερώθηκε. Ναί, και ο άντρας νίκησε. Δεν έχει πια να παλέψει για να επιβιώσει και ευημερήσει το σόι του, η οικογένεια, όλοι όσοι φέρουν και θα φέρουν στο μέλλον το επώνυμο του. Τα αδέλφια και τα ξαδέλφια του, ακόμα και οι παππούδες και γιαγιάδες.
Τα παιδιά του κυρίου Παπαδόπουλου και της κυρίας Μανουσάκη θα λέγονται Μανουσάκης -Παπαδόπουλος και όχι Παπαδόπουλος. Τα παιδιά είναι πια αυθύπαρκτα, αυτοτελή, ξεκομμένα. Δεν είνα η συνέχεια μιας μακριάς σειράς Παπαδόπουλων.
Και αν τα παιδιά είναι ξεκομμένα, το ίδιο είναι και ο πατέρας. Γλύτωσε από τις θυσίες, τους αγώνες, την ευρύτερη οικογένεια, τις παραχωρήσεις για να τους ικανοποιήσει όλους, την οικονομική και ψυχολογική στήριξη των άλλων, το «καθήκον» προς τους άλλους και την πατρίδα.
Θα δώσει ο κ. Παπαδόπουλος όλη του την αγάπη και φροντίδα, με όλες του τις δυνάμεις, σε όσους μένουν στο σπίτι του. Το δικό του σπίτι, όχι αυτό της πατρικής οικογένειας. Για όσο χρόνο μένουν μαζί του. Και στη μητέρα των παιδιών για όσο διάστημα θέλει και αυτή να μένει μαζί του.
Τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θα πάρουν το δρόμο τους, θα κάνουν και αυτά τα δικά τους Μανουσάκια βάζοντας και κάποιο άλλο επώνυμο δίπλα. Και η ζωή θα συνεχιστεί. Ο σημερινός πατέρας θα είναι αύριο ίσως ο πατέρας άλλων παιδιών, σύντροφος της ίδιας ή ίσως άλλης γυναίκας. Θα έχει πάντα τη χαρά να φροντίσει μόνο όσους μένουν κάτω από τη σκεπή του σπιτιού του. Και πρώτα απ’ όλα βέβαια τον εαυτό του.
Όπως τελείωσε η προίκα, έτσι θα τελειώσει και η γονική παροχή. Όλες οι παροχές. Και η οικονομική υποστήριξη των Μανουσάκηδων παιδιών του μέχρι τα τριάντα πέντε, και η σύνταξη του παππού Παπαδόπουλου που την παίρνουν τα παιδιά, και όλα όσα έκαναν τον άνδρα κουβαλητή που ξέραμε.
Ναι, απελευθερώνεται ο άνδρας από τον ρόλο που όλοι περιμέναμε να αναλάβει. Το μόνο που θα περιμένουμε από αυτόν θα είναι ν’ αλλάζει πάνες, να μαγειρεύει για τα παιδιά και να τα διαβάζει, να τα παίρνει από το σχολείο και να τα βάζει για ύπνο, το μισό χρόνο της ζωής των παιδιών. Και να πληρώνει τους δικούς του λογαριασμούς. Και να γεμίζει με καλούδια το ψυγείο του.
Τι καλύτερο για ένα άντρα; Πείτε μου. Μια ζωή που όλοι, άντρες και γυναίκες, ονειρευόμαστε να ζήσουμε.
Και για να παραμείνουμε στα θέματα της επικαιρότητας, αυτός ο άνδρας δεν πρόκειται να πάει στο στρατό ούτε στο πόλεμο για να πολεμήσει αν οι γυναίκες δεν θα πάνε στο στρατό και δεν θα κινδυνεύουν να σκοτωθούν εξίσου.
Και η Εκκλησία επίσης θα πρέπει ν’ αλλάξει τα ιερά κείμενα και να λένε πια «Εις το όνομα του πατρός, της μητρός, του τέκνου και του Αγίου Πνεύματος».
